από Μπάμπη Παπαδημητρίου

δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 19/10/2012

«Η κυβέρνηση θα επισκοπεί σε συνεχή βάση τα αποτελέσματα των μέτρων στην αγορά εργασίας και στο ανά μονάδα κόστος εργασίας και, εάν χρειαστεί, θα λάβει πρόσθετα διορθωτικά μέτρα για να διευκολυνθεί η συλλογική διαπραγμάτευση, ώστε να διασφαλιστεί η ευκαμψία μισθών και η υψηλότερη απασχόληση», έγραφε ο νόμος για το δεύτερο Μνημόνιο. Πολύ αμφιβάλλω για τον βαθμό στον οποίο οι αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες παρακολουθούν, μετρούν και προβληματίζονται επί των αλλαγών που έχουν εισαχθεί στην ελληνική αγορά εργασίας.

Δυστυχώς, δεν γίνεται καμία ουσιαστική προσπάθεια ανασυγκρότησης της αγοράς εργασίας. Από την αρχική συνάντηση, που οργάνωσε το καλοκαίρι ο υπουργός Εργασίας με τους εκπροσώπους του εργοδοτικού και «εργατικού» συνδικαλισμού, τίποτε το νεότερο δεν συνέβη. Καμία πρακτική πρόταση δεν διατυπώνεται. Το παλαιό θεσμικό περιβάλλον εργασίας έχει αλλάξει εκ θεμελίων.

Τι θα βάλουμε στη θέση του; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και όχι μια μάχη χαρακωμάτων. Χρειαζόμαστε την ευελιξία που θα δώσει νέες ευκαιρίες και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, δηλαδή ένα περιβάλλον αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης. Είναι προσβλητικό για τα στελέχη των κομμάτων και των συνδικάτων, αλλά και για τα πολλά «ινστιτούτα μελετών», που καταναλώνουν πόρους προς ενίσχυση πολιτικών επιχειρημάτων. Η χώρα χρειάζεται ένα μεγάλο τραπέζι ενδελεχούς συζήτησης με σκοπό να διατυπωθούν οι αρχές για τη Νέα Αγορά Εργασίας. Ο χρόνος εκπνέει και το μόνο που διαπιστώνουμε είναι η βυζαντινού τύπου διελκυστίνδα για τη διατύπωση στο θέμα των καταργημένων «μέχρι νεοτέρας» τριετιών.

Στα επόμενα χρόνια, επειδή η προσπάθεια προσαρμογής θα συνεχιστεί και το πλαίσιο πολιτικής θα παραμείνει σφικτό, ο πληθωρισμός θα είναι υπό έλεγχο. Δεν θα αποτελεί λόγο αλλαγής των συμβάσεων. Μέχρι τον Φεβρουάριο εκπνέουν όλες οι παλαιές κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας. Με τι θα μοιάζουν οι νέες συμφωνίες, τις οποίες θα χρειαστεί η οικονομία προκειμένου να διευκολύνει την επαναφορά της σε θετικούς ρυθμούς παραγωγής; Κάποιοι επιδιώκουν να επαναλάβουν τις παλαιές, αφού προηγουμένως χαμηλώσουν το επίπεδο των αμοιβών. Ζητούν μάλιστα την υποχρεωτική εφαρμογή τους. Πρόκειται για μια πολύ κακή πρακτική. Η τρόικα θα επανέλθει στην αμέσως επόμενη ευκαιρία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες με τη μικρότερη ανεργία (Αυστρία, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Μεγ. Βρετανία) είναι εκείνες που στη δεκαετία του ’90, μετά από δύσκολες συζητήσεις, έχτισαν ένα νέο περιβάλλον για τις εργασιακές σχέσεις. Κάτι μπορούμε να διδαχθούμε!

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/10/2012_466607