από Στέλιο Σταυρίδη
Με «τρικολόρ» σημαία τον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση και την ανευθυνότητα, σταθερά επιλέγουμε να εξοντώνουμε εργαζόμενους και επιχειρήσεις, αντί να εξορθολογίσουμε την εργατική νομοθεσία.
Ουδέποτε στο παρελθόν, πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές ενώσεις εργοδοτών και εργαζομένων, θέλησαν να αντιμετωπίσουν το εξαιρετικά λεπτό αλλά και καίριο αυτό θέμα. Ακόμα και σήμερα, που η ανεργία έφτασε σε αδιανόητα ύψη, που λαμπροί νέοι πτυχιούχοι, αντί για την προοπτική της δημιουργίας, βιώνουν την απόγνωση της αβεβαιότητας, κανείς δεν φαίνεται να έχει το σθένος να ακουμπήσει το «πυρακτωμένο κάστανο» μιας αναχρονιστικής και αποτρεπτικής εργατικής νομοθεσίας, που τροφοδοτεί ύφεση και ανεργία.
Χώρες με χαμηλό δείκτη ανεργίας, όπως π.χ. Αυστρία, Δανία, Γερμανία, έχουν εργασιακούς νόμους που εμείς εδώ χαρακτηρίζουμε εργασιακό μεσαίωνα !
Η προσπάθεια τιθάσευσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και αντιμετώπισης του χρέους, με την ατολμία, την καθυστέρηση και τις ανορθόδοξες πρακτικές, έφερε ασφυξία στην αγορά και – για 5η συνεχόμενη χρονιά – ύφεση. Όλοι ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα περάσει επιτυχώς τον τελευταίο κάβο (όπως τόνισε ο Πρωθυπουργός) και αλώβητη θα συνεχίσει το ταξίδι της ανάκαμψης και της προόδου.
Ο πρώτος δείκτης που το πρόσημό του θα γίνει θετικό και θα σηματοδοτήσει την ανάκαμψη, δεν θα είναι το εισόδημα, ατομικό και εθνικό (ΑΕΠ), αλλά ο δείκτης της ανεργίας. Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η απορρόφηση ανέργων, είναι επομένως ύψιστος εθνικός στόχος για το πολυπόθητο «φως στο τούνελ». Είναι κοινωνικά δυσβάσταχτη, εθνικά επικίνδυνη και ψυχολογικά αφόρητη, για όλη την οικογένεια, η ύπαρξη ανέργων.
Για να δημιουργηθούν, όμως, θέσεις εργασίας, χρειάζονται επενδύσεις, δηλαδή επιχειρήσεις και επιχειρηματίες που θα τολμήσουν και θα ρισκάρουν πόρους, χρόνο και προσπάθεια. Και όπως κατά κόρον έχει τονισθεί από την «Εστία», με το υφιστάμενο καθεστώς, ο εργοδότης αναλαμβάνει δυσανάλογα μεγάλες δεσμεύσεις έναντι των εργαζομένων. Και ενώ σε περιόδους ανάπτυξης το γεγονός αυτό είχε μικρότερη σημασία, σήμερα είναι τεράστιο αντικίνητρο.
Χώρες με χαμηλό δείκτη ανεργίας, όπως π.χ. Αυστρία, Δανία, Γερμανία, έχουν εργασιακούς νόμους που εμείς εδώ χαρακτηρίζουμε εργασιακό μεσαίωνα ! Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις στην παγκόσμια λίστα ανταγωνιστικότητας, όσον αφορά την, απόλυτα ξεπερασμένη, εργατική της νομοθεσία, που είναι επιπλέον και ο κύριος λόγος των απίστευτων στρεβλώσεων, όπως εισφορο-διαφυγή, μαύρη εργασία, κ.λπ. Γι’ αυτό και η τρόϊκα, που βλέπει κυρίως το αύριο, διότι την ενδιαφέρει η βιωσιμότητα του χρέους μας, επιμένει τόσο πιεστικά σε μέτρα για τα οποία εμείς έχουμε ομαδικώς τραβήξει «κόκκινες γραμμές». Αρνούμεθα να αντιληφθούμε ότι η υλοποίηση των απαιτήσεων της τρόϊκα, θα κάνουν τη δική μας εθνική προσπάθεια ευκολότερη.
Ας δούμε, όμως, μερικές από τις «κόκκινες γραμμές» και πώς αυτές λειτουργούν σε βάρος της απασχόλησης : Με κριτήριο την «ωρίμανση» μέσω τριετίας, ένας εργαζόμενος αυτομάτως θα πάρει αύξηση 8%! Κάτι τέτοιο βεβαίως λειτουργεί σαν αντικίνητρο για να επιμορφωθεί, να γίνει καλύτερος, δημιουργικότερος και παραγωγικότερος. Πρωτίστως προς όφελος του (αφού η γνώση είναι δική του κατάκτηση, που τον συνοδεύει παντού και κανείς δεν μπορεί να του την αφαιρέσει), αλλά φυσικά και της επιχείρησης όπου εργάζεται. Η «τριετία», λειτουργεί, όμως και σε βάρος του, διότι εύκολα ο εργοδότης του θα τον απολύσει, μόλις πλησιάζει την τριετία. Έτσι, πλήττονται και οι επιχειρήσεις, αφού δεν μπορούν να αποκτήσουν αφοσιωμένους και αποδοτικούς εργαζόμενους.
Σε μία περίοδο που κοινωνική ευθύνη όσων συνεχίζουν να έχουν δουλειά, είναι να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε με την απόδοσή τους να βοηθήσουν να σωθούν θέσεις εργασίας, αλλά και να δημιουργηθούν νέες, ο σημερινός νόμος λειτουργεί σε βάρος όλων : επιχειρήσεων, εργαζομένων, αλλά και τελικά, της κοινωνίας ολόκληρης.
Πρόσφατος κραυγαλέα «ανόητος» νόμος, για να προστατεύσει όσους εργαζόμενους πλησιάζουν τη σύνταξη, αναγκάζει τις επιχειρήσεις που απολύουν ανθρώπους άνω των 55 ετών, να πληρώνουν έως και 80% των εισφορών αυτασφάλισης του απολυμένου, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί (εκτός και αν βρει άλλη εργασία). Έτσι, πολλές πληττόμενες επιχειρήσεις απολύουν κατά προτίμηση ανθρώπους που πλησιάζουν τα 55 έτη, για να μην αναλάβουν, επί σειρά μάλιστα ετών, ένα υψηλό κόστος.
Ένα άλλο τεράστιο «αγκάθι», είναι το ύψος των αποζημιώσεων στις απολύσεις. Είναι απαγορευτικό για μία επιχείρηση που αναγκάζεται να απολύσει κάποιον (προκειμένου να επιβιώσει), να πρέπει να καταβάλει ως αποζημίωση έως και δύο ετών μισθούς. Δεν είναι δυνατόν το κράτος να κάνει κοινωνική πολιτική με χρήματα εκείνων που θέλουν να επιχειρήσουν, άρα και να προσφέρουν θέσεις εργασίας.
Αν, λοιπόν, συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε λαϊκίζοντες ανεύθυνα, μην περιμένετε να δούμε την πολυπόθητη ανάπτυξη. Θα συνεχίσουμε να ταλανιζόμαστε – μέχρι τελικής πτώσεως – στον φαύλο κύκλο ελλειμμάτων, υπερφορολόγησης, βαθειάς ύφεσης, εκρηκτικής ανεργίας και γενικότερης ασφυξίας. Αφήστε, λοιπόν, κύριοι τις «κόκκινες γραμμές» και με τόλμη χαράξτε επιτέλους την λεωφόρο της ανάπτυξης.
freewill.gr 
Got something to say? Go for it!