από την Μαρία Κατσουνάκη

δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 24/10/2012

 Την περασμένη Κυριακή η «Κ» δημοσίευσε το αποτέλεσμα ενός πειράματος στην αγορά εργασίας. Για να καταγράψει τη συμπεριφορά εργοδοτών και ελεύθερων επαγγελματιών, δημοσιογράφος της εφημερίδας ανάρτησε, ως εργοδότης, διάφορες προσφορές σε γνωστές διαδικτυακές πλατφόρμες εύρεσης εργασίας και περίμενε αντιδράσεις.

Το πείραμα διήρκεσε τρεις μήνες και ανέδειξε τα εξής: οι Ελληνες ελεύθεροι επαγγελματίες δεν απαντούσαν αμέσως -ή καθόλου αρκετές φορές- σε προσκλήσεις για εργασία, δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για δουλειές με αμοιβές μικροποσά των 50 ή 100 ευρώ ανά υπηρεσία (π.χ. για μετάφραση κειμένου, επιδιόρθωση βλάβης ενός site κ.λπ.). Αντιθέτως, Ισπανοί, Βρετανοί, Αμερικανοί, Γερμανοί, Ινδοί κατέκλυζαν με τις προσφορές τους την ανάρτηση από τα πρώτα λεπτά. Η έρευνα (του Λεωνίδα Στεργίου) είχε αξιοσημείωτες διαπιστώσεις για μια χώρα στην οποία τα στοιχεία του ΟΑΕΔ καταγράφουν 1,5 εκατομμύριο άνεργους Ελληνες. Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας επισημαίνει το φαινόμενο «παγίδα ανεργίας»: Αρκετοί νέοι, σε όλο τον κόσμο, δεν αναζητούν εργασία γιατί νιώθουν απογοητευμένοι και πιστεύουν ότι δεν θα βρουν. Η απροθυμία των Ελλήνων μπορεί να εντάσσεται σε αυτό το φαινόμενο. Το θέμα είναι μεγάλο και σύνθετο όσο και η κρίση. Ας εστιάσουμε περισσότερο στην ελληνική περίπτωση. Χωρίς να παραβλέπουμε τον φόβο και την έλλειψη προοπτικής που προκαλούν αδράνεια, αναδίπλωση, ενισχύοντας το αίσθημα της ματαιότητας, δεν πρέπει να αγνοούμε τις αναπτυγμένες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας: την έλλειψη ευελιξίας, τη σχεδόν μοιρολατρική αντίληψη του διορισμού, τον υπερπροστατευτισμό της οικογένειας που καλλιεργεί προσμονές για την ιδανική πρόσληψη. Αληθεύει ότι η σημερινή πραγματικότητα είναι ζοφερή, αληθεύει όμως και ότι απαιτεί ειδικές δεξιότητες από τους νέους, κινητικότητα, καινοτόμες ιδέες και ρίσκο, που το ελληνικό περιβάλλον όχι μόνο δεν ενίσχυσε, αλλά αντιθέτως κατέστειλε, αν δεν ευνούχισε κιόλας. Οταν από τη δεκαετία του ’90 Αμερικανοί κοινωνιολόγοι αναφέρονταν ήδη στο «τέλος της λογικής του μακροπρόθεσμου» (no long term), σημειώνοντας ότι «χάνεται πλέον η παραδοσιακή μορφή προόδου μιας καριέρας μέσα από διαδοχικά βήματα στους διαδρόμους ενός ή δύο οργανισμών», στην Ελλάδα «άνθιζαν» η εξασφάλιση μιας σταθερής εργασίας και η σύνταξη στα 45… Οταν ο νέος Αμερικανός αναμενόταν να αλλάξει δουλειά τουλάχιστον έντεκα φορές και να μεταβάλει τη βάση των δεξιοτήτων του τουλάχιστον τρεις φορές κατά τη διάρκεια 40 χρόνων εργασίας, στη χώρα μας οραματιζόμαστε ένα μέλλον λαμπρό, σταθερό, αποδοτικό και χωρίς πολύ κόπο. Σήμερα, ναι, όλα είναι αλλιώς. Και εμείς παραμένουμε άτολμοι και άκαμπτοι. Είτε από άποψη είτε από αδυναμία. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/10/2012_467172