από Ευφροσύνη Παυλακούδη
δημοσιεύτηκε στο www.maga.gr
«Στους οικονομικούς εισαγγελείς η λίστα του ΣΔΟΕ με τους 33 πολιτικούς – Ελέγχονται καταθέσεις, θυρίδες και περιουσιακά στοιχεία», «Επεισοδιακή η πορεία των μουσουλμάνων στην Ομόνοια – Συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ και έσπασαν καταστήματα και αυτοκίνηταν – 40 προσαγωγές», «Κρήτη: Ξυλοκόπησαν ρακοσυλλέκτρια για δέκα ευρώ», «Εύκολα θύματα οι ηλικιωμένοι – Μακραίνει η λίστα των επιθέσεων», «Χρυσαυγίτες ξυλοκοπούν γυναίκες, μουσουλμάνους και αντιφασίστες, Καταγγέλθηκαν στην Ξάνθη, αλλά και στο Ηράκλειο της Κρήτης», «Γενική απεργία διαρκείας προτείνει ο Θύμιος Λυμπερόπουλος των ταξί, Καλεί σε συντονισμό όλες τις Δευτεροβάθμιες Συνδικαλιστικές Ενώσεις», «Επτακόσιοι οι εμπλεκόμενοι στους «τυφλούς» της Ζακύνθου, Υποστήριξε ο διοικητής της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας, «Επίθεση με μαχαίρι κατά μεταναστών στη Μεταμόρφωση Αττικής», Εκτός κινδύνου τα θύματα», «Απεργούν οι εφοριακοί για τις μειώσεις μισθών και τις περικοπές, 48ωρη την άλλη εβδομάδα και κάλεσμα σε συντονισμό με τους άλλους εργαζόμενους», «Δένουν τα πλοία την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου, Η ΠΝΟ αποφάσισε να συμμετέχει στην απεργία ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ», «Εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού με αφορμή την ταινία για τον Μωάμεθ», «Τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή δείχνει και νέα δημοσκόπηση», « Σε απεργία πείνας οι 45 εργαζόμενοι της Συνεταιριστικής Τράπεζας Λαμίας», «Μέχρι τις 20 Οκτωβρίου συνεχίζουν οι δικαστικοί τις κινητοποιήσεις τους» είναι μερικοί από τους τίτλους των εφημερίδων το τελευταίο τριήμερο.
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα! Στην χώρα που όλοι έχουν δίκιο και κανείς άδικο. Στην χώρα που ο καθένας την έχει δει κοτσαμπάσης και θύμα ταυτόχρονα. Στην χώρα που ο ρατσισμός είναι ανεκτός και ο εθνικισμός αρεστός. Στην χώρα που ο φανατισμός αποτελεί κοινοτυπία, ενώ η συνομωσιολογία καθημερινότητα. Στην χώρα που γέννησε πολιτισμό (όχι τον πολιτισμό, όπως θέλουν πολλοί να πιστεύουν), αλλά το βλαχομπαροκ θριαμβεύει. Στην χώρα που όλοι το παίζουν αυθεντίες και κανείς δεν θέλει να ακούσει. Στην χώρα που σαρώνουν τα άκρα του πολιτικού φάσματος και οι υπόλοιποι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Στην χώρα που τα λεκτικά πυροτεχνήματα δίνουν και παίρνουν, σε αντίθεση με τον γόνιμο διάλογο που μάλλον αποτελεί το καλύτερο ανέκδοτο μετά τον Τοτό.
Ναι, αυτή είναι δυστυχώς η πατρίδα μου. Κι όσο και αν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, δεν αρκεί πλέον. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι ακροδεξιές αντιλήψεις, σε ένα κράτος που λάτρεψε τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό και την σταλινική πραγματεία, είναι πλέον το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα, την οποία όλοι έτρωγαν, άλλοι πολλοί, άλλοι λίγο, αλλά κανείς δεν ρώταγε πως προέκυψε. Τώρα πια που όλες οι πληγές του ασθενή είναι ανοικτές και τα πάντα είναι στον αυτόματο πιλότο, μας ζώσανε τάχα τα φίδια. Αγχωνόμαστε, εκνευριζόμαστε, εξοργιζόμαστε, μελαγχολούμε, πεισμώνουμε, αγανακτούμε και στο τέλος το γνωστό: καταγγελία των πάντων. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, κοινώς.
Ναι, όλοι έχουμε από μια ιστορία να πούμε. Για τις μίζες, τα φακελάκια, τις παρατυπίες, τις παρανομίες. Ναι, όλοι διαθέσιμοι να περιγράψουμε με την πρώτη ευκαιρία… τον βόθρο. Στις περιγραφές, είμαστε μανούλες. Στην κριτική πρώτοι. Στην οριοθέτηση και στην επιλογή στόχων σκράπες, όμως. Μετεξεταστέοι χρόνια τώρα. Δεν συμφωνούμε ακόμα, καλά-καλά ούτε στο ποια είναι τα προβλήματα, πού καιρός για διατύπωση λύσεων, λοιπόν; Άλλοι προτείνουν περισσότερο κράτος, άλλοι καθόλου και μερικοί μιλάνε πότε για επανίδρυση και πότε για επανεκκίνηση. Ναι, είμαστε για γέλια κι ας μην γελάει κανείς πια σ’ αυτή τη χώρα.
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, αναλύσεις των αναλύσεων, ω αναλύσεις. Και μετά ευχολόγια ή προσευχές, αναλόγως με τις αντιλήψεις του καθενός. Και το πρόβλημα είναι ότι προσωπικά ούτε το ένα πιστεύω, ούτε το άλλο. Και πόση μουσική και αλκοόλ πια να καλύψει το κενό της λογικής; Ας είναι καλά οι φίλοι από το εξωτερικό, διαφορετικά δεν θα την έβγαζα καθαρή. Με έχω φοβηθεί τελευταία, βλέπετε. Έχει αρχίσει το μάτι μου και παίζει επικίνδυνα. Καθημερινά σκηνικά βίας και ρατσισμού με έχουν κάνει αν όχι επιθετική, σίγουρα πάντως δεν είμαι το τέρας ψυχραιμίας που ήμουν. Μετάλλαξη στα 36; Πολύ πιθανό. Ε, πόσο Βούδας, πια όταν πετροβολείσαι με αφορισμούς, ηλιθιότητες και δεισιδαιμονίες από το πρωί ως το βράδυ;
Και το ‘καλύτερο’; Τα περισσότερα προϋπήρχαν της κρίσης. Και βλακωδώς πίστευα ότι θα ταρακουνηθούμε και θα αλλάξουμε συμπεριφορές και αντιλήψεις. Πού τέτοια τύχη; Ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ότι χειρότερο παρασιτούσε, υπόβοσκε, βγήκε στην επιφάνεια και σαν χάχες το παρατηρούμε, καταλήγοντας στο κλισέ «αμ, εγώ τα ’λεγα». Ωραία: Τα λέγαμε όλοι, και; Αυτό ήταν; Αρκεί δηλαδή να παρατηρείς το έγκλημα και να δείχνεις με το δάχτυλο; Αυτό μας απαλλάσσει από ευθύνες; Τελικά, όσο το σκέφτομαι, είχε δίκιο ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης, που σε μια πρόσφατη συζήτησή μας περί των αντιδράσεων και αντανακλαστικών του Έλληνα, έλεγε ότι κατά βάση είμαστε ευθυνόφοβοι. Θα αρχίσω να διαβάζω πιο προσεκτικά τις ψυχιατρικές αναλύσεις, γιατρέ μου, μπας και βγάλω άκρη. Γιατί όσο και αν το ψάχνω, η έρμη, φως στο τούνελ δεν βλέπω.
Και για να μην παρεξηγηθώ: λύση στα οικονομικά βλέπω, επώδυνη σίγουρα. Πιο φιλελεύθερη, ανοικτή κοινωνία, όμως όχι μόνο δεν βλέπω, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα είναι καθοδόν. Και το ερώτημα είναι: πόσοι θα μείνουν και θα είναι κιόλας διατεθειμένοι να αντιπαρατεθούν ανοικτά, και όχι απλά στα μπαράκια ή στο twitter, με την μισαλλοδοξία, τον λαϊκισμό, τα φαντάσματα της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς; Πέντε; Δέκα; Γιατί το σκορποχώρι που είμαστε τώρα, αδυνατεί όχι απλά να αντιδράσει, αλλά και να προλάβει ανεξέλεγκτες καταστάσεις που μας τις περιέγραφαν οι μεγαλύτεροι σαν κάτι μακρινό που ευτυχώς πάει, πέρασε, λέει. Πέρασε; Ή μήπως επανήρθε δριμύτερα; Για να το πω πιο ωμά: Πολύ φοβάμαι πως το πιο δύσκολο δεν είναι να βρει κανείς λύση στα οικονομικά αυτής της χώρας, αλλά να διατηρήσει τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά σε μια κοινωνία όπου τα άκρα είναι πλέον κράτος εν κράτει. Δεν βρίσκετε;
freewill.gr 
Got something to say? Go for it!