από Αλεξία Κρυσταλλίδου
δημοσιεύθηκε στο http://www.maga.gr
Το γιανγκ, συμβολισμός του καλού,του λευκού του φωτός και της φωτιάς…
Το γιν, σύμβολο του κακού, της νύχτας και του σκότους…κι όμως..και τα δύο μαζί, ένας τέλειος κύκλος, δύο αδύναμα και ακανόνιστα μισά, ενώνονται και μας δίνουν το απόλυτο σχήμα..τον κύκλο της ζωής.
Στο κάθε μισό υπάρχει και ένας μικρός κύκλος από το άλλο μισό, τόσο ριζωμένος, σαν να βλέπεις το γηραιότερο δέντρο που έχει αγκαλιάσει με τις ρίζες του σφιχτά τη γη.
Ο άνθρωπος, μισός διάβολος, μισός άγγελος, μισός τέρας, μισός με ψυχή, ικανός να γεννήσει ζωή και ικανός να ξεριζώσει την ίδια του την ύπαρξη… το πρώτο του κλάμα και ένας επιθανάτιος ρόγχος…μέσα σε μία στιγμή, μία ιδέα αποκτά υπόσταση από την πρώτη της ανάσα στον κόσμο..και μία ψυχή βαριά και κουρασμένη απελευθερώνεται με έναν τελευταίο αναστεναγμό..τόσο απλά..!
Η ευτυχία είναι απλά στιγμές; Όχι, είναι στιγμές που κατορθώσαμε να απομακρύνουμε τη δυστυχία που μας περιβάλλει…
τι ωραίος θα ήταν ο κόσμος χωρίς δυστυχία..λέει κάποιος..μα δεν σκέφτηκε πως χωρίς δυστυχία θα ζούσαμε σε μία μονότονη ευτυχία που θα κατέληγε μιζέρια, ηττημένη από τον ίδιο της τον εαυτό που δεν θα είχε ικανό αντίπαλο…
μοναξιά, χαραγμένη στις ψυχές μας με μαχαίρι, μία πληγή που δεν σταματάει να αιμορραγεί..υπενθυμίζοντας μας, ότι όπως ήρθαμε έτσι και θα φύγουμε..μόνοι!
Πόνος, κάνει τον άνθρωπο με αισθήσεις και αισθήματα… πώς μπορεί κάποιος να νιώσει ότι υπάρχει..εάν το σώμα του μείνει άφθαρτο σαν να φτιαγμένο από χρυσό, εάν η ψυχή του παραμείνει σε γυάλινο κλουβί..ανίκανη να αντιμετωπίσει την θλιβερή ομορφιά της…
Η ζωή μας, ένας κύκλος όπως το γιν και το γιανγκ, μία αφετηρία που πάντα θα γυρνάει στο τέλος της..ένας θεός δισυπόστατος, μισός φώς μισός σκοτάδι, ένας διάβολος να βάζει φωτιά στις ψυχές μας και ένας άγγελος να μας ανασταίνει με στάχτη και καπνό…
Ο παράδεισος, μία κόλαση προστατευμένη από τα ιερά της τέκνα… έτοιμα να δώσουν τη ζωή τους για μια στιγμή αιωνιότητας.
Και τι μένει απ’όλα αυτά..σκόνη, μόρια στον άνεμο που ταξιδεύουν στο χρόνο λερώνοντας τον ουρανό με χνάρια του παρελθόντος, γεμίζοντας τον κόσμο με μία απόκοσμη ομορφιά του χτες…κάνοντας τη στάχτη μας να φαντάζει σαν την πρώτη ύλη του κόσμου που δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ…
Έτσι τελειώνει ο κόσμος..όχι με μία θεαματική έκρηξη, αλλά με ένα αδύναμο κλαψούρισμα..
T.S Eliot.
freewill.gr 
Got something to say? Go for it!