Αν πριν μερικά χρόνια μας έλεγαν πως ένα από τα βασικά μελλοντικά σενάρια αυτής της χώρας περιλαμβάνει μια κυβέρνηση  «παλαβής» κομμουνιστογενούς αριστεράς και μια αξιωματική αντιπολίτευση ναζιστικής ακροδεξιάς θα πιστεύαμε πως πλησιάζει, αν όχι  του κόσμου, το τέλος της χώρας…

Κι όμως το σενάριο αυτό πλέον έχει βάσιμες πιθανότητες να αποδειχτεί αληθές…

Ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και πλούτος ο οποίος θα αναδιανεμηθεί δικαίως ή έστω αδίκως, αλλά θα μας απομακρύνει από επερχόμενο χάος, όταν υπάρχει στον ορίζοντα η προοπτική Στρατούλη και Μιχαλολιάκου;

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις που έχουν αναλάβει να μας οδηγήσουν εκτός χρεοκοπίας απαρτίζονται κυρίως από τους πρωταίτιους αυτών που μας έφεραν εδώ…

Η Ελλάδα παραμένει μια μη κυβερνήσιμη χώρα που απαρτίζεται από ένα συνονθύλευμα συντεχνιών με αντιφατικά συμφέροντα μηδενικού κοινωνικού αθροίσματος.

Στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας υπάρχουν τρεις βασικές πολιτικές γραμμές. 

Α) Η μία είναι αυτή του κυβερνητικού συνασπισμού που συνοψίζεται στο σενάριο: Να μείνουμε πάνω στο «καράβι» του ευρώ παριστάνοντας πως εφαρμόζουμε αυτά που μας ζητούν ελπίζοντας σε κάποιο «θαύμα».

Η καλύτερη εκδοχή αυτού του σεναρίου είναι η εκταμίευση της επόμενης δόσης και με τη ρευστότητα που θα πέσει στις τράπεζες να μπορέσει η οικονομία να πάρει «ανάσα» και με τη στήριξη της Ευρώπης να γίνει προσπάθεια αναθέρμανσης της οικονομίας με βάση τα έργα υποδομής…

Β) Η άλλη είναι της αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία βασίζεται κυρίως στον αποτελεσματικότερο «εκβιασμό» της Ευρώπης για διαγραφή χρέους και χρηματοδότηση με την απειλή του ντόμινο καταστροφής που θα προκαλέσει η ελληνική κατάρρευση και αποχώρηση.

Επί της ουσίας μοιάζει να στηρίζεται στο παρασιτικό μοντέλο που έστησε μεταπολιτευτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, δηλ. της απόσπασης επιδοτήσεων και δανείων με βασικά χαρακτηριστικά της διήγησης τα τετριμμένα περί,  λαϊκής κυριαρχίας, δίκαιης αναδιανομής, εθνικής υπερηφάνειας. Όλα αυτά  με μια δόση μεγαλύτερη  «σοβιετολαγνείας» 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του άστρου του Κρεμλίνου.

Αν η αντιπολίτευση έρθει στην εξουσία θα βρεθεί προ της απογοήτευσης των ποικίλων συντεχνιών που έχουν πιστέψει πως  υπάρχει η δυνατότητα με πέντε καρβέλια και πέντε ψάρια να τραφούν πέντε χιλιάδες…  Κανείς να μην εφαρμόζει το νόμο και υπάρχει ασφάλεια και πρόοδος οικονομική και κοινωνική.

Αμφότερες οι παραπάνω γραμμές (Α+Β) στηρίζουν τις ελπίδες για έξοδο από την κρίση, σ’ ένα «θαύμα» που θέλει την Ευρώπη να αλλάζει τη συνταγή εξυγίανσης του νότου με διοχέτευση ακόμη περισσότερων εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, τα οποία θα δημιουργήσουν ανάπτυξη. Σαν το μεθυσμένο που ελπίζει στον Αϊ Βασίλη να του φέρει ένα τσουβάλι με γεμάτα μπουκάλια τα οποία θα τον βοηθήσουν να κόψει το αλκοόλ…

Γ) Η τρίτη γραμμή είναι της άκρας δεξιάς που σε γενικές γραμμές δείχνει να πιστεύει πως αν διωχτούν οι λαθρομετανάστες θα επανέλθει η οικονομική ευημερία, αφού θα μειωθεί η ανεργία μεταξύ των Ελλήνων…

Όπως και η κομμουνιστική αριστερά πιστεύει στις εθνικοποιήσεις και  τη διεθνή απομόνωση με στόχο κάποια αυτάρκεια, που θυμίζει το μοντέλο του Εμβερ Χότζα. Όλα αυτά ατάκτως ειρημένα και ερριμένα με σημείο αναφοράς το κοινωνικό και πολιτικό τραμπουκισμό.

Κι εδώ όπως και σε μεγάλο φάσμα της  αριστεράς οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν μεγάλη διάδοση και αποδοχή που τρομάζει για την ανθρώπινη κατάσταση χιλιάδες χρόνια μετά την δημιουργία της  Ιλιάδας και της Οδύσσειας…

Από τα παραπάνω είναι φανερό το αδιέξοδο που βρίσκεται η χώρα και πως στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί χρόνος μέχρι η κοινωνία να συνθέσει ένα όραμα το οποίο οι πολιτικοί θα υλοποιήσουν σε βιώσιμο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο.

Χρόνος και πόνος από την κοινωνική μηχανική με την οποία η πραγματικότητα επιβάλλει στο τέλος την παρουσία της.

Το προφανές και κοινώς αποδεκτό αδιέξοδο ενίοτε αποτελεί την καλύτερη ελπίδα…

Πηγή: http://www.capital.gr/stoupas/?i=i05112012