από Μπάμπη Παπαδημητρίου

δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση είναι να στραφεί εναντίον των στυλοβατών της κρατικής διοίκησης. Οπότε αυτό συνέβη, οδήγησε σε νέα καταστροφή του κράτους. Φορείς αυτής της κυρίαρχης και άκρως λαϊκίστικης αντίληψης είναι οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων. «Χαϊδεύουν» όσους είναι χαμηλά, δηλαδή τους πολλούς ψηφοφόρους. Με την αφαίμαξη που προκαλούσε ο πληθωρισμός, οι πολίτες που βιοπαλεύουν στον ιδιωτικό τομέα έβλεπαν με συμπάθεια την παροχή προστασίας στους χαμηλά αμειβόμενους.

Βεβαίως, με το άλλο χέρι, σε πολλές περιπτώσεις, οι ίδιοι λαϊκιστές πολιτικοί, ως εξαιρετικοί συνδικαλιστές της συμφοράς που είναι οι περισσότεροι από δαύτους, μέσω περίπλοκων και αδιαφανών διατάξεων επιδαψίλευαν στα στελέχη του κρατικού μηχανισμού παράλληλες αμοιβές, συνήθως με τη μορφή ειδικών επιδομάτων, και άλλες εξαρτήσεις.

Ηρθε όμως η μεγάλη κρίση. Χρειάστηκε να αναθεωρηθούν «κεκτημένα» κάθε είδους. Οι οριζόντιες περικοπές μεθόδευσαν μια γενικευμένη απαξίωση της διοίκησης, αντί να αναδιοργανωθεί με αποτελεσματικότητα. Στο μεταξύ όμως, ο συντριπτικά μεγαλύτερος αριθμός κρατικών υπαλλήλων είχε μετακινηθεί στην ανώτερη κατηγορία. Όλοι είχαν γίνει, με κάποιο τρόπο, προϊστάμενοι σε κάποια περίπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία της κατ’ ευφημισμόν διακυβέρνησης. Αγανακτισμένα, τα μεσαία στελέχη εγκατέλειψαν και τα δύο κόμματα της παλαιάς εξουσίας. Ο Αλέξης Τσίπρας έτριβε ήδη τα χέρια του!

Τώρα, εκείνη τη λογική των λαϊκιστών την κάνουμε ακόμη χειρότερη. Με δύο, κυρίως, τρόπους. Περιορίζουν την ήδη πολύ μικρή ψαλίδα αμοιβών μεταξύ χαμηλόβαθμων και υψηλής διοίκησης. Για παράδειγμα, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, με τη ρύθμιση του 2003, αμειβόταν 2,5 φορές όσο ο ανθυπολοχαγός. Η αναλογία μειώνεται τώρα σε 2,14. Ο καθηγητής πανεπιστημίου θα λαμβάνει το 1,37 του λέκτορα, από 1,50 το 2003. Ο διευθυντής του ΕΣΥ στο 1,2 από 1,4 και ο ανώτατος δικαστής στο 1,7 του ειρηνοδίκη από το διπλάσιο που ίσχυσε μετά το 2003.

Ο δεύτερος τρόπος εξαθλίωσης των στελεχών του κράτους είναι η ισχυρότατη απαξίωση των ώριμων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων τους, εφόσον δεν επιλέξουν να βγουν τώρα αμέσως στη σύνταξη. Με δυο λόγια, με αφορμή την απαραίτητη εξοικονόμηση των φορολογικών πόρων και με τις πλάτες της τρόικας, ένα ξυπόλυτο κατεστημένο πολιτικών στελεχών, που ελάχιστα γνωρίζει από την πραγματικότητα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, αποφάσισε να ξεγυμνώσει το κράτος από τους φυσικούς αμύντορές του. Υπό τον βαθύ γέλωτα των ακραίων, στους οποίους, μόλις προχθές, αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/11/2012_468871