από Θανάση Μαυρίδη

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Σε ποιόν ανήκει το νερό; Α) στον Θεό. Β) στο λαό. Γ) στην ΕΥΔΑΠ. Νομίζουμε ότι φτάσαμε πλέον στην καρδιά του θέματος που θα απασχολήσει από τούδε και στο εξής το μεταρρυθμιστικό κίνημα. Προφανώς και πρέπει να υπάρχει μεταρρυθμιστικό κίνημα, αφού αυτό είναι το ζητούμενο για την ελληνική Οικονομία. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης. Προς το παρόν μας ενδιαφέρει να μάθουμε σε ποιόν ανήκει το νερό.

Στην Σοβιετία τρία πράγματα ήταν δωρεάν. Το ένα ήταν το ρεύμα. Το άλλο το νερό. Το τρίτο ήταν η δημόσια ασφάλεια ή αλλιώς ανασφάλεια για τους εχθρούς του καθεστώτος. Δηλαδή γι’ αυτούς που αμφισβητούσαν ότι τα δύο πρώτα ήταν πράγματι δωρεάν.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ θα φέρει αναπόφευκτα σε σύγκριση τους δύο κόσμους. Ο κόσμος της αριστεράς θα προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν μπορεί κανείς να πουλήσει κάτι που δεν του ανήκει. Κι ο κόσμος των δυνάμεων της αγοράς θα αναζητά τρόπους για να ξεπεράσει το σκόπελο ενός δύσκολου γρίφου: Σε ποιόν ανήκει το νερό;

Στη διοίκηση του οργανισμού έχει διοριστεί ο Στέλιος Σταυρίδης. Στον κ. Σταυρίδη οφείλουμε ήδη πολλά για το γεγονός ότι μάθαμε εξαιτίας του τον κ. Τατσόπουλο πριν ο τελευταίος δημοσιοποιήσει τα περί της μισής Αθήνας. Ο κ. Σταυρίδης είχε αναλάβει στο παρελθόν την διοίκηση της ΑΓΕΤ Ηρακλής την εποχή που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ιδιωτικοποιούσε την επιχείρηση. Η ΑΓΕΤ Ηρακλής ιδιωτικοποιήθηκε, το λαϊκό κίνημα υπέστη τότε μία πρωτοφανή ήττα και ο κ. Σταυρίδης βρήκε το δρόμο του και έγινε ένας πετυχημένος επιχειρηματίας στο χώρο της πισίνας.

Προφανώς για λόγους διαστροφής ο κ. Σταυρίδης αποφάσισε να επιστρέψει στο χώρο του εγκλήματος και να ασχοληθεί με μία ακόμη μεταβίβαση δημόσιας εταιρείας στα χέρια του αδηφάγου ιδιωτικού τομέα. Με αυτά και με εκείνα, ο κ. Σταυρίδης δείχνει να επιδιώκει μία νέα αναμέτρηση με το λαϊκό κίνημα. Κι έχει πολλά εμπόδια στην προσπάθειά του. Το κυριότερο είναι ότι ο ίδιος έχει μία πετυχημένη επαγγελματική πορεία. Κάτι που τον κατατάσσει αυτόματα στους εχθρούς του λαϊκού κινήματος. Το λαϊκό κίνημα δεν συμπαθεί τους επιχειρηματίες και πολύ περισσότερο τους πετυχημένους επιχειρηματίες. Το δεύτερο εμπόδιο είναι ότι έχει ήδη καταφέρει μία ιδιωτικοποίηση σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν αδιανόητο. Ήταν τότε που οι Κολλάδες ξεβράκωναν στο δρόμο τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ειδικά αυτό, την επιτυχία της ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ, δεν πρόκειται να του το συγχωρέσει κανείς του κ. Σταυρίδη. Ούτε καν οι δεξιοί.

Πρόσφατα ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε το ρεύμα δημόσιο αγαθό. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το τί ακριβώς εννοούσε. Είναι σαφές ότι επιχειρεί να αποδείξει ότι πράγματι η Ελλάδα μπορεί να είναι η τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία του πλανήτη.

Αν το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό, γιατί να μην είναι και το νερό; Επίσης, αν το ρεύμα και το νερό είναι κοινωνικά αγαθά, οι υδρογονάνθρακες σε ποιόν ανήκουν; Κι αν ο πρόεδρος Τσάβες κατάφερε να διατηρήσει την εξουσία επί σειρά ετών με όπλο την διαχείριση των φυσικών πόρων της Βενεζουέλας, γιατί αυτό να μην αποτελέσει τον κεντρικό στρατηγικό πολιτικό άξονα της ελληνικής αριστεράς; Μπορεί αυτό το μοντέλο να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα;

Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ θα είναι μία κεντρική και όχι μία περιφερειακή πολιτική μάχη. Η αριστερά έχει ήδη απαντήσει στο ερώτημα, σε ποιον ανήκει το νερό. Το ερώτημα είναι αν έχουν απαντήσει αντίστοιχα και οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης. Ή αν υπάρχουν εντέλει δυνάμεις στο μεταρρυθμιστικό χώρο ικανές να απαντήσουν σε τέτοιου είδους ερωτήματα και να κάνουν σαφές στο λαό ότι αυτό που κάποια στιγμή μοιάζει να είναι αυτονόητο στο τέλος δεν είναι και τόσο!

Το νερό δεν ανήκει ούτε στην ΕΥΔΑΠ, ούτε σε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία. Ανήκει στον ελληνικό λαό. Ανήκει στους Έλληνες του σήμερα, αλλά και του αύριο. Γι’ αυτό και η διαχείρισή του δεν μπορεί να παραδοθεί στα χέρια των λαϊκιστών.

Το κράτος μπορεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική. Η ΕΥΔΑΠ όχι! Ούτε και οι δήμοι με τα λεφτά της ΕΥΔΑΠ! Το ερώτημα αν θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί ή ΕΥΔΑΠ ή όχι είναι πλασματικό και είναι ανεξάρτητο από το τί θα κάνει η Πολιτεία με τους αναξιοπαθούντες πολίτες.

Η ΕΥΔΑΠ πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί, επειδή το κράτος δεν πρέπει να είναι επιχειρηματίας. Επειδή όσες φορές το επιδίωξε, αυτό είχε δυσανάλογο κόστος για την ίδια την κοινωνία. Αν το κράτος θέλει να ασκήσει κοινωνική κριτική, μπορεί να το κάνει. Κι ενδεχομένως πρέπει! Αλλά η κοινωνική πολιτική δεν έχει ως προαπαιτούμενο να παραμείνει κρατική η ΕΥΔΑΠ. Είναι δύο πράγματα ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.

thanasis.mavridis@capital.gr