από Γιώργο Καισάριο

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Τα προηγούμενα 25 χρόνια, το δημόσιο απέκτησε αξία, διότι όταν το 1981 ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αποφάσισε ότι άπαντες στο δημόσιο τομέα θα πρέπει να πάρουν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, περισσότερο από ό,τι μπορούσε η χώρα να πληρώσει και πάνω από όλα, περισσότερο από ό,τι λάμβαναν οι υπόλοιποι Έλληνες στον ιδιωτικό τομέα.

Φτάσαμε λοιπόν στο 2008 όπου, ένας οικοδόμος είχε αποδοχές τα μισά (και ίσως και λιγότερα) από ό,τι ένας που δούλευε στη ΔΕΗ και ένας συνταξιούχος της ΔΕΗ (ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ κτλ κτλ) έπαιρνε τουλάχιστον τα τριπλά από ό,τι ένας οικοδόμος, που έχει δουλέψει πολύ πιο σκληρά και περισσότερα χρόνια.

Έτσι μετά από πολλά χρόνια υπερβολικής σπατάλης πόρων (με δανεικά) σε συντάξεις του δημοσίου τομέα, ΔΕΚΟ και απολαβές δημοσίων υπάλληλων, η χώρα πτώχευσε.

Τώρα λοιπόν οι καιροί γυρίζουν και έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Με λίγα λόγια, οι μισθοί στο δημόσιο όχι μόνο δεν ήταν αυτοί που κάποτε ήταν, αλλά έχουν αρχίσει να μειώνονται. Δυστυχώς όμως μειώνονται εξαναγκασμού και όχι διότι προνοήσαμε σαν λαός και σαν πολιτική ηγεσία, ώστε να μην φτάσουμε στην κατάσταση φτώχειας που είμαστε σήμερα.

Τώρα ξαφνικά πάρα πολλοί στον δημόσιο τομέα ανακαλύπτουν πως είναι να ζει κανείς με 650 ευρώ το μήνα. Ξαφνικά πολλοί στο δημόσιο ερωτούν πως μπορούν να ζήσουν με αυτά που παίρνουν. Αυτό όμως που ποτέ δεν έχουν ερωτηθεί οι του δημοσίου, είναι πως ζούσαν οι υπόλοιποι Έλληνες τόσο καιρό με 650 ευρώ τον μήνα και πως τα έβγαζαν πέρα.

Στο ερώτημα πως θα ζήσει ένας νέος δάσκαλος που παίρνει 650 ευρώ τον μήνα, η απάντηση είναι (και ξέρω ότι είναι πολύ σκληρή), αν δεν τον συμφέρει να είναι δάσκαλος με 650 ευρώ τον μήνα και θεωρεί τα λεφτά λίγα, να παραιτηθεί και να κάνει κάτι άλλο.

Δυστυχώς αγαπητέ αναγνώστη αυτή είναι η πραγματικότητα της κατάστασης. Διότι όσο δύσκολα είναι να ζήσει ένας δάσκαλος με 650 ευρώ, άλλο τόσο εξίσου δύσκολο είναι να μπορεί να ζήσει κάποιος του μη δημόσιου τομέα με 650 ευρώ.

Και όπως κάποιος στον ιδιωτικό τομέα θα αλλάξει δουλειά αν μπορεί να βρει κάτι καλύτερο, με την ίδια λογική θα πρέπει κάποιος του δημόσιου τομέα να λειτουργήσει, όταν δεν τον ικανοποιούν οι αποδοχές που λαμβάνει.

Διότι δυστυχώς κύριοι του δημοσίου τομέα, αν δεν το έχετε καταλάβει, οι προηγούμενοι από εσάς (του δημοσίου δηλαδή) τα έχουν φάει όλα και δεν έχει μείνει τίποτα για αυτούς που σήμερα αποφάσισαν να κάνουν καριέρα στο δημόσιο. Δυστυχώς αγαπητέ αναγνώστη του δημοσίου τομέα, αυτή είναι η σκληρή μεν, αλλά η πραγματικότητα της κατάστασης.

Πριν μερικά χρόνια είχα πει ότι η Ελλάδα θα δει ξανά ανάπτυξη μόνο όταν οι μέσες απολαβές του δημοσίου τομέα μειωθούν έτσι ώστε να είναι κατά 20% (τουλάχιστον) μειωμένες σε σχέση με τις μέσες απολαβές του ιδιωτικού τομέα. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί, αλλά σίγουρα η ψαλίδα κλείνει.

Διότι μόνο όταν δεν θα έχει κανένας κίνητρο να πάει στον δημόσιο τομέα θα δούμε πραγματική ανάπτυξη, διότι μόνο τότε θα αναγκαστούμε να βάλουμε το μυαλό μας δουλέψει. Και όσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο.

Σήμερα αυτή η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και εκτιμώ ότι οι μειώσεις στο δημόσιο τομέα, πέραν του ότι είναι απαραίτητες για δημοσιονομικούς λόγους, πρέπει να γίνουν και για λόγους αλλαγής νοοτροπίας.

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας όμως δεν θα γίνει μέσα σε μια νύχτα. Όπως πήρε μια ολόκληρη γενιά για να φτάσει ο δημόσιος τομέας εδώ που είναι σήμερα (ακριβός, σπάταλος, μη αποτελεσματικός), άλλο τόσο σε χρόνο θα χρειαστεί για να μειωθεί και να γίνει αποτελεσματικός και πάνω από όλα, να αλλάξει η νοοτροπία έτσι ώστε να πάψει να νομίζει ο μέσος Έλληνας πολίτης ότι ο δημόσιος τομέας είναι ο παράδεισος που δεν είναι.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή: http://www.capital.gr/jArticles.asp?jid=416&uid=1690314