Όπως και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο συνονόματός του Γιώργος Παπακωνσταντίνου εφλέγετο να αναρριχηθεί στη εξουσία. Έχοντας βρει κλειστή την πόρτα της Νέας Δημοκρατίας κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, προσκολλήθηκε στον Γ.Α.Παπανδρέου και έπαιξε πλήρως το χαρτί του. Αντί, ως υπεύθυνος οικονομολόγος, να συστήσει στον αρχηγό του προσοχή, ευθύνη και σοβαρότητα, πλειοδότησε μαζί του σε δημαγωγία και πρωτοφανή ανευθυνότητα, με τελικό έπαθλο της συμπεριφοράς αυτής την εξουσία.

Τον Οκτώβριο του 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανελάμβανε το υπουργείο Οικονομικών και, συνεχίζοντας το ρεσιτάλ δημαγωγίας και ανευθυνότητας, στην βάση του συνθήματος «λεφτά υπάρχουν» στις 20 Νοεμβρίου υποσχόταν σε 2,56 εκατομμύρια πολίτες επιδόματα αλληλεγγύης από 300 έως 1.300 ευρώ. Με άλλα λόγια, επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του κράτους, που ήταν δραματικά ελλειμματικός, με 1,2 δισεκατ. ευρώ, τονίζοντας ότι το χρήμα αυτό θα εισπραχθεί από έκτακτη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων.

Μπροστά στην επίδειξη παρόμοιας ανευθυνότητας, οι οίκοι αξιολόγησης –που γνώριζαν ότι η Ελλάδα έχει δημοσιονομικό έλλειμμα 12,5% του ΑΕΠ της– άρχισαν να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, στην οποία είχε ήδη εγκατασταθεί και η ύφεση, με άμεσα αποτελέσματα την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση –και ειδικότερα ο υπουργός Οικονομικών, που ήταν και ο εμπνευστής του «λεφτά υπάρχουν»– συνέχισε να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια στους πολίτες, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες στους προκατόχους της –οι οποίοι, ασφαλώς, κάθε άλλο παρά αναμάρτητοι ήσαν.

Έτσι, στην αδυναμία του να βάλει τάξη στο δημοσιονομικό χάος της χώρας, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ζητούσε τον Ιανουάριο του 2010 την τεχνική βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), το οποίο και τεχνογνωσία διέθετε αλλά και την απερίγραπτη ελληνική κατάσταση γνώριζε. Γράφει ο Παν. Ρουμελιώτης στο βιβλίο του για την παρασκηνιακή προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ:

«Στις 13 Ιανουαρίου 2010, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι γενικοί γραμματείς του Υπουργείου Οικονομικών συναντήθηκαν με τους εκπροσώπους του ΔΝΤ. Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε θέματα φορολογικής πολιτικής και στην αναμόρφωση των φορολογικών υπηρεσιών, ώστε να υιοθετηθούν νέες μέθοδοι κατάρτισης των προϋπολογισμών, αλλά και να δημιουργηθεί ένα σύστημα ελέγχου και αξιολόγησης των δημοσίων δαπανών.

Ωστόσο, η ανησυχία των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ ήταν μεγάλη εξαιτίας της επιδείνωσης του οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα, αλλά και εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να πείσει τις αγορές ότι, με τα μέτρα που προωθούσε, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τα δημοσιονομικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας. Η θέση των ελληνικών τραπεζών είχε επιδεινωθεί, ενώ δεν υπήρχε πλέον καμμία αμφιβολία ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε ύφεση και το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από ό,τι είχε προβλεφθεί.

Τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ελλάδας ήταν πολύ σοβαρά. Οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί είχαν πέσει έξω ακόμα και στις πλέον απαισιόδοξες εκτιμήσεις τους. Η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη που είχαν προβλέψει στις εκθέσεις τους. Δεν είχε κλονιστεί μόνον η αξιοπιστία της Ελλάδας, αλλά κινδύνευε και η δική τους αξιοπιστία εξαιτίας των προβλέψεών τους για τις οικονομικές εξελίξεις της Ελλάδας, οι οποίες ήταν μεν αρνητικές αλλά είχαν αποδειχθεί εξαιρετικά αισιόδοξες.

Στις 14 Ιανουαρίου 2010, η ΕΕ κατηγόρησε την προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή ότι την άνοιξη του 2009 είχε αποστείλει ψευδή στατιστικά στοιχεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν στα αρμόδια θεσμικά τους όργανα (π.χ. η Eurostat και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Συμβούλιο Υπουργών, οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ στο ΔΣ του Ταμείου) πώς υπερδιπλασιάστηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, για το οποίο είχαν εκτιμήσει ότι θα διαμορφωνόταν στο 6%. Η υπερασπιστική γραμμή των εμπειρογνωμόνων ήταν ότι η Ελλάδα τους είχε παραπλανήσει, δίνοντάς τους ανακριβή στοιχεία. Όμως, οι αποκλίσεις ήταν πολύ μεγάλες για να οφείλονται μόνον σε στατιστικές αδυναμίες ή σε ψευδή στοιχεία. Άρχισαν, λοιπόν, να αμφισβητούν την ικανότητα και την σοβαρότητα τόσο των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων όσο και του κρατικού μηχανισμού να δρομολογήσουν ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να επιλύσουν το πρόβλημα του δημοσίου χρέους. Σταδιακά, εμπεδώθηκε η αντίληψη ότι μια σειρά προβλημάτων –όπως η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η υστέρηση των εσόδων, η υπέρβαση των δαπανών, κλπ– οφείλονταν στην ανικανότητα του κράτους, στις ελαστικές συμπεριφορές, στην ανοχή απέναντι στα κρούσματα ανομίας, στον εύκολο πλουτισμό, στον υπέρμετρο δανεισμό, κλπ.

Η καχυποψία των διεθνών οικονομικών οργανισμών απέναντι στην χώρα μας κλόνισε ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία της νέας κυβέρνησης. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αμφισβητούσαν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εκτελέσει τον νέο προϋπολογισμό και να εφαρμόσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ορισμένοι δε από τους εταίρους μας –ιδίως η Γερμανία, η Φινλανδία, η Αυστρία, η Σλοβακία και η Ολλανδία– κράτησαν μια πολύ αυστηρή στάση απέναντι στην Ελλάδα, επιδιώκοντας να τιμωρηθεί η χώρα μας τόσο για τα ψευδή στατιστικά στοιχεία που είχε αποστείλει όσο και για την ανικανότητά της να συμπεριφερθεί ως υπεύθυνο μέλος της Ευρωζώνης. Υποστήριζαν, επίσης, ότι η Ελλάδα είχε βλάψει την αξιοπιστία της Ευρωζώνης, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει στην διάσπαση της Ευρωζώνης και στην αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας».

Αλλά και ο πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου συνέβαλε στην εμπέδωση αυτών των αρνητικών αντιλήψεων των Ευρωπαίων εταίρων μας, αναφέροντας σε μια συνάντηση μαζί τους ότι κυβερνούσε μια χώρα διαφθοράς. Στην ουσία, από το σημείο αυτό αρχίζει και το δράμα της ελληνικής χρεοκοπίας, η οποία θα ήταν απελπιστική αν η Ευρώπη δεν είχε στηρίξει την χώρα με πάνω από 260 δισεκατ. ευρώ δάνεια και έμμεση βοήθεια. Εξάλλου, με αφορμή την κρίση, η κυρία Κριστίν Λαγκάρντ, υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας το 2010, παρέδωσε στον Γ. Παπακωνσταντίνου την περίφημη λίστα, την οποία ο ομόλογός της ουδέποτε αξιοποίησε. Φρόντισε, όμως, να αφαιρέσει από αυτήν τα ονόματα των δύο πρώτων εξαδέλφων του, προσθέτοντας στην πρωτοφανή πολιτική του ανευθυνότητα και την μικρότητα της απρέπειας.

Μια μικρότητα, ωστόσο, που δεν χαρακτηρίζει μόνον τον πρώην «τσάρο» της οικονομίας. Είναι το κύριο γνώρισμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, στην οποία το πολιτικό ψεύδος και η συναφής με αυτό διαφθορά απλώς επιβεβαιώνονται από κάποιες εξαιρέσεις. Υπό αυτή την έννοια, πολύ φοβούμεθα ότι οι πιθανές τιμωρίες των Α.Τσοχατζόπουλου και κάποιων άλλων θα είναι τα δέντρα μέσω των οποίων θα προσπαθήσουν κάποιοι να κρύψουν το δάσος. Διότι, αν υπάρχουν στην Ελλάδα διεφθαρμένοι πολιτικοί, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι τους ψηφίζουν και κάποιοι άλλοι τους προβάλλουν ακριβώς για να επωφεληθούν από την διαφθορά τους.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι ένα μικρό μέρος του.

Πηγή: http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=841