από Μπάμπη Παπαδημητρίου

δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή

Θα επιτύχουμε την αναδιάταξη της χώρας όταν εξαλειφθεί πλήρως η βία από τις πολιτικές διεργασίες. Η πρόταση δεν είναι απλώς μια ειρηνιστική τοποθέτηση ή μια έκκληση «πασιφιστών». Ας αφήσει η «δρώσα αριστερά» την καχυποψία της σε όσους πρεσβεύουν ότι συζήτηση, ηπιότητα, σύνθεση, στοιχεία της δυσφημισμένης συναίνεσης, αποτελούν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Το πρώτο βήμα για την απαλοιφή της βίας είναι η ομόθυμη, σύντομη και αυστηρή, καταδίκη κάθε βίαιης συμπεριφοράς. Συστηματικά, η βίαιη σύγκρουση αποτελεί απαραίτητο τμήμα μιας επιτυχημένης εκδήλωσης της αντίθεσής μας σε πράξεις της διοίκησης. Συχνά, η βία της διαμαρτυρίας χρησιμοποιείται ως μέσο πρόκλησης της κρατικής βίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις η προσφυγή στη βία γίνεται χωρίς να έχει εξαντληθεί κάποια οργανωμένη προσπάθεια συνεννόησης. Οι πρώτοι που οφείλουν να αποδείξουν, με τη στάση τους, ότι αποστρέφονται και αποδοκιμάζουν όσους χρησιμοποιούν τη βία ως «επιχείρημα» είναι οι πολιτικοί. Προφανώς δεν απαιτείται η ρηματική καταδίκη. Στα λόγια, με ελάχιστες διαφορές, όλοι λένε το ίδιο «ποιηματάκι». Καταδικάζουν τη βία, αλλά προσθέτουν ένα «όμως…» ή επιδιώκουν να ρίξουν το φταίξιμο στην άλλη πλευρά.

Δυστυχώς στην πατρίδα μας δεν έχουν χτιστεί δομές συναίνεσης. Οι φορολογούμενοι πληρώνουν για να λειτουργούν δεκάδες όργανα, ανώτατα και ανώτερα συμβούλια, επιμελητήρια, σύνδεσμοι, σωματεία, σύλλογοι, ομοσπονδίες, επιτροπές, ινστιτούτα και άλλα πολλά. Ολα έχουν αυτό ακριβώς το καθήκον: προετοιμασία, ερμηνεία, συζήτηση, σύνθεση, εισήγηση. Είτε τα αγνοούν οι πολιτικοί είτε αυτά αγνοούν την κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό για την κοινωνία και αυτό είναι που μετράει.

Είναι προφανές ότι πρέπει να αλλάξουν οι διαδικασίες που ακολουθούνται στη λήψη των αποφάσεων. Είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα από τα μέτρα που περιελήφθησαν στα τρία Μνημόνια θα έβρισκαν πάμπολλους υποστηρικτές, εφόσον είχε γίνει αυτή η κατάλληλη προετοιμασία. Ολα ξεκινούν από την αδιαφορία των διαφόρων επιπέδων εξουσίας (κυβέρνηση, δήμοι, οργανισμοί, κρατικές υπηρεσίες κ.λπ.) απέναντι στους πολίτες, σε εκείνους που έχουν δικαιώματα πάνω στο αντικείμενο των αλλαγών και των προσαρμογών, δηλαδή στους θιγομένους και ενδιαφερομένους.

Υπάρχει ένας ακόμη, εξαιρετικά σπουδαίος, λόγος για τον οποίο πρέπει να επιτευχθεί παλλαϊκή συμφωνία κατά της χρήσης βίας στην κοινωνική ζωή. Οι πολίτες διακρίνουν ποιοι χαϊδεύουν, καλλιεργούν, υποθάλπουν και τελικά χρησιμοποιούν βία στην πολιτική. Είναι, προφανώς, τα κόμματα που δεν θα υποστήριζαν ένα Μνημόνιο κατά της βίας.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/01/2013_478741