από Μάνο Πεπονάκη
δημοσιεύθηκε στο www.maga.gr
Γκαζάκια, βόμβες, προκηρύξεις, αναλήψεις ευθύνης. Ο τρόμος χτυπά ξανά την πόρτα μας.
Μήπως όμως έφυγε και ποτέ; Απλώς τώρα το νερό έβρασε τόσο πολύ που πετάχτηκε το καπάκι της χύτρας. Και τα καυτά νερά πετάχτηκαν επί δικαίων και αδίκων. Συλλήβδην. Χωρίς διακρίσεις. Χωρίς περισπασμούς.
Το φρικιαστικό πρόσωπο του τρόμου και της βίας δεν αποτελεί παρθενογένεση της ταραχώδους εποχής που ζούμε. Καλλιεργείται, σπέρνεται, ποτίζεται κάθε μέρα μέσα από λόγια, πράξεις, παραλείψεις, προθέσεις. Κι όταν ανθίζει το όζον μπουμπούκι, τότε λέμε πως άλλοι φταίνε…
Γιατί όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Όταν αποκαλείς μια εκλεγμένη κυβέρνηση ως κυβέρνηση Τσολάκογλου. Όταν μιλάς για ελικόπτερα και προδοσίες. Όταν κραδαίνεις κρεμάλες και ζητάς αίμα στην αρένα. Όταν κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα χωρίς να προσφέρεις αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Όταν γαβγίζεις όλη μέρα όλη νύχτα στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις απαξιώνοντας θεσμούς και αξίες. Όταν κατηγορείς μια ολόκληρη παράταξη ταυτίζοντας τη με την καταστροφή και το χάος που εσύ έφερες.
Κι όταν οι άνεμοι που έσπειρες έγιναν θύελλες και χτύπησαν και τη δική σου πόρτα, τρομάζεις. Γιατί; Εσύ δεν τα καλλιέργησες όλα αυτά; Δεν υπολόγιζες ότι κάποιοι αβδηρίτες ή επιτήδειοι θα έπαιρναν στα «σοβαρά» αυτά που έλεγες; Άλλοι από στενομυαλιά, και άλλοι από ίδιον συμφέρον.
Και όσο οι πολιτικές δυνάμεις ασχολούνται με λίστες, κάλπες και παραπομπές, η κοινωνία βράζει. Και θέλει λύσεις. Αλλά ακόμα και τώρα αντί όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου να καταδικάσουν απερίφραστα την τρομοκρατία κατηγορούν η μια την άλλη για τα ψηφαλάκια.
Αλλά θα μου πείτε, περίμενες και καλύτερα; Ναι, περίμενα καλύτερα. Γιατί αξίζω καλύτερα. Γιατί θέλω μια φορά να ξεπεράσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να θεμελιώσουμε μια νέα Ελλάδα με βάση αυτά που μας ενώνουν. Ελπίζω κάποτε να συμβεί. Πριν να είναι αργά
freewill.gr 
Got something to say? Go for it!