από Κωνσταντίνο Αντωνίου

δημοσιεύθηκε στο www.maga.gr

Ένα θέμα που προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις αυτές τις μέρες είναι ο απεργιακός κλοιός στον οποίον έχει βυθιστεί η χώρα.

Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς επέρχονται στις πολιτικές της κυβέρνησης με “μπροστάρηδες” τους εργαζομένους του μετρό, που διαμαρτύρονται ζητώντας να παραμείνει σε ισχύ η συλλογική σύμβαση, η οποία λήγει τον Απρίλιο.

Λίγο πριν συμπληρωθούν σχεδόν 10 ημέρες απεργίας και ταλαιπωρίας για τον κόσμο της πόλης, η κυβέρνηση κρίνει με δικαστική απόφαση παράνομες τις απεργίες αυτές, οι απεργοί όμως εμμένουν και την Πέμπτη αποφασίζεται πολιτική στράτευση των εργαζομένων στη ΣΤΑΣΥ.

Όλα αυτά είναι υπέρ αρκετά για να προκαλέσουν αντιδράσεις, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις και τοποθετήσεις στα πάνελ και τα social media από πολιτικούς, απεργούς και δυσαρεστημένους πολίτες. Τα βασικά επιχειρήματα των εργαζομένων και των πολιτών είναι κατά το κοινόν γνωστά, ενώ οι πολιτικές θέσεις αναμενόμενες.

Ας αφήσουμε κατά μέρος το προσωπικό συμφέρον για αρχή, αν έχουμε σκοπό να ασχοληθούμε και να κατανοήσουμε τα γεγονότα σε βάθος. Τεκταινόμενα μάλλον, αφού σαν πολίτες (και όχι απεργοί ή πολιτικοί) δεν μπορούμε να ασκήσουμε κάποια ορισμένη επιρροή. Γι αυτό ακριβώς, καλά θα κάναμε να το πιάσουμε απ’ την αρχή και να καταλήξουμε σε πορίσματα μετά τον ενδελεχή έλεγχο όσων στοιχείων μας δίνονται. Το ξέρω ότι όλοι είμαστε ταλαιπωρημένοι από αυτή την κατάσταση, αλλά ας θίξουμε τις τυχόν αδικίες κάνοντας νίξη σε θέματα βάθους, που δυστυχώς παραβλέπονται, βασιζόμενοι σε αλήθειες και επιχειρήματα.

Το ζήτημα του μισθού

Με τί ποσά αμοίβονται οι εργαζόμενοι του μετρό; Σύμφωνα με άρθρο της κας Αλεξάνδρας Κασσίμη στην Καθημερινή (23/1), ο μέσος μισθός εργαζομένων στο μετρό διαμορφώθηκε το 2012 στα 2.500 ευρώ, χωρίς τα δώρα, τις Κυριακές, τα νυχτερινά και τις υπερωρίες, έναντι 20.038 ευρώ το 2013. Με μείωση 18%, ο μέσος μισθός με δώρα, Κυριακές, νυχτερινά και υπερωρίες ανήλθε στα 3.083 ευρώ το 2012 έναντι 2.410 ευρώ το 2013.

Είναι πολλά και δεν νομίζω πως μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Θα έπρεπε να μας προβληματίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι μετά Μνημονίου, οι εργαζόμενοι του μετρό λαμβάνουν αποδοχές υψηλότερες από αυτές καθηγητών πανεπιστημίων, ιατρών του ΕΣΥ και άλλων ανωτέρων αξιωματικών.

Μην σας προκαλεί εντύπωση η άμεση και “αναιδής” αντίδρασή τους. Αυτή είναι μια φυσιολογική ενέργεια, όταν έχεις συνηθίσει με παραπάνω χρήματα και ξαφνικά πέφτει ψαλίδι. Ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να έχουν προγραμματίσει τις οικονομικές τους ανάγκες με βάση τα δεδομένα της παλιάς μισθοδοσίας. Θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις, ωστόσο, η προνομιακή αυτή μισθοδοσία εν καιρώ κρίσης σε όλους τους κλάδους, καθώς και άλλα παράλογα, για τα οποία θα μιλήσω παρακάτω.

Η στείρα πολιτική και το ζήτημα της νομιμότητας

Εδώ πρέπει να δώσουμε πολλή προσοχή, γιατί δυστυχώς όλος ο λόγος γύρω από το θέμα έγινε τέτοιος, που εξυπηρετεί πρωτίστως μια ποικιλία πολιτικών προτιμήσεων και σε δεύτερη φάση τις πραγματικές ανάγκες των διαμαρτυρόμενων και των δυσαρεστημένων.

Το τσουκάλι της άθλιας πολιτειολογίας δεν άργησε να ανοίξει και οι αναμενόμενες κενότητες των κομμάτων ενίσχυσαν για άλλη μια φορά την εικόνα τους να προσκολλώνται σε τραγικές φαυλότητες και ασαφείς “ναι μεν αλλα –δισμούς”. Με την επίταξη συμφώνησαν τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο κ. Κουβέλης τήρησε στο έπακρο το “ναι μεν αλλά”, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να στηρίξουν τους απεργούς και μίλησαν για αντισυνταγματικότητα.

Ας επικεντρωθούμε στις, κατά τη γνώμη μου, επιπόλαιες τοποθετήσεις της αριστεράς, η οποία ακόμη μια φορά δείχνει πόσο ανίκανη είναι για να κυβερνήσει. (δεν αναιρείται, σαφώς, και η επιπολαιότητα της κυβέρνησης να προβεί σε αυταρχικές τακτικές) Ενώ λοιπόν διαμαρτύρονται για εκτροπή του συντάγματος, παραβλέπουν το γεγονός ότι η απεργία συνεχίζεται τόσες μέρες παρά το νόμο, και ο οποίος νόμος κάθε άλλο παρά άδικος δεν μπορεί να κριθεί, όταν αφορά κατά προτεύοντα ρόλο τα δικαιώματα των πολιτών και όχι κυρώσεις ή ποινές, που αποτελούν φόβητρο.

Σύμφωνα με το νόμο 1264/1982, κατά την διάρκεια απεργιών σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας οι απεργοί υποχρεούνται να καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Στο άρθρο 19, παρ.2 του ν. 1264/1982 μεταξύ των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας αναφέρονται και αυτές μεταφοράς προσώπων από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Σύμφωνα με το άρθρο 21, παρ.2 του ν. 1264, διατίθεται υποχρεωτικά προσωπικό για αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά τη διάρκεια της απεργίας.

Η απεργία δεν είναι θεσμός

Λοιπόν; Γιατί η αριστερά δεν διαχωρίζει την ήρα από το στάρι;

Ας μου επιτραπεί η κριτική και η παραπάνω νίξη της δικής της συμπεριφοράς, αλλά θέλω έτσι να μεταβώ σε ένα επίπεδο αναφοράς που θα μας λύσει αρκετές απορίες έως κάποιο βαθμό.

Για δεκαετίες η απεργία είχε χάσει το πραγματικό της νόημα και έχει πλέον καταντήσει ένα μέσο που μόνο τη Συντήρηση αναθρέφει, εξυπηρετώντας πάντα τα συμφέροντα των εργατοπατέρικων σωματείων του ανορθολογισμού, της εργασιακής ανισότητας, και την αισχροκέρδια αυτής της μεγάλης οικογένειας των πολιτικών κηδεμόνων.

Οι κατεστημένοι των κατεστημένων. Πώς διορίστηκαν άραγε; Υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες. Πόσοι πραγματικά απεργούν; Δείτε τους αριθμούς για κάποιες από τις ημέρες απεργίας όσον αφορά τους 1.300 εργαζομένους του μετρό. 17/1: 430 απεργήσαντες – 790 σε ρεπό, άδειες και ασθένειες, 18/1: 630 – 590, 19/1: 210 – 1.010, 20/1: 190 – 1.030. Πειράζει αν ρωτήσω ποίοι πραγματικά ζημιώνονται και ποίοι όχι;

Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του και καλά κάνει, όμως όταν συνεχίζει εις βάρος των άλλων, αλλάζει κατά πολύ. Αυτή η συμφεροντολογία, την οποία συντηρούν και ενισχύουν οι πολιτικές παρατάξεις, είναι μία από τις αιτίες της κρίσης στην οποία οδηγηθήκαμε. Ο καθένας δεν μπορεί να το καταλάβει;

Άρα; Άρα, καταλήγουμε στο ότι η απεργία, ενώ κάποτε ήταν μέσο διεκδίκησης δικαιωμάτων, τώρα προτείνεται για τη συντήρηση συμφερόντων και πάνω σ’αυτά με μεγάλο θράσος οι παρατάξεις σπεύδουν να κάνουν πολιτική προπαγάνδα.

Ελπίζω να γίνεται εύκολα κατανοητό το παραπάνω. Φέρτε στο νου σας τις γκρίνιες για εξορθολογισμό, διαφάνεια, ισότητα κ.ά., τα οποία φαίνεται πως αποστέργουν όταν αντιβαίνει στα δικά τους συμφέροντα.

Τα παραπάνω σαφώς αφορούν την επικαιρότητα, όμως παρά την εκτενέστερη αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα, νομίζω ότι είναι καλό να ασχοληθούμε περισσότερο με το βαθύτερο νόημα των πράξεών μας, ειδικά όταν αυτές επηρεάζουν και τρίτους. Ας μην κρατάμε απόλυτη στάση σχετικά με τις απεργίες, αφορίζοντάς τες τελείως, αλλά ας προσπαθήσουμε να αναθεωρήσουμε το γιατί και πώς. Μετά, ίσως θα έχουμε δίκιο αν τις “καταδικάσουμε” ή όχι.

Δυστυχώς, οι πολιτικές παρατάξεις χρόνια βαυκαλίζουν και περιγελούν τον κόσμο με ψέματα. Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι για τίποτα. Άλλωστε, προπάντων εμείς οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι και ορθοί.

Κλείνω, θέλοντας να πω ότι είναι ζήτημα προσώπων, ενώ θεσμών σε δεύτερη ανάλυση. Μπορεί και καθόλου, αλλά δεν θέλω να επηρεάσω ιδεολογικά το κείμενο. Ας γίνουμε όμως εμείς δίκαιοι, με λογικές προσδοκίες, απέναντι στους άλλους και τους εαυτούς μας, και μετά ας μιλήσουμε για σύνταγμα και νομιμότητα ξανά.

Πηγή: http://maga.gr/2013/01/25/i-apergia-den-ine-thesmos/?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter