από Ευθύμιο Πέτρου

δημοσιεύθηκε στην Εστία

 Πρέπει κάποτε σε αυτή την χώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στα δικαιώματα και στα προνόμια. Εξ ορισμού ένα δικαίωμα περιέχει την έννοια του δικαίου. Πρέπει δηλαδή να ανταποκρίνεται σε ένα κοινό περί δικαίου αίσθημα, αποδεκτό από το κοινωνικό σύνολο. Το προνόμιο απεναντίας συνιστά διάκριση προς όφελος συγκεκριμένης μερίδας του πληθυσμού. Συνήθως – αν και όχι κατ’ ανάγκην – η διάκρισις αυτή αποβαίνει εις βάρος του συνόλου. Μπορεί σε εποχές παχειών αγελάδων, τα προνόμια να απονέμονται με ευκολία χάριν μιας κακώς εννοούμενης κοινωνικής γαλήνης. Μπορεί ακόμη, και οι θιγόμενοι να κάνουν «τα στραβά μάτια» αν διατηρείται ένα αποδεκτό επίπεδο διαβιώσεως για όλους.

Όταν όμως διανύουμε εποχές δυσκολιών, είτε πρόκειται για οικονομικές κρίσεις είτε για κοσμογονικές ανατροπές, όπως συμβαίνει επί των ημερών μας, περιθώρια δεν υπάρχουν πλέον. Οι αδικίες πρέπει να εκλείψουν και τα προνόμια πρέπει να εξαλειφθούν. Μόνον έτσι θα αποκατασταθή η κοινωνική συνοχή που είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση τέτοιων εκτάκτων καταστάσεων. Τροχοπέδη βεβαίως σε αυτή την νομοτελειακή πορεία αποτελούν οι τάξεις των προνομιούχων, οι οποίοι επιμένουν να υπερασπίζονται τις προς όφελος τους διακρίσεις, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι μάχονται υπέρ των «δικαιωμάτων» τους!

Σ’ αυτές τις μάχες οπισθοφυλακών πρόθυμοι συμπαραστάτες σπεύδουν τα κόμματα της Αριστεράς που έρχονται να κατακεραυνώσουν το κοινωνικό σύνολο για την στάση του. Την μάχη της υγιούς κοινωνίας για την άρση των αδικιών και την κατάργηση των προνομίων, την ονομάζουν τέχνασμα του «συστήματος» που στρέφει μερίδες εργαζομένων εναντίον άλλων! Επί της ουσίας δηλαδή, καλούν τους αδικουμένους να συμπαραταχθούν με τους προνομιούχους.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, οι οποίοι ταλαιπωρούν τους συμπολίτες τους και ζημιώνουν τους καταστηματάρχες και την οικονομία γενικώτερα. Και όλα αυτά ζητώντας να μην υπαχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο του Δημοσίου. Ομολογούν δηλαδή κατά τον πλέον ωμό τρόπο ότι υπεραμύνονται των προνομίων τους! Αν υπήρχε υγιής συνδικαλισμός, θα έπρεπε οι εκπρόσωποι των να είχαν ανταποκριθή στην πρόσκληση της Κυβερνήσεως να συζητήσουν προσαρμογές του μισθολογίου ώστε να αποφευχθούν αδικίες κυρίως εις βάρος ειδικευμένων εργαζομένων. Αντ’ αυτού ενεπλάκησαν σε μια συζήτηση αοριστολογιών περί ενός αμφιβόλου «δικαιώματος» σε συλλογικές συμβάσεις, τις οποίες θέλουν να θεωρούν ισχυρότερες της κείμενης νομοθεσίας.

Είναι σαφές ότι και σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία περίμενε από την Κυβέρνηση την αυστηρή στάση την οποία επιδεικνύει επιστρατεύοντας τους απεργούντες προνομιούχους. Και είναι βέβαιον ότι έχει την απαίτηση να μην υπάρξουν υποχωρήσεις. Αυτό προφανώς αντιλαμβάνονται και οι συνδικαλιστές οι οποίοι έχουν απόλυτη επίγνωση της πραγματικότητος και ας ομιλούν περί δικαιωμάτων. Γνωρίζουν καλά ότι πρόκειται περί προνομίων. Επειδή δε, έχει αρχίσει να τίθεται από κάποιους και το ζήτημα ενδεχομένων ιδιωτικοποιήσεων, θα πρέπει να επισημάνουμε την αντιφατική οργάνωση των συγκοινωνιών στην ελληνική επικράτεια. Μπορεί οι αστικές συγκοινωνίες των Αθηνών να τελούν υπό κρατικό έλεγχο, αλλά σε όλη την υπόλοιπη χώρα είναι καθαρά ιδιωτικές. Ας μας εξηγήση κάποιος λοιπόν, για ποιο λόγο οι συγκοινωνίες της πρωτευούσης δεν πρέπει να ευθυγραμμισθούν με αυτές της υπολοίπου Ελλάδος!

Να θυμίσουμε εδώ πως επανακρατικοποιήθηκαν  τα αστικά λεωφορεία με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1993 και την ικανοποίηση των προστατευομένων του συνδικαλιστών οι οποίοι σήμερα έχουν βρεί φιλόξενη πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ο τότε πρωταγωνιστής των απεργιών και νυν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Κολλάς καλεί – ήδη δια των χθεσινών εφημερίδων – την κοινωνία σε «γενικό ξεσηκωμό» δηλώνοντας ότι προσδοκά την πτώση της σημερινής κυβερνήσεως με εφαλτήριο την απεργία στις συγκοινωνίες όπως «τότε» έπεσε η κυβέρνησις Μητσοτάκη.

Η εκ των υστέρων αποτίμησις της επανόδου στην εξουσία όλων αυτών που συσπειρώνονται σήμερα στο κόμμα του κ. Τσίπρα είναι αρκετή για να αντιληφθή κάθε σκεπτόμενος πολίτης, πόσο καταστροφική θα ήταν η επανάληψις ενός τέτοιου σεναρίου. Δεδομένου μάλιστα ότι η οικονομία σήμερα δεν αντέχει να τρέφη προνομιούχους.

28-01-2013