από Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

δημοσιεύθηκε στην Εστία

Όταν γινόταν λόγος στο παρελθόν για μεγάλες ιδιοκτησίες φανταζόμαστε ότι μιλάμε για επαύλεις κτισμένες μέσα σε καταπράσινους κήπους όπου ένας κηπουρός φροντίζει καθημερινά τα παρτέρια με τους πανσέδες, τα χρυσάνθεμα, τις μαργαρίτες, τις φρέζιες ή τις τουλίπες ανάλογα με την εποχή, που κόβει το πρωί τα τριαντάφυλλα για να τα βάλουν στα βάζα του σπιτιού, που κουρεύει το γρασίδι για να παραμείνει πάντα πράσινο, που κλαδεύει τις λεμονιές, τις ροδακινιές και τις αμυγδαλιές και όπου το αεράκι περνάει σιγοψιθυρίζοντας μέσα από τα φύλλα του πλατάνου. Φυσικά στην έπαυλη, όπως την φανταζόμαστε, υπήρχε και η πισίνα καθώς και ο χώρος για το μπάρμπεκιου. Κατά μια άλλη εκδοχή πάλι, ιδιοκτήτης μεγάλης ακίνητης περιουσίας ήταν αυτός που είχε ολόκληρη πολυκατοικία δική του με διαμερίσματα και καταστήματα που ενοικίαζε και ζούσε μέσα στα πλούτη.

Τους βλέπαμε και τους ζηλεύαμε τους ιδιοκτήτες μεγάλων ακίνητων περιουσιών. Πολύ θα θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς. Ιδού όμως που οι κυβερνήσεις μας φρόντισαν να κάνουν το όνειρο μας πραγματικότητα! Σήμερα έχουμε γίνει όλοι ή σχεδόν όλοι ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας! Αυτό το θαύμα έχει επιτευχθεί χάρη στις αντικειμενικές αξίες που έχει θεσπίσει ο Νόμος, προσδίδοντας σε ένα ταπεινό τριάρι διαμέρισμα την «γκλαμουριά» μιας επαύλεως. Όπως είναι επόμενο, το τριάρι φορολογείται ως ανήκον στην κατηγορία των μεγάλων ακινήτων περιουσιών!

Η κυβέρνηση, όπως μαθαίνουμε, θεωρεί ότι ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου αξίας άνω των 200.000 ευρώ, είναι αυτομάτως κάτοχος μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Που να το είχαν φανταστεί όσοι είχαν κάποια στιγμή αγοράσει – οι περισσότεροι με στεγαστικό δάνειο – ένα τριάρι ή ένα τεσσάρι ότι θα τους αντιμετώπιζε σήμερα η Εφορία σαν μεγαλοιδιοκτήτες; Από το ένα μέρος βέβαια, νοιώθει κανείς ότι έχει ανέβει σε υψηλότερη κοινωνική βαθμίδα. Κοιτάζει στα ίσα τον ιδιοκτήτη της επαύλεως με πισίνα και μπορεί να συζητάει μαζί του για τις κοινές υποθέσεις τους ως ίσος προς ίσον. «Εμείς οι κάτοχοι μεγάλης ακίνητης περιουσίας…». Σε μια περιοχή όπου η αντικειμενική αξία του τετραγωνικού μέτρου έχει ορισθεί στις 3.000 ευρώ για παράδειγμα, ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών έχει – υποτιθέμενη – αξία 240.000 ευρώ, άρα ξεπερνάει το όριο των 200.000 ευρώ και επομένως φορολογείται με το ίδιο μέτρο που ισχύει για την διπλανή έπαυλη!

Αν βέβαια ο ιδιοκτήτης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας των 240.000 ευρώ θελήσει να πωλήσει το περιουσιακό του αυτό στοιχείο, δεν πρόκειται να βρει αγοραστή ούτε και με τα μισά χρήματα! Επί μήνες τώρα βλέπω στα μπαλκόνια των ίδιων διαμερισμάτων τα γνωστά «Πωλείται» που έχουν ξεθωριάσει, χωρίς προφανώς να έχει παρουσιαστεί κάποιος ενδιαφερόμενος για να αγοράσει. Ο ιδιοκτήτης αυτής της…μεγάλης ακίνητης περιουσίας θα εξακολουθήσει να πληρώνει ο ίδιος τα χαράτσια στη ΔΕΗ και στην Εφορία. Στο τέλος πιθανόν να μην μπορεί ούτε να την χαρίσει, επειδή όποιος δεχθεί το δώρο θα πρέπει να αρχίσει αμέσως να πληρώνει…χαρατσιάτικα!

06-04-2013