Κεντρικό θέμα στην εφημερίδα Εστία στις 08-04-2013

Οι περισσότεροι στον τόπο μας ταυτίζουν την εθνική περιουσία με την δημόσια περιουσία. Άλλα πρόκειται περί λάθους. Η εθνική περιουσία περιλαμβάνει κατ’ εξοχήν και την ιδιωτική περιουσία. Όταν μία χώρα θεωρείται πλούσια, αυτό δεν προκύπτει από τον πλούτο που ανήκει στον δημόσιο τομέα της, αλλά από τον πλούτο του συνόλου των κατοίκων της. Και δεδομένου ότι μία από τις κυριότερες μορφές πλούτου είναι η ακίνητη περιουσία, όσο υψηλότερη είναι η αξία των ακινήτων σε μία χώρα, τόσο αυξάνεται και η εθνική της περιουσία. Ενώ αντίθετα, όταν μειώνεται η αξία των ακινήτων, απαξιώνεται τελικά και η εθνική περιουσία.

Μοχλός αναπτύξεως

Σήμερα στην Ελλάδα απαξιώνεται η εθνική περιουσία. Την απαξιώνει το ίδιο το κράτος, με την παράλογη φορολογική πολιτική του. Την τελευταία τετραετία η ακίνητη περιουσία στην χώρα μας τελεί υπό διωγμόν. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων καλούνται να καταβάλλουν υπέρμετρους φόρους, που σε πολλές περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της δημεύσεως. Έτσι, πολλοί προσπαθούν να εκποιήσουν τα ακίνητα τους, ως ασύμφορα, ενώ αρκετοί εξάγουν το τίμημα της πωλήσεως στο εξωτερικό. Δεδομένου δε ότι υπό τις συνθήκες αυτές δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι αγοραστές, η εμπορική αξία των ακινήτων μειώνεται διαρκώς. Μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια εκτιμάται ότι ή ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα έχασε συνολικώς ίσως και την μισή αξία της. Δηλαδή η εθνική περιουσία – ιδιωτική και δημόσια – απαξιώθηκε.

Για να γίνη ακόμη πιο ξεκάθαρο τι συνέβη στην χώρα μας, σκεφθείτε να είχε επιχειρηθή κάτι ανάλογο σε ένα μικρό κρατίδιο όπως το Μονακό, όπου τα ακίνητα έχουν τεράστια αξία. Να επεβάλλετο δηλαδή υπέρμετρος φόρος στους ιδιοκτήτες ακινήτων – Μονεγάσκους και ξένους- ο όποιος θα ωθούσε να εκποιήσουν τα ακίνητα τους και θα απέτρεπε τους τυχόν αγοραστές. Μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε κατάρρευση των τιμών των ακινήτων στο Πριγκιπάτο και θα εσήμαινε την οικονομική καταστροφή του. Η εθνική περιουσία του Μονακό θα απαξιώνετο, ο δε κατά κεφαλήν πλούτος και το εισόδημα των κατοίκων του θα κατέρρεαν. Αυτό συνέβη την τελευταία τετραετία στην χώρα μας και, δυστυχώς, συνεχίζεται και σήμερα.

Αλλά η καταστροφή δεν τελειώνει εδώ. Η έγγειος ιδιοκτησία συνιστά βασικό μοχλό της οικονομικής αναπτύξεως. Στις σύγχρονες οικονομίες, η ανάπτυξις στηρίζεται στον τραπεζικό δανεισμό. Και για να υπάρχη δανεισμός, πρέπει να υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες, δηλαδή ακίνητα. Όσο υψηλότερη αξία έχουν τα ακίνητα σε μία χώρα, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιστοληπτική ικανότης των πολιτών της για να αντλούν κεφάλαια, να διενεργούν επενδύσεις και να δημιουργούν ανάπτυξη. Επομένως το κράτος έπρεπε να διαφυλάττη την αξία των ακινήτων ως κόρη οφθαλμού. Τα ακίνητα μιας χώρας είναι όχι μόνον η εθνική της περιουσία, αλλά και ο κύριος τροφοδότης του αναπτυξιακού κύκλου. Όπερ σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος με την πολιτική του πριονίζει το κλαδί πάνω στο όποιο στηρίζεται η ανάπτυξις της οικονομίας.

Το καλύτερο «οικόπεδο»

Η ακολουθούμενη πολιτική είναι παράλογη. Απαξιώνουμε μόνοι μας αυτό το όποιο είχαμε την μεγάλη τύχη να κληρονομήσουμε ως Έλληνες. Την γη μας! Από πλευράς τοποθεσίας, κλίματος, φυσικού πλούτου και περιβάλλοντος, διαθέτουμε το καλύτερο «οικόπεδο» στην Ευρώπη και ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Και αντί το κράτος να μεριμνά ώστε να αυξάνεται η αξία του επ’ ωφελεία του ελληνικού λαού, κάνει τα πάντα για να την απομειώνη. Διότι άλλο βεβαίως είναι να ισχύη ένας λογικός φόρος επί της ακινήτου περιουσίας, όπως ήταν το ΕΤΑΚ πού θεσπίσθηκε επί Κυβερνήσεως Καραμανλή, και άλλο ο δημευτικός ΦΑΠ και το ΕΕΤΗΔΕ πού επεβλήθησαν επί Κυβερνήσεως Παπανδρέου και οδήγησαν σε κατάρρευση των τιμών των ακινήτων.

Κάποιοι θεωρούν ότι όλα αυτά συνιστούν μεθόδευση της «τρόικα», με απώτερο σκοπό να αγορασθή η Ελλάς «φθηνά». Και αυτό είναι λάθος. Ουδέποτε απαίτησε η «τρόικα» την υπερφορολόγηση των ακινήτων. Την απεφάσισε η σοσιαλιστική Κυβέρνησις Παπανδρέου, προ της υπογραφής του πρώτου μνημονίου, προκειμένου να μην αγγίξη τον δημόσιο τομέα. Επέδραμε η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ κατά του τομέως που παράγει πλούτο και ανάπτυξη, για να μη θίξη τον τομέα πού δυσχεραίνει την παραγωγή πλούτου και αναπτύξεως. Χάριν της «ιερής αγελάδας», πού λέγεται ελληνικό δημόσιο, το κράτος απαξιώνει διαρκώς την εθνική περιουσία. Και την αδιανόητη αυτή πολιτική συνεχίζει παραδόξως και η Κυβέρνησις Σαμαρά!

Πηγή: Δράση