από Τηλέμαχο Μαράτο

δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 13/04/2013

Τι θα προέκυπτε εάν – σε έναν κόσμο επιστημονικής φαντασίας – η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας, «τα έβρισκαν» – που λένε – ακολουθούσαν συναντήσεις, συσκέψεις, ανεπτύσετο, μεταξύ τους, μια συμπάθεια – με βάση την έλξη της ιδεολογικής συγγενείας; Αν την συμπάθεια ακολουθούσε σύξευξις και μοιραίως, η ένωσις ευλογείτο με συνέχεια; (Πάντοτε στο πεδίον σουρρεαλιστικής – αλλά πολιτικής – φαντασίας) τότε θα προέκυπτε, άλλος ένας, αριστερός Μεσσίας, ο λαοφιλέστατος Κίμ Γιόνγκ-Ούν, ηγέτης της Βορείου Κορέας, ναυαρχίδος των υπολειμμάτων του κομμουνισμού.

Τόσον ο Κίμ Γιόνγκ-Ούν όσον και ο κ. Τσίπρας απειλούν τον κόσμο, από διαφορετική σκοπιά, χωρίς να είναι βέβαιο όμως ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος. Κοινό στοιχείο είναι η απειλή της αυτοκτονίας. Φυσική και βιολογική στην μια περίπτωση, οικονομική μέσω εξαθλιώσεως στην άλλη. Δηλαδή: «Εγώ θα αυτοκτονήσω, και τότε θα δεις τι έχεις να πάθεις!» Στην περίπτωση του χαρισματικού Κορεάτη οι φιλοδοξίες του δεν φαίνεται να επεκτείνονται πέραν της κατακτήσεως της – υπολοίπου – Κορέας, με αποτέλεσμα την καταστροφή και των δύο, που προτιμά να μη σκέπτεται, ενώ εδώ, τα πράγματα στους ιθύνοντες εγκεφάλους του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σοβαρότερα. Πράγματι πιστεύουν, και δεν διστάζουν να διακηρύξουν, ότι, μολονότι η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 3% (2% στην πραγματικότητα) της οικονομίας της Ευρωζώνης, η αποχώρησις της θα εσήμαινε την κατάρρευση του Ευρώ, την απόσχιση της Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και (γιατί όχι;) Γαλλίας, με πιθανές επεκτάσεις στην Β. Αφρική και Μ. Ανατολή. Αυτά τα λένε στα σοβαρά.

Το, ιδιαιτέρως δυσάρεστο, παράδειγμα του υπερήφανου «Όχι» της Κύπρου, δεν φαίνεται να συνέτισε καθόλου τους εγκεφάλους.

Ερωτηθείς με ποιους θα συμμαχήσει ο κ. Τσίπρας είπε: (κατά λέξιν) «και αν δεν τις έχουμε (τις συμμαχίες) πρέπει να τις αναδείξουμε». (!!!) Ιδού ρεαλιστικό πρόγραμμα βασισμένο σε στέρεες βάσεις οικονομολόγων της μπαρούφας. Όπως εκείνο το αμίμητο με τον υψηλό κατώτατο μισθό τον οποίο θα υποχρεωθούν να πληρώνουν οι – ιδιώτες – εργοδότες είτε από την τσέπη τους, είτε εμμέσως – όλοι – οι φορολογούμενοι.

Δόγμα και βασικό στοιχείο της συλλογιστικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο …ευαγγελισμός. Δεν είναι αστείο. Το δόγμα αυτό βασίζεται στην εδραιωμένη και ακλόνητη πεποίθηση τους ότι έχουν αποκτήσει – εξ επιφοιτήσεως; – την απόλυτη αλήθεια και το μόνο που χρειάζεται είναι να τη γνωστοποιήσουν στον υπόλοιπο κόσμο, που πλανάται απληροφόρητος, και αυτοί – μόλις δούνε το φώς θα σπεύσουν με συλλαλητήρια και αλαλαγμούς να ανατρέψουν το σύστημα, και να δώσουν την εξουσία στον λαό.

Ήδη προτρέπει τον κ. Σαμαρά να κάνει μια τέτοια – ιεραποστολικής μορφής – περιοδεία στην Ν. Ευρώπη για να κηρύξει τον αγώνα της απελευθέρωσης από τον ζυγό της Γερμανίας. Τουλάχιστον, τα «επιχειρήματα» του Κίμ Γιόνγκ-Ούν είναι καθαρά, σαφή και αποτελεσματικά. Μόνη αντίρρησις τα περιοδικώς υπεριπτάμενα – φουτουριστικά – βομβαρδιστικά Β2 που μεταφέρουν ακόμη ισχυρότερα «επιχειρήματα».

Και ενώ πολλοί πιστεύουν ότι ο κόσμος θα αλλάξει μετά από την κατάλληλη κατήχηση, με τη δύναμη της πειθούς και της νουθεσίας, οι αριστερές συνιστώσες δεν ικανοποιούνται με αυτή την – έστω υποκριτική – τακτική που βρίσκουν «ξενέρωτη» και τυπώνουν αφίσσες με «μαχητές» με καλυμμένα πρόσωπα με τραπεζομάντηλα, σε αραβικό στύλ «ιντιφάντα», και το καλάσνικωφ στον ώμο. (Στ’ άρματα-στ’ άρματα…). Η εικόνα αυτή είναι πολύ εύγλωττη. Αξίζει τις παροιμιώδεις χίλιες λέξεις.

Τώρα, κατά πόσον οι Έλληνες θα γοητευτούν από την αραβική εικόνα της Ελλάδος ως λωρίδος της Γάζας, Βεγγάζης, Συρίας κ.τ.λ., και θελήσουν να αυτοκτονήσουν για να εκτονωθούν, απομένει να αποδειχθεί. Η αλήθεια είναι ότι το αντι-γερμανικό, αντι-δυτικό (πρώην αντι-αμερικανικό), ψυχωτικό μίσος που πλανάται πάνω από την χώρα, πιθανώς να έχει ήδη θολώσει τη σκέψη. Αυτός είναι πραγματικός ψεκασμός.

Δυστυχώς το – άλλοτε – μέτωπο της ευρείας Δεξιάς, αστικής, συντηρητικής παρατάξεως έχει διασπασθεί, και αναγκάζεται να κυβερνήσει με μια κυβέρνηση τροχοπέδη του ίδιου της του εαυτού, και την εικόνα υπουργών που μόνο ως θλιβερή μπορεί να χαρακτηρισθεί. Η διάσπασις αυτή στερεί έτσι πολύτιμα ποσοστά σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση απέναντι στη συνάθροιση του ΣΥΡΙΖΑ που είναι – ιδεολογικώς – πολύ πιο κατακερματισμένο σε κάθε καρυδιάς καρύδι – αλλά συγκολλημένο με την προοπτική της εξουσίας.

Κάποιες φορές όμως ο ψηφοφόρος, μπροστά στην κάλπη, ξυπνάει. Και αναλογίζεται τί πάει να κάνει…