από Τηλέμαχο Μαράτο

δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 11 Μαΐου 2013

Ως είθισται, διαφορετικοί πολιτικοί έκαναν δηλώσεις στην τηλεόραση, επ’ ευκαιρία του Πάσχα. Σε γενικές γραμμές όλοι έβλεπαν την ελπίδα της αναστάσεως συγχέοντας, ως συνήθως, το μεταφυσικό μήνυμα με τα οικονομικά. Ο κ. Τσίπρας όμως φαίνεται να ξορκίζει κάθε αναφορά σε ανάκαμψη. Ακόμη και ως ευχή. Δήλωσε ότι ο λαός περνάει έναν Γολγοθά. Και αυτά τα είπε με κατεβασμένα τα μούτρα και μια βαριά λυπητερή φωνή σαν βαρύτονη μοιρολογίστρα.

Διότι η ελπίδα της αριστεράς – γενικώς – βρίσκεται στην δυστυχία και την απόγνωση. Διαμφισβητούν κάθε σημείο κάποιας βελτιώσεως ενώ μας σφυροκοπούν, χωρίς έλεος, με κάθε αρνητικό στοιχείο – με πρώτο βέβαιο το ποσοστό της ανεργίας – ενώ αυτομάτως έρχεται στο τέλος πάντοτε η ερώτηση: «Ναι… αλλά πως επηρεάζει αυτό (το όποιο θετικό) την καθημερινότητα;…». Δηλαδή τα λεφτά που θα έχουμε διαθέσιμα αύριο; Και επανέρχεται η κατήφεια.

Ποτισμένοι με την ιδεολογία που δεν βλέπει τίποτε καλό να είναι δυνατόν να προκύψει από τον «καπιταλισμό», ευφυείς – κατά τα άλλα – αρθογράφοι επαναλαμβάνουν το (απίστευτο και ψευδές) της καταστροφικής επιδράσεως του ΔΝΤ «όπου πέρασε», αγνοώντας, από τύφλωση, το παράδειγμα της Τουρκίας, και της Ινδίας που σωθήκανε από το ΔΝΤ στο χείλος του γκρεμού. Η έκφραση «όπου πέρασε», επιλεγμένη να παραπέμπει σε κάποια θεομηνία, ακρίδες και τα σχετικά.

Ωστόσο, το θέμα του παρόντος κειμένου δεν είναι η οικονομική ανάλυσις αλλά μια θεώρησις του ψυχισμού, των αιτιών που έχουν προσβάλει την αριστερή ψυχοσύνθεση εκείνων που βρίσκουν καταφύγιο στην αριστερή εξήγηση και αιτιολογία του κόσμου. Από τον ταξιτζή που μου είπε – με απόλυτη βεβαιότητα – ότι το «98% των μετοχών της Τραπέζης της Ελλάδος το κατέχει η οικογένεια Ρότσιλδ», μέχρι τον Καθηγητή με τα διδακτορικά σε ξένα Πανεπιστήμια. Κοινός τόπος όσων έχουν προσβληθεί από την «αριστεράντζα» είναι η «ανισότης», η τεράστια διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών, π.χ. στην Ινδία, που «δεν μπορεί… είναι καζάνι και βράζει και κάποτε θα ξεσπάσει…». Ελπίζουν δηλαδή να ξεσπάσει, οπότε είναι εύκολο να φαντασθεί κανείς τα εκατομμύρια των θυμάτων και την απίστευτη κόλαση που θα ακολουθήσει.

Εάν αυτό είναι η …ελπίδα; Τι να πει κανείς; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ ένα παράδειγμα στην ιστορία όπου την αριστερή επανάσταση δεν ακολούθησε απόλυτη εξαθλίωση και χιλιάδες – κάποτε εκατομμύρια – θύματα. Εάν λοιπόν αυτή είναι η «ελπίδα», δεν είναι περίεργο αποτέλεσμα η  κατήφεια και η κακία στο βλέμμα. Η κακία είναι η προβολή του φθόνου. Γιατί είναι βέβαιο ότι αυτό που ο αριστερός θεωρεί αδικία είναι ότι δεν έχει πάρει όσα πήραν άλλοι. Ποιος φταίει; Το σύστημα, η κοινωνία, οι Εβραίοι, οι Τραπεζίτες, οι Αμερικάνοι, η λέσχη «Μπίλντεμπεργκ», η φαντασιώδης «υπερ-κυβέρνηση» που διευθύνει και ορίζει τις τύχες του κόσμου, πάντοτε εις βάρος του. Ποτέ όμως δεν φταίει σε τίποτε ο ίδιος…

Ρώτησα φίλο, αριστεράς αποκλίσεως – αλλά λόγιο – εάν έχει ένα παράδειγμα, στην Ιστορία, έναν κομμουνιστή που είχε χιούμορ. Κάποτε, βρε παιδί μου, έναν που να γελάει ανοιχτόκαρδα και καλοπροαίρετα. «Ναί» μου είπε, «ο Στάλιν» (τον οποίο ανέφερε ως Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς) είχε έναν Σωσία…». «Για να δολοφονείται αντ’ αυτού;» υπέθεσα. «Όχι. Έβγαινε μαζί του το βράδυ και πλησίαζαν μεθυσμένους που νόμιζαν ότι έβλεπαν τον Στάλιν…διπλό, από το μεθύσι». Ασχέτως της αληθοφάνειας του ανεκδότου, κάθε πρωί στα πάρκα της Ρωσίας βλέπει κανείς πολλούς που κοιμούνται αναίσθητοι από το νεράκι (βότκα) που έχουν καταναλώσει.

Υπάρχουν στη ελληνική τηλεόραση «σατυρικές» εκπομπές απροκάλυπτα αριστερές. Είναι όμως σατυρικές; Είναι αστείες; Τα «αστεία» τους είναι συνήθως κακόβουλος σαρκασμός και διακωμώδηση αντιφρονούντων, διανθισμένα με ελευθερόστομες εκφράσεις που «βγάζουν γέλιο».

Πιθανώς να τους αδικώ. «Ιδιαίτερα ικανοποιημένοι» δήλωσαν στην Κουμουνδούρου από την δήλωση της προέδρου της Ευρωομάδας της Αριστεράς, Γκάμπυ Τσίμερ, ότι ενδεχομένως να προταθεί στο Αλέξη Τσίπρα να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν στις ευρωεκλογές του 2014… Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτήρισε την πρόταση «τιμητική για τον κ. Τσίπρα, για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την χώρα».

Δεν ξέρω γιατί θέλησε η κ. Τσίμερ να γελάσει έτσι εις βάρος του κ. Τσίπρα, αλλά πάντως είναι ένα είδος χιούμορ…