από Τάκη Θεοδωρόπουλο

δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 14 Μαΐου

Η επιστολή της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές μπορεί να είναι «ανοιχτή», έχει όμως όλα τα ευγενή χαρακτηριστικά μιας ερωτικής επιστολής. Μιας απ’ αυτές που ο καθένας μας περιμένει να λάβει έστω και μία φορά στη ζωή του. Για να καταλάβει πως τα αισθήματα που τρέφει για το αγαπημένο του πρόσωπο έχουν αντίκρισμα, πως ο πόνος του έρωτα δεν πήγε χαμένος, πως, επιτέλους, βρέθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο η αδελφή ψυχή.

Ας μου συγχωρηθεί η λυρική καταρροή, όμως δυσκολεύομαι να τη συγκρατήσω, όπως ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Παπαχρήστος δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει τα δάκρυά του το Σάββατο το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Διότι η επιστολή αυτή τα έχει όλα σε μία συσκευασία: και κατανόηση, και πόνο, και μισθούς, και συντάξεις, και τρόικα, και Μνημόνιο, και ανεργία και μετανάστευση, και πανελλήνιες. Θυμήθηκα, διαβάζοντάς την, έναν συνταξιούχο πια εκπαιδευτικό που δεν άντεχε άλλο να ακούει συναδέλφους του να επαίρονται ότι ο καλύτερος κριτής της δουλειάς τους είναι «τα ματάκια των παιδιών στην τάξη». Υφολογικά, βέβαια, η γραφή παραπέμπει σε σενάριο ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου, του γνωστού «παιδιού του λαού», όμως αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την κρίση μας. Είναι κι αυτός ένα κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται καθημερινά έχει επηρεάσει καταλυτικά την κοινωνική μας συμπεριφορά.

Ας σοβαρευτούμε όμως. Το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών απευθύνεται στους μαθητές, τα θύματα των κινητοποιήσεών του, για να τους εξηγήσει ότι κατανοεί τον πόνο τους, τον συμμερίζεται, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και να τους προτρέψει να σταθούν στο πλευρό του γιατί ο στόχος τους είναι κοινός. «Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτήν την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας». Ο καθένας δικαιούται να αναρωτηθεί για το ηθικό δικαίωμα του δασκάλου ο οποίος καλεί τους μαθητές του σε αγώνα συμπαράστασης, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δικά του αιτήματα. Ας μου επιτραπεί να αναρωτηθώ και για την ειλικρίνεια του κειμένου. Αλήθεια, στόχος της ΟΛΜΕ είναι η ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή; Στόχος της ΟΛΜΕ είναι να εμποδίσει την τρόικα να επιβάλει νέα μέτρα ή να σώσει «τη δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί», όπως σημειώνουν; Θα μου πείτε, αν δεν ενεργοποιήσεις τον αυτοματισμό των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών, την σήμερον ημέρα που λένε, δύσκολα εισακούεσαι.

Αν μάλιστα διαβάσετε την επιστολή, θα διαπιστώσετε πως η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών θεωρεί πως όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Οι εντάσεις στο σχολείο οφείλονται στο ότι «οι γονείς συζητούν ολοένα συζητούν για μεγαλύτερη φτώχεια, για τον φόβο της απόλυσης». Καμία αντίρρηση ως προς το γεγονός, όμως και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έχει τα όριά του. Θα μου πείτε δεν τα είχε ποτέ, γιατί να τα βρει τώρα; Και συνεχίζει ακάθεκτη η ΟΛΜΕ για τη θέρμανση, για τη συγχώνευση σχολείων, για τον εξοπλισμό, για τις αίθουσες, για τα εργαστήρια που λείπουν – πότε έγινε τελευταία φορά απεργία για τον εξοπλισμό και τα εργαστήρια άραγε; «Μπορούν να μας ξεσπιτώνουν… μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό». Διότι, ως γνωστόν, ώσπου να συμβούν όλα αυτά η μέση εκπαίδευση έχαιρε άκρας υγείας.

Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις ότι οι εκπαιδευτικοί, για να διατυπώσουν τα προβλήματά τους, διαθέτουν ως μόνο εκφραστικό όπλο το κυρίαρχο αριστερό μελό, το οποίο ευνουχίζει ακόμη και την περιγραφή υπαρκτών προβλημάτων, όπως η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικογένειας. Θλιβερότερο ακόμη είναι να διαπιστώνεις πως γι’ αυτούς όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης στρέφονται γύρω από τα συνδικαλιστικά τους αιτήματα.

Πηγή: Καθημερινή