από Τηλέμαχο Μαράτο

δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 18 Μαΐου 2013

Φαίνεται πράγματι ότι, διαχειρισταί κεφαλαίων συσσωρευμένων είς τα αποκαλούμενα «Hedge funds», βλέπουν στην Ελλάδα ευκαιρία σοβαρών και γρήγορων κερδών, κυρίως λόγω των εξευτελιστικών τιμών πολλών αξιών. Υλικών και «άυλων». Αυτό είναι ένα σημείο αισιοδοξίας. Είναι επίσης σημαντική η αναμενόμενη αύξησις του – ήδη υψηλού – αριθμού των τουριστών ως σοβαρή ενίσχυσις της οικονομίας, κυρίως στην περιφέρεια. Αυτό έχει και μια θετική επίδραση στην ανεργία, αν και εκεί προκαλεί πάντοτε εντύπωση η απασχόλησις τόσων ξένων – σε όλους τους τομείς – όταν στην  Ελλάδα παρουσιάζονται ενάμισυ εκατομμύριο άνεργοι.

Εκείνο όμως που περιμένουμε να δούμε στο βάθος της σήραγγος είναι το φως στην άλλη άκρη, της «εξόδου», από εδώ που είμαστε, της «εισόδου» όμως των επενδύσεων, επιχειρήσεων μονίμων, ή έστω μακροχρόνιων και παραγωγικών, κάτι κάπως διαφορετικό από τις τοποθετήσεις των hedge funds που μπορούν να εξανεμισθούν με το πρώτο φύσημα κινδύνου ή πιο ελκυστικού προορισμού.

Αυτές ακριβώς τις επενδύσεις φοβάται τις τελευταίες δεκαετίες η αριστερά γιατί καταλαβαίνει ότι είναι σταθερό ανάχωμα στην πορεία της εξαθλίωσης του λαού, απαραίτητο υπόβαθρο της δημιουργίας ενός προλεταριάτου σε απόγνωση. Μεγάλη – και αναπάντητη – απορία προκαλεί το ερώτημα εάν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν, μετά την καταστροφή. Όταν δηλαδή χορτάσουν από εκδίκηση και φθόνο για την κοινωνία που τους έχει αποβάλει ως δύσμορφα εκτρώματα. Στον αγώνα της εξαθλιώσεως, «ομάδες κρούσης» (Sturmabteilungen κατά το χιτλερικό πρότυπο είναι αυτός ο περιοδεύων θίασος ακτιβιστών που βιαιοπραγεί όπου «απειλείται» επένδυσις. Πρόσθετο στοιχείο ναζιστικής ξενοφοβίας είναι ότι οι επενδυτές κατηγορούνται ως «ξένοι»).

Ο χαρακτηρισμός «αριστερά» όμως δεν είναι ακριβής. Η ίδια η αδυναμία τους να παρουσιάσουν συγκεκριμένους στόχους, πέραν από γενικολογίες του είδους ότι: «είναι καλύτερα να είναι κανείς νέος, υγιής, ωραίος και πλούσιος, αντί γέρος, άρρωστος, άσχημος και φτωχός» δείχνει την ανυπαρξία του ιδεολογικού προσδιορισμού τους. Αυτό που ονομάζουμε, σήμερα, αριστερά στην Ελλάδα (με την εξαίρεση μιας ελαχίστης ελίτ σπουδαγμένων στην Ευρώπη) είναι ένα κληρονόμημα της βαλκανικής και μεσανατολικής αντιστάσεως στην εξουσία (κάθε είδους) με ακλόνητο δόγμα το προσωπικό, άμεσο, συμφέρον του καθενός και κυνική αδιαφορία για την τύχη όλων των άλλων εις το μέλλον.

Σε προηγούμενο σημείωμα γράψαμε ότι το νεώτερο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε από την κλεφτουριά και τα ξένα δάνεια. Με τις θυσίες τόσων πατριωτών και ρομαντικών Φιλελλήνων βεβαίως. Ήταν όμως μια προσπάθεια δημιουργίας ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους – παρομοίου με τα δυτικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον Διαφωτισμό. Ο Διαφωτισμός βάλλεται καθημερινά ως ξένος. Σε αντιδιαστολή με τι; Ακόμη σήμερα κάθε προσπάθεια πολιτισμένης κοινωνικής συμπεριφοράς σύμφωνα με τα πρότυπα του πολιτισμένου δυτικού κόσμου λοιδορείται ως «πιθηκισμός».

Πολύ νωρίς, ακόμη και πριν από την Επανάσταση του ’21, πολλοί ξένοι παρατήρησαν την αντίφαση μεταξύ της «Ελληνικής πραγματικότητος» και του ρομαντικού ιδεώδους που είχαν φανταστεί. Μεταξύ αυτών και ο πασίγνωστος εδώ Fallmerayer που απογοητεύτηκε και έκανε και λάθη – κυρίως υπερβολές. Μέσα από τις υπερβολές όμως επεσήμανε και πολλές – σκληρές – αλήθειες.

Παραθέτω από το σημαντικό βιβλίο του Παναγιώτη Γεννηματά: «ΕΛΛΑΣ: ΔΥΣΗ  Ή ΑΝΑΤΟΛΗ ;»: Οι πραγματικές αντιστάσεις παραμένουν ανυπέρβλητες, δικαιώνοντας αναδρομικά σε σημαντικό βαθμό την απαισιόδοξη πρόβλεψη του Fallmerayer, ο οποίος εκήρυσσε την Ελλάδα οργανικά ανεπίδεκτη εκδυτικισμού. Ο Γερμανός ιστορικός ήταν πεπεισμένος, σε πείσμα της σύγχρονης του προσπάθειας των πατριωτών του Βαυαρών να εκσυγχρονίσουν το βασίλειο του Όθωνα, ότι κάθε προσπάθεια μεταφύτευσης δυτικών θεσμών στο ελληνικό μεταβυζαντινό ανατολικό περιβάλλον ήταν άσκοπη, ανόητη και ιστορικά καταδικασμένη. Η πεποίθηση του αυτή μπορεί να έχει δικαιωθεί σήμερα σε μεγάλο ποσοστό.

Από τις μεγάλες και ουσιώδεις διαφορές με το Ευρωπαϊκό Ήθος, διαφορές που έχουν άμεση σχέση με την πορεία της οικονομίας μας, κατά το μέτρο που αυτή εξαρτάται και επηρεάζεται από την εποπτεία των δανειστών μας, είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη της έννοιας της «Τιμής», του «Λόγου» στην Δύση και στην «Καθ’ ημάς ανατολή». Η απαίτηση υπογραφών από τους πιθανούς νικητές εκλογών ήταν προσβλητική αλλά απεδείχθη αναγκαία. Ακριβώς από την συμπεριφορά υπουργών που καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να αποδειχθεί η χώρα… αναξιόπιστη. Στην δική μας ανατολή (του ήρωος Καραγκιόζη,) αυτά είναι μαγκιές και αυτοί κουτόφραγκοι, αφελείς.