από Μαρίνα Δημητρέλη

δημοσιεύθηκε στο www.eyedoll.gr

Παρέλαβα πρόσφατα ένα ενημερωτικό email από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σχετικά με τα διαδικτυακά μαθήματα που διαθέτει αυτό το χρονικό διάστημα μέσω του Κέντρου Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Επιμόρφωσης.

Έχουν μειώσει αρκετά τις τιμές, ωστόσο μου προκάλεσε θλίψη το γεγονός ότι στην εποχή των MOOC, τα δικά μας Πανεπιστήμια συνεχίζουν ακόμα να ζητάνε λεφτά για κάτι το οποίο οι ίδιοι παραδέχονται ότι δεν προσφέρει κανενός είδους αναγνώριση ή μοριοδότηση και η αξιοποίησή τους εναπόκειται αποκλειστικά στην κρίση της εκάστοτε υπηρεσίας ή οργανισμού στον οποίο προσκομίζεται το εν λόγω πιστοποιητικό (με δικά τους λόγια).

Προσωπικά δεν με κόφτει και τόσο η μοριοδότηση, ούτως ή άλλως το δημόσιο δεν ήταν ποτέ για μένα δρόμος δημιουργικότητας.

Με ενδιαφέρει το ζήτημα σε επίπεδο επιμόρφωσης και δια βίου εκπαίδευσης του πληθυσμού της χώρας, εφόσον αυτά τα προσφερόμενα μαθήματα προσδιορίζονται κάτω από την ομπρέλα της δια βίου μάθησης.

Δεν θα έπρεπε αυτό τουλάχιστον να παρέχονται δωρεάν στους πολίτες;

Και δεν αναφέρομαι στα ανεκδιήγητα Κέντρα Επιμόρφωσης και δια Βίου Εκπαίδευσης που προσφέρονται από τον ΟΑΕΔ και γελάνε και οι πέτρες.

Ποιος τα κάνει, πότε τα κάνει και γιατί τα κάνει, είναι μια πονεμένη ιστορία.

Αναφέρομαι σε εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου.

Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια για κάποιο μυστήριο λόγο φαίνεται να ζουν ακόμα στον κόσμο των δεινοσαύρων.

Μπορεί τα πανεπιστήμιά μας να έχουν πολύ άξιους καθηγητές και ακόμα πιο άξιους φοιτητές, αλλά πάσχουν σοβαρά στο κομμάτι της διοίκησης και της καινοτομίας και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο κράτος ή στην ίδια τη διοίκησή τους.

Ο κόσμος προχωρά με ταχύτητα φωτός, παρόλα αυτά, δεν υπάρχει ένα ελληνικό πανεπιστήμιο που να συμμετέχει σε οποιαδήποτε ανά τον κόσμο πλατφόρμα Μαζικής Ανοιχτής Διαδικτυακής Εκπαίδευσης.

Γιατί λοιπόν να πληρώσω το Κ.Ε.Κ. του Πανεπιστημίου Αθηνών για κάτι που αφενός δεν αναγνωρίζεται και αφετέρου το βρίσκω δωρεάν ανά πάσα στιγμή, όχι οπουδήποτε, αλλά σε πανεπιστήμια όπως το Harvard ή το MIT ή το Yale;

Η «επανάσταση» των MOOC φαίνεται να έχει αφήσει πολύ πίσω και την ίδια την Ευρώπη σαν συλλογικό φορέα, με λίγες, ελάχιστες εξαιρέσεις μέσα στις οποίες –μαντέψτε- βρίσκεται και ένα πανεπιστήμιο της Τουρκίας.

Η Ευρωπαική Ένωση μόλις στις 25 Απριλίου του 2013 εγκαινίασε τη δική της πλατφόρμα στην οποία συμμετέχουν κυρίως ανοιχτά πανεπιστήμια.

Στην πρωτοβουλία αυτή αναμένεται να συμμετάσχει και το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Στο μέλλον…Μπορείτε ΕΔΩ να διαβάσετε το δελτίο Τύπου.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, για την Ευρώπη.

Ωστόσο, η Αμερική έχει προχωρήσει με αστραπιαία ταχύτητα σε αυτό τον τομέα, αγκαλιάζοντας αρκετά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Όπως σας έχω ξαναπεί, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλές πλατφόρμες που προσφέρουν δωρεάν διαδικτυακή εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου, μικρής διάρκειας και απεριόριστων επιλογών σε αντικείμενο και πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Για πρώτη φορά οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να λάβουν εκπαίδευση, που στο παρελθόν μπορούσαν μόνο να την ονειρεύονται.

Ορίστε μερικές από τις πιο δημοφιλείς πλατφόρμες:

Udacity:  Πρόκειται για μια εξέλιξη των δωρεάν πανεπιστημιακών μαθημάτων που προσέφερε το Stanford το 2011.

Αυτή τη στιγμή παρέχει μαθήματα στους τομείς των Business,Computer Science, Mathematics, Physics, Psychology.

EdX:  Ιδρύθηκε το Μάιο του 2012, διοικείται από το ΜΙΤ και το Harvard και προσφέρει ποικιλία επιστημονικών πεδίων, από Business, Humanities, Ιστορία, Νομικά και διάφορα άλλα και πολύ ενδιαφέροντα.

Coursera.org: Πρόκειται για τη δημοφιλέστερη από όλες τις πλατφόρμες, με τη συμμετοχή 62 πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από όλο τον κόσμο, με περίπου 3,2 εκατομμύρια συμμετέχοντες στον ένα χρόνο λειτουργίας του και απίστευτη ποικιλία επιστημονικών πεδίων.

Αρκετά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια συμμετέχουν στο coursera και κάποια από τα μαθήματα προσφέρονται στα Γαλλικά, τα Ισπανικά και τα Κινέζικα.

Μετά από όλα αυτά, άντε να σου κάνει κέφι να πληρώσεις 1.500 ευρώ για να παρακολουθήσεις ένα online μάθημα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Έχω ήδη παρακολουθήσει ένα από τα σεμινάρια στο coursera και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν πρόκειται για καμιά μπαρούφα.

Όλα τα μαθήματα είναι αξιόλογα και αφορούν μια ποικιλία επιπέδων, μπορεί να τα παρακολουθήσει ακόμα κι ένας απόφοιτος λυκείου με άνεση αρκεί να ξέρει αγγλικά, όχι απαραίτητα σε άριστο επίπεδο.

Τα μαθήματα είναι δομημένα ειδικά για μαθητές από όλο τον κόσμο και γίνεται εξαιρετική δουλειά.

Για μια πιο σφαιρική-κριτική άποψη σχετικά με αυτά τα ανοιχτά διαδικτυακά μαθήματα, μπορείτε να παρακολουθήσετε αυτό το άρθρο του A. J. JACOBS, δημοσιευμένο στις 20 Απριλίου του 2013 στους Ν.Υ.Times, καθώς και τη συζήτηση που εξελίσσεται στα σχόλια.

Το πιο σημαντικό που αφορά περισσότερο εμάς τους Έλληνες, είναι το γεγονός πως χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ένα παράθυρο εκπαίδευσης προς τον έξω κόσμο.

Πολλοί άνθρωποι με όρεξη για μάθηση και εξέλιξη νοιώθουμε να χανόμαστε μέσα σε μια αβεβαιότητα ανοργανωσιάς, διαφθοράς και ασχετοσύνης στον τομέα της παιδείας.

Για πρώτη φορά ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Αν πραγματικά θέλουμε κάτι να αλλάξει, δεν υπάρχει άλλη προοπτική εκτός από την παιδεία ή τέλος πάντων, αυτό που καλούμε «δια βίου εκπαίδευση».

Κι αν το κράτος μας δεν είναι ικανό να την παρέχει ικανοποητικά, μπορούμε σήμερα να την προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας με μηδενικό κόστος.

Όσοι έχουμε όρεξη.

Οι υπόλοιποι τουλάχιστον διαδώστε!

Πηγή: eyedoll.gr