από Νίκο Λ. Γ. Λιναρδάτο

δημοσιεύθηκε στο www.europeanbusiness.gr

Η σημερινή κατάσταση της χώρας στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας μπορεί να αποδοθεί με τη λέξη τραγέλαφος. Οι εφημερίδες έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί.

Προς τους παλαιοτέρους: Μην πάει το μυαλό σας στο άλλοτε αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Αυτό αποτελεί παρελθόν. Μέσα στην δραματική κρίση στον τομέα της επικοινωνίας (μέρος της ευρύτερης πολιτικής – κοινωνικής αναταραχής μικρό σύμπτωμα το επεισόδιο ΕΡΤ) καρφώθηκε κατά περίεργον τρόπο στο μυαλό μου η έννοια La Guardia αυτόκλητος ο Fiorello La Guardia. Ύψος 1,57. Ισχυρή πολιτική προσωπικότητα στις Η.Π.Α. του δεύτερου τετάρτου του εικοστού αιώνα. Ρεπουμπλικανός με προοδευτικές ιδέες, υποστηρικτής του New Deal, μέλος του Κονγκρέσου. Δήμαρχος Νέας Υόρκης 1934-1945 άλλαξε τη μορφή και τη ζωή της μεγαλουπόλεως. Γενικός διευθυντής της UNRRA (πάλι στους παλαιοτέρους το ακρωνύμιο κάτι θυμίζει).

Η σημερινή κατάσταση της χώρας στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας μπορεί να αποδοθεί με τη λέξη τραγέλαφος. Οι εφημερίδες έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί. Τον Νοέμβρη 2012 έγραφα: «Σε χίλιους κατοίκους αγοράζουν καθημερινώς πολιτική εφημερίδα: στη Γερμανία οι 289 στη Δανία οι 274 στη Γαλλία οι 139 στη Σλοβακία οι 130 στην Ιταλία οι 103 στην Ισπανία οι 89 στην Τουρκία οι 61 στην Ελλάδα μονάχα οι 12». Στους εφτάμισυ μήνες από τότε δεν φαίνεται να άλλαξε ουσιαστικά τίποτα. Άρα ο τύπος ελάχιστο ρόλο παίζει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Θα μπορούσε … Θα έπρεπε …

Κάποιο μικρό ρόλο (στην πληροφόρηση) παίζει η ραδιοφωνία. Και βεβαίως πολύ μεγαλύτερον, πολύ μεγάλον η τηλεόραση δυστυχώς όχι εποικοδομητικόν. Τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, μακρόσυρτα και δραματικά, κάθε άλλο παρά σωστή και χρήσιμη πληροφόρηση παρέχουν. Έχουν οικειοποιηθεί, στραβά, τον ρόλο, τον οποίο, μετά την κυριάρχηση στις ειδήσεις της τηλεοράσεως, εκαλούντο να παίξουν οι εφημερίδες τον ρόλο του ψύχραιμου σχολιασμού, της αναλύσεως, της ερμηνείας των συμβαινόντων. Τον παίζουν όμως κατά τρόπον καταστροφικό.

Δραματοποιούν και τα απλούστερα γεγονότα με μοναδική επιδίωξη την αύξηση της τηλεθέασης και την κατ’ αναλογίαν εξυπηρέτηση των ανοίκειων σκοπών των ιδιοκτητών τους. Εξ άλλου οι πολιτικές εκπομπές μετατράπηκαν, με το ίδιο σκεπτικό, σε κοκορομαχίες, αερολογίες, σκιαμαχίες. Κάθε άλλο παρά διαλεκτική αναζήτηση της αλήθειας. (Η δημόσια τηλεόραση ήταν σαν να μην υπάρχει ή μάλλον υπήρχε ως κυβερνητικό-κομματικό όργανο αν και αλυσιτελές). Ο μεγάλος φιλελεύθερος φιλόσοφος Karl Popper έχει γράψει: «Αυτό που συμβαίνει από τότε που εμφανίστηκε η τηλεόραση: προσθέτουν ολοένα και περισσότερο πιπέρι στα χαμηλής ποιότητας γεύματα, ώστε να καταφέρουν να γίνει αποδεκτή η άνοστη και άθλια γεύση τους». Στην Ελλάδα με τη χούφτα. Κοντεύουμε να πνιγούμε.

Τέλος το διαδίκτυο, μέσο άμεσης και σχεδόν απόλυτης ελευθερίας εκφράσεως γνώμης, δεν βοηθάει ειδικότερα στη χώρα μας. Με τις χαρακτηριστικές μας ζηλοφθονία και κακεντρέχεια καταλήγει σε παραπληροφόρηση και σε παρότρυνση προς το ανώφελο ή το κακό. Με λίγες εξαιρέσεις.

Και εδώ παρεμβαίνει ο La Guardia. Τα τρία τελευταία χρόνια της δημαρχίας του είχε καθιερώσει κάθε Κυριακή να απευθύνεται από το ραδιόφωνο προς τους δημότες του. Τους μιλούσε για τα μικρά και μεγαλύτερα προβλήματά τους τους συμβούλευε τους παρότρυνε. Εσχολίαζε ο,τιδήποτε είχε συναντήσει στη διαδρομή του κατά την προηγηθείσα εβδομάδα. Το εχαρακτήριζε chat κουβεντούλα με απλότητα, ταπεινότητα και κατανόηση. Ιδέα αποτελεσματικότατη.

Κάτι που να μοιάζει δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει η σημερινή κυβέρνηση; Ως τρόπον επικοινωνίας. Δεκαπέντε λεπτά, ας πούμε, δύο φορές την εβδομάδα ˙ απ’ όλα τα κανάλια. Τετάρτη και Κυριακή. Ένας εκπρόσωπος μια καινούργια φάτσα. (Σαμαράς και Βενιζέλος δεν κάνουν προβάλλουν εικόνες αλαζονείας). Μία ταπεινόφρων και σεμνή εμφάνιση. Να εξηγεί συνεχώς να εξηγεί. Να θέτει και να αναλύει τις συνέπειες της κυβερνητικής δράσεως στη ζωή των πολιτών με κατανόηση των προβλημάτων τους. Να τους ζητάει συγγνώμη γιατί δυσκολεύεται η ζωή τους μα είναι ανάγκη για το καλό όλων. Να παρακαλεί για την επιείκειά τους. Να πείθει για την ανιδιοτέλεια των κινήσεων της κυβερνήσεως και να ζητάει τη στήριξή τους. Να εξηγήσει ότι θα πάψει η διάκριση μεταξύ κάστας (οι προνομιούχοι) του δημόσιου τομέα και ανέγγιχτων (untouchables, όπως στην Ινδία αν τους αγγίξεις μολύνεσαι οι πολλοί υπόλοιποι). Να πείσει πως από δω και πέρα κυρίαρχη βάση σε κάθε απόφαση η δικαιοσύνη. Όλοι οι πολίτες ίσοι.

Παράλληλα, να απαγορευθεί δια μαχαίρας η εμφάνιση υπουργών και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων στην τηλεόραση. Ομοίως των κυβερνητικών βουλευτών. Να πάψει αυτή η εμφύλια από τηλεοράσεως διαμάχη. Άσε τους άλλους να βγάζουν τα μάτια τους. Οι υπουργοί να δουλεύουν (από το πρωί) στα υπουργεία τους. Οι βουλευτές στη Βουλή.

Η ενημέρωση, δια των ΜΜΕ, για την κρατική καθημερινή επικαιρότητα να ανατεθεί σε υπηρεσιακούς εκπροσώπους (spokespersons) ανά υπουργείο ή υπηρεσιακή μονάδα ο καλύτερος, ας πούμε, διευθυντής. Οι ουσιώδεις κυβερνητικές αποφάσεις να ανακοινώνονται στον λαό μέσω της Βουλής. Χρειάζεται αναβάθμιση.

Κάπως έτσι, επικαιροποιημένη, παρουσιάσθηκε μπροστά μου η συνταγή La Guardia. Ήταν και τότε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της χώρας του.

Πηγή: European Business Review