Απόσπασμα από το έργο της Μαρίας Βαμβουνάκη «Λουλούδι της κανέλλας» (εκδόσεις Φιλιππότη)

Ένας έντιμος άνθρωπος έχει πάντα πάνω του κάτι το ρωμαλέο. Οι αρετές είναι όπλα, επιβάλλονται. Και μην ακούμε εκείνους τους φουκαράδες που παρηγοριούνται διαδίδοντας πως, «ο καλός καλό δεν έχει», πως, «η τιμιότητα είναι σήμερα βλακεία» και πως, «ένας σωστός άνθρωπος είναι από χέρι χαμένος». Αμπελοφιλοσοφίες μίζερες που δεν επηρεάζουν τα ωραία μάτια ή τον ωραίο κρυστάλλινο άνεμο που σφυρίζει στις βουνοκορφές.

Οι άνθρωποι των ανέμων, οι άνθρωποι των ωκεανών περπατούν ανάμεσα μας στα πεζοδρόμια και γνωρίζουν καλά αυτό που πρέπει. Περπατούν κι ούτε που ακούνε τους συριγμούς και τα κουτσομπολιά που σέρνονται ένα γύρο.

Δεν ακούνε πως σήμερα δεν υπάρχει ανθρωπιά, δεν υπάρχει δίκιο και φιλότιμο. Γνωρίζουν πως όλες οι εποχές ήταν δύσκολες και πως το «άλας της γης» πάντοτε ελάχιστο ήταν.

Οι άνθρωποι των ανέμων, οι άνθρωποι των ωκεανών νοστιμίζουν τη ζωή μας όπως το αλάτι, φουσκώνουν το ψωμί μας όπως το προζύμι, ζυμώνουν το κρασί όπως η μαγιά. Σώζουν τον κόσμο όπως η προσευχή ισχνού καλόγερου που γονατιστός ξαγρυπνάει.

Είναι και αυτοί λίγοι, ελάχιστοι, όμως η δύναμη τους νικάει κι ακυρώνει τους αριθμούς των απατηλών στατιστικών που μας  παραμυθιάζουν απ’ τις εφημερίδες.

Από κάθε εποχή, από κάθε αιώνα, λίγα ονόματα επιζούν για να τον διαιωνίσουν. Ελάχιστα έργα απομένουν σημάδια στην άμμο των γενεών που πέρασαν, προσπέρασαν για να γκρεμισθούν στην άβυσσο της λήθης. Η λήθη εναντίον της αλήθειας κι η αλήθεια εναντίον της λήθης. Πόσοι επιλέγουν με συνέπεια και με διάρκεια ένα στρατόπεδο;