από Τηλέμαχο Μαράτο

δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 10 Αυγούστου 2013

  «Δώσε θάρρος στον χωριάτη…» λέει η γνωστή παροιμία. Θρασύτατος, αυθάδης, και προφανώς φαντασμένος νεαρός, εξοστρακισμένος από την πραγματικότητα, λόγω ανεπαρκούς ερείσματος και αδυναμίας να διαχειρισθεί την αιφνίδια εστίαση της προσοχής των προβολέων της δημοσιότητος, έδωσε συνέντευξη με φόντο την Ακρόπολη. Η χρήση και εκμετάλλευση της εικόνος του Ιερού βράχου είναι, δυστυχώς, ελεύθερη και ο κοντός, ραχιτικός, πολλαπλώς αδικημένος από την φύση, οιηματίας – ή κάποιος εξυπνάκιας σύμβουλος που, του υπέβαλε την ιδέα – σκέφθηκε να βουτήξει σε νέα βάθη απύθμενου λαϊκισμού για να δηλώσει ότι: «Η Ακρόπολη δεν πουλιέται…» όταν ουδέποτε είχε εκτεθεί προς πώληση, ούτε υπήρξε εκδήλωσις του παραμικρού ενδιαφέροντος για την αγορά της. Άλλη μια προσπάθεια υπονομεύσεως της προσπάθειας της κυβερνήσεως να ανασύρει τη χώρα από τον βάλτο που την κρατούν οι συντεχνιακοί εκμεταλλευτές της.

Μεταξύ των οποίων πρωταγωνιστεί τώρα ο περί ου ο λόγος, περιστοιχιζόμενος από έναν θίασο αγνώστων και ανύπαρκτων, αποτυχημένων, μετριοτήτων. Ήδη διαπληκτιζομένων, σαν αδέσποτα που οσμίσθηκαν – ανέλπιστα – το κόκκαλο της εξουσίας. «Δεν πουλιέται η Ακρόπολη» δηλώνει αυτοθαυμαζόμενος  για το εύρημα του, την ώρα ακριβώς που ο ίδιος την εκμεταλλεύεται, ως σύμβολο, παριστάνοντας τον ευαίσθητο πατριώτη και υπερασπιστή των εθνικών συμβόλων. Εκείνων των συμβόλων του πατριωτισμού και εθνικισμού που οι όμοιοι του εχλεύαζαν προ ολίγου, μόλις.

Και βέβαια δεν μπορεί να πουληθεί η Ακρόπολις διότι – όπως και τόσοι άλλοι θησαυροί μας – έχει καταληφθεί, από καιρό, από την συντεχνία των φυλάκων της, που την ανοίγουν και την κλείνουν όποτε το κομματικό συμφέρον χρειάζεται, αδιαφορώντας πλήρως – και κάποτε επιχαίροντες – για την ζημιά που προκαλεί στην χώρα η εικόνα ταλαίπωρων επισκεπτών-προσκυνητών που παραμένουν έξω από τις πύλες έπειτα από ταξίδια χιλιάδων μιλίων, ημερών και πολλών εξόδων. Και το χειρότερο μετά την ανεκπλήρωτη προσδοκία μιας μοναδικής ευκαιρίας.

Οι ίδιοι παραδίδουν την Ακρόπολη σε οποιαδήποτε «ομάδα κρούσης» που σκέπτεται να αναρτήσει τεράστια πανό διαμαρτυρίας, αρκετά μεγάλα για να προβάλλουν τον ευτελισμό των μνημείων μας σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου. Δεν είναι αυτό χυδαία εκμετάλλευσις της Ακροπόλεως;

 Η συνέντευξις του «ηγέτη» συνέπεσε σχεδόν με εκείνη του Προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ στον ΣΚΑΪ. Ο κ. Στέλιος Σταυρίδης προσπαθεί να απαλλάξει το Δημόσιο από χιλιάδες ζημιογόνα ή αδρανή ακίνητα, ενισχύοντας συγχρόνως τα ταμεία του κράτους. Η δική του συνέντευξις ήταν υπόδειγμα ορθολογισμού και εφαρμογής επιτυχημένων αρχών της καλής διαχειρίσεως. Με βάση την γνώση και αποδοχή της πραγματικότητος. Ήταν το ακριβώς αντίθετο της ονειροπαρμένης αλλά και καταστροφικής μπουρδολογίας που σερβίρεται ως ελπίς για το μέλλον. Χρειαζόμαστε και άλλες προσεγγίσεις αυτού του είδους.

Μεταξύ των ακινήτων προς αξιοποίηση, υπάρχουν χιλιάδες σε κακή κατάσταση, συχνά ερείπια, ετοιμόρροπα και επικίνδυνα. Πολλά ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι ένα θέαμα λυπηρό. Από μια άποψη ρομαντικό, με την έννοια του ρομαντισμού που εύρικε γοητεία στην φθίση και τον θάνατο. Πράγματι η Αθήνα θα ήταν μια ωραία, ονειρώδης, πόλη αν είχαν παραμείνει τα μέγαρα των μεγάλωνν οικογενειών στην Βασιλίσσης Σοφίας, Σύνταγμα και αλλού (τώρα μπάζα στο πρώην ρέμα «όπισθεν Χίλτον»), αλλά και τα πιο συνήθη νεοκλασικά με το μπαλκόνι πάνω από την πόρτα και τον φοίνικα στον κήπο.

Ο συμμοριτοπόλεμος όμως εφρόντισε και γι’ αυτό. Εκατοντάδες χιλιάδες ζήτησαν την ασφάλεια της πόλεως. Η κυβέρνησις επέλεξε την οικοδομή ως ατμομηχανή της οικονομίας και οι αρχιτέκτονες, οδηγούμενοι από την γενική απληστία, κατασκεύασαν μια πόλη από κουτιά, δήθεν ακολουθώντας την μόδα του Bauhaus, διότι βόλευε. Η καλαισθησία έφθασε στο ναδίρ. Στο σημείο ώστε να θαυμάζουμε το κτίριο «Φίξ» στην Συγγρού ως ωραίο, όταν είναι ακριβώς σαν οποιοδήποτε κουτί παπουτσιών.

Μπροστά στα εκτρώματα αυτά, τα νεοκλασικά, ακόμη και ως ερείπια είναι κοσμήματα. Το τι πρέπει να γίνει πιθανόν να αναλυθεί από ειδικούς. Ευτυχώς, άλλη μία φορά πολλές χώρες έχουν δείξει τον δρόμο. Κατεστραμμένες πόλεις, σε φτωχές χώρες, έγιναν υποδείγματα αξιοθαύμαστα, έχοντας αποκαταστήσει την παλαιά τους ομορφιά και τον τρόπο ζωής μέσα σε αυτό το σκηνικό. Η αντιεξουσιαστική αριστερά – όλη – μας έδειξε την ευαισθησία και καλαισθησία της με την επίμονη καταστροφή της πόλεως σε χιλιάδες «αγώνες». Που ο «ηγέτης» ήδη προαναγγέλλει.