Γράφει ο alienellin

Τι παράξενος εμφύλιος που θα είναι ο επόμενος…Όλοι εναντίον όλων, δεν θα ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός ποιανού.

Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω αυτή τη φωτογραφία. Και πιο συγκεκριμένα, την εκτυπωμένη κόλλα Α4-μια προτροπή μίσους δίπλα στο θλιμμένο σεβασμό που εκφράζουν τα λουλούδια .

Αφορμή και όχι αιτία για την οποία στάθηκε ο ξαφνικός, θλιβερός και άδικος θάνατος ενός 19χρονου παιδιού. Άδικος όποιος και να φταίει γι αυτόν. Γιατί εγώ δεν θα κάνω ούτε το λάθος, ούτε το άλλο άδικο: αυτό του να  προβαίνεις σε συμπεράσματα, καταδίκες και αφορισμούς χωρίς να είσαι ούτε εκεί ούτε ο αρμόδιος σύμφωνα με τους κανόνες της Δημοκρατίας γι αυτό. Αλλά ότι και να έχει συμβεί είναι μεγάλο κρίμα κι άδικο να χάνεται μια ανθρώπινη ζωή πάνω στο άνθος της και μάλιστα μέσα σε τέτοιες συνθήκες.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το τραγικό γεγονός  ξεδιπλώθηκε μια γκάμα αντιδράσεων που είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως περιληπτική της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία σαν σύνολο. Η πεμπτουσία αυτής της κατάστασης βρίσκεται εκφρασμένη σ’ αυτή την εκτυπωμένη σελίδα υπολογιστή που αφέθηκε στο σημείο που ο άτυχος νέος προσέκρουσε στην άσφαλτο.

Κοιτάξτε αυτή την εικόνα.  Την πρωτοείδα στο ΣΚΑΪ  με πολλή μεγάλη ευκρίνεια αλλά έκτοτε έχει χαθεί από προσώπου γης και η καθαρότερη που μπορούσα να βρω είναι αυτή. Το ανθρωπάκι – αγκυλωτός σταυρός έχει τη λέξη ΕΛΕΓΚΤΗΣ να διατρέχει τη μέση του.

Το πιο προφανές είναι αυτό που είπαμε στην αρχή:  ο συγγραφέας-εικονογράφος έχει καταδικάσει τον ελεγκτή χωρίς αρμοδιότητα και χωρίς δίκη, κατά τον ίδιο ανατριχιαστικό τρόπο που άλλοι κατηγορούν τον νεκρό άνθρωπο για ‘τζαμπατζή’  και υπαίτιο του ατυχήματός του. Αλλά ας υποθέσουμε πως ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι ο ελεγκτής είναι ο φταίχτης……Τι συμβολίζει αυτός ο ελεγκτής; Την ανάλγητη κρατική εξουσία ή τον βολεμένο δημόσιο υπάλληλο; Και ακόμα: αν ο ελεγκτής είναι ο φασίστας με τον αγκυλωτό σταυρό, αυτός που θέλει να ασκήσει βία απάνω του για να τον τιμωρήσει είναι λιγότερο φασίστας και εκτός όρων Δημοκρατίας;

Οι συνειρμοί που γεννώνται  παράγουν τόσες περιπλοκές  και τόσα οξύμωρα, που δεν ξέρω καν από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Φοβάμαι μόνο πως αν τελικά όντως καταλήξουμε σαν τα δυο ανθρωπάκια του σκίτσου να κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, κανείς από μας δεν θα ξέρει ποιον να πιάσει και ποιον ν’ αφήσει. Γιατί αυτό που εκφράζει το σκίτσο είναι ουσιαστικά ένα αόριστο μίσος που πλανάται σε μια κοινωνία που αποτελείται από τόσο πολλές μικρομονάδες συμφερόντων, που μοιραίο είναι να καταλήξει να χωριστεί σε ισόποσα στρατόπεδα.

Ανεξάρτητα από τι έχει συμβεί,  πέρα και πάνω από τα γεγονότα καθαυτά, το τραγικό περιστατικό στο Περιστέρι στέκεται αίφνης άθελά του μπροστά μας σαν ένα πλέγμα συμβολισμών κι αντανακλάσεων. Ποιος αντέχει να κοιτάξει στον καθρέφτη του;

Πηγή: alienellin