από Γιώργο Φραντζεσκάκη

δημοσιεύθηκε στο www.eyedoll.gr

Όσο μεγαλώνω, τόσο οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι οι ιδεολογίες σήμερα, είναι σαν τα παγωτά.

Δείχνουν συμπαγείς, όσο τις διατηρείς στην κατάψυξη.

Μόλις αποφασίσεις να τις καταναλώσεις, είναι μόνον οι πρώτες κουταλιές, αυτές που  κρατάνε την αρχική τους σύσταση.

Όλο το υπόλοιπο προϊόν καταρρέει γρήγορα σε ένα ομοιόμορφο ζουμί, χωρίς υφή και γεύση.

Πέρα και πάνω από τις ιδεολογίες, όχι σήμερα αλλά ανέκαθεν, βρίσκονται οι προσωπικότητες.

Αυτές αλλοιώνουν το περιεχόμενο, αν μοναδικό σκοπό έχουν την προσωπική τους ευδαιμονία.

Αυτές δίνουν νόημα ακόμα και στην απλοϊκότερη κοσμοθεωρία, αν οι προθέσεις τους είναι να τη χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο για κάτι ανώτερο από τους ίδιους.

Συνειδητοποιώντας αυτό, μου ήρθε ξαφνικά μια επιφοίτηση!

Κατάλαβα ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: όχι οι ιδεολογίες. Οι προσωπικότητες.

Και μάλιστα, όχι αυτές που ορίζουν τις τύχες του πόπολου, αλλά εκείνες του διπλανού σου, του γείτονα, του ανθρώπου με τον οποίο συνδιαλέγεσαι καθημερινά στο ταμείο της τράπεζας, το καφέ της γειτονιάς, το περίπτερο.

Ένας φίλος μου, Γάλλος περιηγητής (αυτό δήλωνε ως επάγγελμα ο κερατάς, και αυτό ήταν, ευνοημένος από ένα σκοτεινό καταπίστευμα που εισέπραττε κάθε μήνα, από πάντα και για πάντα…) μου το είχε πει χύμα, μια νύχτα στη Μήλο:

«Μόνο στη χώρα σας οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι προορίζονται για κάτι μεγαλύτερο από αυτό που έχουν. Όλα τα γκαρσόνια που φέρονται με αγένεια, οι πωλητές που σε αγνοούν, οι υπάλληλοι που σε υποβάλλουν σε βασανιστήρια, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι, βαθιά μέσα στο είναι τους, ότι ένα κακό καπρίτσιο της τύχης τους έφερε εκεί που είναι. Και πως, αν τα πράγματα εξελίσσονταν “φυσιολογικά”, θα είχαν γίνει βιομήχανοι, εφοπλιστές και μεγιστάνες».

Στράβωσα όταν τον άκουσα.

Του αντέτεινα πως αυτό που περιγράφει ονομάζεται “ανθρώπινη φιλοδοξία” και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνει τη φυλή μας να ξεχωρίζει.

Μερικά χρόνια αργότερα, αποδείχτηκε ότι η φιλοδοξία και η εφευρετικότητα του Έλληνα δεν τον οδήγησε τελικά στο μονοπάτι ενός Steve Jobs ή ενός Richard Branson.

Τον μεταμόρφωσε απλά σε λαμόγιο.

Ως δημοσιογράφος, απολαμβάνω το αποκλειστικό προνόμιο να θέτω ερωτήματα χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να γνωρίζω τις απαντήσεις.

Έτσι, δικαιούμαι να μην ξέρω αν υπάρχει -και ποια είναι- η ενδεδειγμένη πορεία αναστροφής για να γίνουν οι περισσότεροι από εμάς, λιγότερο λαμόγια.

Φοβάμαι όμως, ότι όλη αυτή η φιλολογία για το πώς “η οικονομική κρίση θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι” και στο τέλος θα επιβιώσουν μόνον οι άξιοι, είναι ένα παραμύθι για ανήλικα.

Άλλωστε, στην κατοχή οι μόνοι που δεν πείνασαν ήταν οι μαυραγορίτες.

Και μερικές δεκαετίες αργότερα, προβιβάστηκαν σε πρυτάνεις της λαμογιάς που εξελίχθηκε από απλή τέχνη σε ανώτατη επιστήμη.

Ο φετινός χειμώνας θα δοκιμάσει τις αντοχές όλων μας –πλην λαμογίων.

Αυτοί έχουν ήδη βάλει σε εφαρμογή το μηχανισμό επιβίωσής τους.

Το καλοκαίρι τελείωσε. Και πήρε μαζί του την ανακούφιση της αναβολής.

Τα δύσκολα βρίσκονται ήδη ante portas.

Υ.Γ.

Τί; Έπρεπε να γράψω κάτι αισιόδοξο;  

Πηγή: eyedoll.gr