από Σταμάτη Ζαχαρό

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

«Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει»! Με αυτή τη φράση κλείνει η δραματική επιστολή που απέστειλε η ΟΛΜΕ στους μαθητές ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς καλώντας τους ουσιαστικά σε ταξική πάλη για να ανατραπεί η Κυβέρνηση. Είναι εμφανές ότι το κίνητρο πίσω από αυτή την πρόσκληση σχετίζεται με την απώλεια συντεχνιακών προνομίων και τις μισθολογικές περικοπές. Σύμφωνα όμως με την πάγια τακτική του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, ντύνεται με έναν μανδύα ενδιαφέροντος για την κατάντια της παιδείας.

Συμπεριφέρονται σαν οι ίδιοι να μην ευθύνονται ούτε κατά διάνοια για τη συγκεκριμένη κατάντια. Ακόμη και σήμερα αρνούνται οποιαδήποτε αλλαγή, θεωρώντας προφανώς ότι όλα δούλευαν ρολόι στη δημόσια παιδεία. Απευθύνονται στους μαθητές και ζητούν να τους βοηθήσουν για να συνεχιστεί αυτό το χάλι που αντικρίζει κανείς στα περισσότερα σχολεία της χώρας. Ένα χάλι που εκφράζεται με συνεχείς απεργίες και άνθηση της παραπαιδείας για να μπορέσουν οι μαθητές να καλύψουν τα μαθησιακά κενά. Ευκαιρίας δοθείσης περνούν και το μήνυμα της κοινωνικής εξέγερσης χρωματίζοντας πολιτικά την επιστολή με ένα έντονο αντιμνημονιακό χαρακτήρα.

Προφανώς θεωρούν το σχολείο έναν χώρο διακίνησης ιδεών, μόνο που από το ύφος της επιστολής, μόνον οι συγκεκριμένες ιδέες των συνδικαλιστών είναι αποδεκτές. Οποιοσδήποτε άλλος εκφράσει διαφορετικές ιδέες απλώς λοιδορείται, όπως συνέβη τις προηγούμενες ημέρες με όλους όσους αρθρογράφησαν υποστηρίζοντας μια διαφορετική γνώμη. Η ΟΛΜΕ ήταν ετοιμοπόλεμη και ανταπάντησε ακόμη και με ύβρεις.

Με όρους μάρκετινγκ λοιπόν, η ΟΛΜΕ «μιλά τη γλώσσα των μαθητών». Χρησιμοποιεί μεταφρασμένους στίχους από το εμβληματικό «Another brick in the wall» των Pink Floyd. «Δεν είμαστε απλώς «άλλο ένα τούβλο στον τοίχο» τους» λένε οι συνδικαλιστές στην επιστολή τους χωρίς να υπολογίζουν ότι για δεκαετίες οι καθηγητές δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους μαθητές τους ούτε κατά διάνοια και σίγουρα όχι με υπαιτιότητα των μαθητών… Τώρα όμως χρειάζονται την επικοινωνία και την συμπαράστασή τους.

Πολύ απλά γιατί τώρα τίθενται φλέγοντα ζητήματα στο τραπέζι όπως αυτό της αξιολόγησης. Δεν διστάζουν να διατρανώσουν ότι δεν δέχονται κανενός είδους έλεγχο. «Με την ίδια περιφρόνηση που φέρονται σε καθετί ζωντανό και όμορφο, μας επιβάλλουν να ΄αξιολογηθούμε΄, να μετατρέψουμε δηλαδή ό,τι αγαπάμε περισσότερο –τις σπουδές μας και την καλλιέργειά μας, τα προγράμματα και τις εργασίες που κάνουμε μαζί με σένα, τις εκδρομές, τα θεατρικά, τις συζητήσεις, τις πρόβες και τις συναυλίες– σε ΄χαρτιά΄ που θα γεμίσουν το φάκελό μας, μήπως και γλιτώσουμε για λίγο την απόλυση» αναφέρει χαρακτηριστικά η επιστολή.

Θεωρούν το σημερινό σχολείο «ζωντανό και όμορφο»; Η καλλιέργεια και οι σπουδές τους είναι αδιαμφησβήτητες; Οι συνδικαλιστές καθηγητές δυστυχώς συμπεριφέρονται με τη λογική του καμικάζι. Βλέποντας ότι κάποιος επιχειρεί να αλλάξει το βολικό καθεστώς που επικρατεί για δεκαετίες στην Ελλάδα της ανομίας, ζώνονται με εκρηκτικά και ζητούν από τους μαθητές να είναι συμπαραστάτες στη λαϊκή εξέγερση που προσδοκούν ότι θα ξεκινήσει από τα σχολεία. Το ύφος τους είναι επαναστατικό γιατί ποντάρουν στην έμφυτη επαναστατικότητα των νέων.

Χρησιμοποιούν επίσης την ίδια ρητορική με τα «αντιμνημονιακά» κόμματα. Επιστρατεύουν ακόμη και την τρομοκρατία αν χρειαστεί. Διάσπαρτες μέσα στο παραληρηματικό κείμενο υπάρχουν φράσεις όπως «Θέλουν έτσι να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχό τους, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος. θέλουν να σε διώξουν πρόωρα από το Σχολείο, ώστε να γίνεις ένας ΄φθηνός΄ ανειδίκευτος εργαζόμενος, αν καταφέρεις να βρεις δουλειά» ή ακόμη χειρότερα «Γιατί κι εσύ κάθε μέρα μετράς τα λιγοστά ψιλά μπροστά στο κυλικείο, δηλητηριάζεις τη χαρά της επιτυχίας σου στις Πανελλαδικές με την αγωνία αν θα τα βγάλει η οικογένειά σου πέρα οικονομικά».

Οι καθηγητές με τη στάση τους όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν χάσει το έρεισμα στην κοινωνία και τους μαθητές τους. Οι εξαιρέσεις λαμπρών δασκάλων απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα μιας συντεχνίας δημοσίων υπαλλήλων που με κάθε ευκαιρία και όταν πλήττονταν τα συμφέροντά της έκλεινε τα σχολεία αδιαφορώντας για το μέλλον των μαθητών. Ουδέποτε ξεκίνησαν κάποιον διάλογο με μόνο ενδιαφέρον το μέλλον της δημόσιας παιδείας. Ουδέποτε δέχθηκαν να συζητήσουν οποιαδήποτε πρόταση για εκσυγχρονισμό του διαλυμένου συστήματος.

Δυστυχώς με τις ενέργειές τους δίνουν απλά τη χαριστική βολή στο δημόσιο σύστημα παιδείας. Ούτως ή άλλως η εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμό της μέσης εκπαίδευσης είχε εκφυλιστεί εδώ και χρόνια. Τώρα πλέον είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και είναι κρίμα που μέσω τέτοιων συντεχνιακών πρακτικών καταργείται και το έργο ανθρώπων που αγαπούν τη δουλειά τους, ενδιαφέρονται για τους μαθητές και έμαθαν σε όλους μας γράμματα…