από Αθανάσιο Παπανδρόπουλο

δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 14 Σεπτεμβρίου 2013

Πολύ σωστά, κατά την αντίληψη του, ο πάλαι ποτέ ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ στις κυβερνήσεις Κ. Σημίτη, ο κ. Δημήτρης Ρέππας, στο Συμπόσιο για τα 39 έτη από την ίδρυση του «Κινήματος» έθεσε το θέμα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την πρόταση του Αρκάδος πολιτικού – η οποία όμως απερρίφθη – το ΠΑΣΟΚ θα επανεφέρετο στην φυσική του κατάσταση ως πολιτικός οργανισμός με διακριτή ιστορική προέλευση και, ως εκ τούτου, θα ετοποθετείτο στην φυσική του θέση στο πολιτικό φάσμα, κάνοντας πιο διαχειρίσμο το μέλλον του.

Σχολιάζοντας θετικά την πρόταση του Δημ. Ρέππα, γνωστός και έγκυρος αρθρογράφος έγραψε ότι «ένα κόμμα που θέλει να καλύπτει τον χώρο της κεντροαριστεράς αποτελεί εκ των πραγμάτων δυνητικό εταίρο σε κυβερνητικό σχήμα με δυνάμεις της αριστεράς. Ειδικώτερα δε ένα σοσιαλιστικό κόμμα, οφείλει να έχει ή τουλάχιστον να μην τους κλείνει την πόρτα απερίσκεπτα. Γιατί έτσι κλείνει την πόρτα στους πρώην ψηφοφόρους του που σήμερα τις ακολουθούν».

Η «λογική» της ανωτέρω ερμηνείας είναι όντως «σιδερένια» και ίσως έχρηζε ειδικής αναλύσεως. Σήμερα, όμως, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Στην παρούσα φάση άτυπης χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας και της διατηρήσεως της εν ζωή από την γενναιόδωρη βοήθεια των εταίρων της, μέγα ζητούμενο είναι το μέλλον της χώρας και όχι οι πολιτικο-ιδεολογικές αναζητήσεις του ΠΑΣΟΚ – το οποίο, εξάλλου φέρει τεράστιες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση και οι οπαδοί του που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές είναι και οι αρχιμάστορες της πτωχεύσεως. Προσέφυγαν δε στο πολιτικό μόρφωμα του κ. Αλ. Τσίπρα όχι για να βοηθήσουν την χώρα, αλλά για να της καταφέρουν την χαριστική βολή, πιστεύοντας ότι οι ίδιοι θα διατηρήσουν τα κεκτημένα από την «μεγάλη ληστεία» που πραγματοποίησαν.

Το πλαίσιο αυτό, ένα μέρος από τους πιο πάνω νέους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, διαδίδει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ το 1981, μπορεί να λέει ότι θέλει προεκλογικά, όμως ως κυβέρνηση  δεν πρόκειται να αμφισβητήσει βασικούς προσανατολισμούς της χώρας. Έτσι, απλά, θα αρχίσει να εκβιάζει τους εταίρους μας, δηλαδή τους άλλους φορολογούμενους της ευρωζώνης, για να «κουρευτεί» σοβαρό μέρος του χρέους μας. Σαφώς δε την λύση αυτή θα την δεχτούν οι «κουτόφραγκοι», για να προστατεύσουν την ευρωζώνη και την περαιτέρω πορεία της…

Παρενθετικά επισημαίνεται ότι, αυτή η απλοϊκή και κυριολεκτικά εγκληματική για την Ελλάδα λογική, την στηρίζουν και αμετανόητοι τροτσκίζοντες οικονομολόγοι, οι οποίοι στην σίγουρα πρέπει να έχουν πολύ κακές σχέσεις και με την οικονομική ιστορία και με την ιστορική πραγματικότητα.

Ας επανέλθουμε όμως στην άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ του 1981. Δηλαδή, ένα πολυσυλλεκτικό, λαϊκίστικο κόμμα, το οποίο στην ουσία πουλάει στους δυνητικούς του ψηφοφόρους «φύκια για μεταξωτές κορδέλλες». Όντως, αυτός είναι ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ. Με την διαφορά, όμως, ότι η παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική συγκυρία του 2013 διαφέρει κάποια έτη φωτός από την αντίστοιχη του 1981.

Το ίδιο συμβαίνει και με την θέση της Ελλάδας στον κόσμο και στην Ευρώπη, όπως και με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Τον Οκτώβριο 1981, το ελληνικό δημόσιο χρέος αντιπροσώπευε 25% του ΑΕΠ της χώρας, το ισοζύγιο πληρωμών ήταν ισορροπημένο και η οικονομία – παρά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις που είχαν προηγηθεί είχε χαμηλό μεν, αλλά θετικό ρυθμό αναπτύξεως. Συνεπώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου γνώριζε ότι υπήρχε γι’ αυτόν και την κυβέρνηση του πάμφθηνο δανεικό χρήμα στις διεθνής αγορές, παράλληλα δε του είχαν υποσχεθεί οικονομική στήριξη και όλοι οι δικτάτορες-σφαγείς της περιοχής (Καντάφι, Άσσαντ, Σαντάμ Χουσεΐν). Επιπροσθέτως, ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι , προσφέροντας «γήν και ύδωρ» στην Σοβιετική Ένωση, θα εξουδετέρωνε στο εσωτερικό της χώρας το ΚΚΕ – το οποίο και θα υποκαθιστούσε και ως παράρτημα του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Έτσι, επί μία οκταετία η Ελλάδα δανείστηκε ασυστόλως από τις διεθνείς αγορές και, στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής, ήταν στους κόλπους της Δύσεως ο συνεπέστερος εκπρόσωπος της σοβιετικής πολιτικής και των τριτοκοσμικών δικτατόρων. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα που ο ίδιος ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ έδειχνε να είναι ενοχλημένος από τον ελληνικό φιλοσοβιετισμό και τις υπερβολές του.

Στο εσωτερικό της χώρας, ελέω δανείων και κοινοτικών χορηγήσεων, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της, όχι όμως χωρίς να δημιουργήσουν το δικό τους φαυλοκρατικό σύστημα, με κρατικοδίαιτους ιδιώτες επιχειρηματίες και εκδότες να είναι στην υπηρεσία τους. Για την οκταετία 1981-1989, ο Γιάννης Λάμψας και το περιοδικό «Επίκαιρα» της οικογένειας Πουρνάρα είχαν καταγράψει σε βιβλίο και ειδικές έρευνες πάνω από 450 οικονομικά σκάνδαλα, τα οποία αθροιστικά αντιπροσώπευαν περί τα 60 δισεκατ. Σημερινά ευρώ.

Μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει σήμερα να αντιμετωπίσει παγκόσμια χρηματοπιστωτική στενότητα, μία πτωχευμένη Ελλάδα, ανεργία 28% (αντί 3% το 1981), την Ευρώπη να «πνίγεται» από τα δημόσια χρέη των χωρών-μελών της, την διεθνή οικονομία να εισέρχεται σε φάση στασιμότητος, το γεωπολιτικό τοπίο να έχει ανατραπεί άρδην, την Μεσόγειο να απέχει μια σπιθαμή από την ανάφλεξη, το κόστος της ενέργειας να έχει εκτιναχθεί στα ύψη και την οικονομική δραστηριότητα να έχει αποκτήσει νέες πρωτόγνωρες παραμέτρους αναπτύξεως της.

Με βάση λοιπόν τα «οράματα» ανατροπής του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ, η αξιωματική αντιπολίτευση θα οδηγήσει εκ του ασφαλούς την χώρα σε κατάρρευση και σε αντιδημοκρατική εκτροπή, με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι προς τιμήν του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου ότι απορρίπτει αυτή την προοπτική, συνεργαζόμενος με την Νέα Δημοκρατία. Οι πολιτικές απάτες τέλειωσαν και αυτές.