από Ιωάννη Χαραλαμπόπουλο

δημοσιεύθηκε στο maga.gr

Η λάμπα του οδοντιάτρου είναι απεχθής για μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Εκ των πραγμάτων έχει συνδεθεί με πόνο και καθήλωση. Άσε που κάθε φορά που ανοίγω το στόμα υπό τον ήλιο του οδοντιάτρου θυμάμαι ιστορίες λανθασμένων εξαγωγών με ολέθριες αποτυχίες και συνέπειες. Άλλο δόντι πονάει και άλλο βγαίνει. Το καλό στον τενεκέ και η σαπίλα να καμώνεται την ακέραια και θαλερή και μετά από χρόνια να μια πληγή, νααα ένα απόστημα. Πόσα προφανώς σάπια δεν κρατήσαμε και πετάξαμε τον Πεπονή (δημιουργό του ΑΣΕΠ που δεν ξαναβγήκε βουλευτής έκτοτε);; Πόσους συνδικαλισταδες της οκάς δεν κρατήσαμε για να πετάξουμε το Γιαννιτση και το νομό του. Πόσους καταξιωμένους δεν πετάξαμε στο καλάθι για να λάμψει ο νομάρχης της καρδιάς μας στο Βορρά, ο φτερωτός δήμαρχος πιο δίπλα, ο μπον βιβέρ έγκλειστος (σα φρονιμίτης πια), ο φιλομαθής από τα Τρίκαλα κ.πλ.

Άλλο πονούσε και άλλο βγάζαμε. Τα καλά μυαλά στο εξωτερικό… λάθος εξαγωγή και αυτά. Οι πιο διαβασμένοι και ορεξάτοι μακριά από το δημόσιο ή παροπλισμένοι σε θέσεις ψυγείο. Και τα σαπάκια επάνω στα καλά γραφεία, στις δερμάτινες καρέκλες της εξουσίας φτιαγμένες από το πετσί μας. Ξεδοντιάσαμε μια χώρα και τώρα χάσκει το στόμα της γεμάτη με κενά και σαπάκια. Και άντε να αλέσεις τώρα τα ξεροκόμματα και τα παξιμάδια του καιρού με δυο – τρία δυνατά δόντια που απέμειναν…

Πηγή: Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος