Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 21 Σεπτεμβρίου 2013

Συνάδελφος αρθρογράφος μου έλεγε χθές, εκνευρισμένος, ότι, ενώ είχε γράψει το άρθρο του (του Σαββάτου) την Τετάρτη, αναγκάστηκε να το πετάξει στα σκουπίδια την Πέμπτη. Ο λόγος προφανής: το θέμα της δολοφονίας απέκλεισε όλα τα άλλα από την επίκαιρη αρθρογραφία. Αυτό σημαίνει ότι όλοι γράφουμε υπό πίεση, κάποιου είδους. Κυρίως της υποβόσκουσας κακόβουλης λογοκρισίας υποκριτών έτοιμων να διαστρεβλώσουν και να «ανακαλύψουν» σκέψεις με σκοπό την συκοφάντηση. Συχνά καταστροφική για το θύμα που δεν είχε προφυλαχθεί από την αθλιότητα. Καλούμεθα να ακούμε με υπομονή γελοιότητες του είδους: «η βία του κράτους…η βία του μνημονίου…» κ.ο.κ.

Υπό αυτές τις συνθήκες ζητείται κατανόηση. Γνωστόν ότι υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γράφονται. Παρά ταύτα. Η πρώτη – αιρετική – σκέψις ήταν η, ειλικρινής, απορία: πως αναγνωρίζουν οι «ομάδες κρούσης» τους αντιπάλους όταν είναι τόσο όμοιοι; Μαύρα ρούχα, ίδιο κούρεμα και ακόμη, κατά λυπηρά σύμπτωση και παρόμοιες μουσικές προτιμήσεις. Βεβαίως της αμερικάνικης υποκουλτούρας, έστω και αν έχουν την εντύπωση ότι είναι αντι-αμερικανοί . Αυτές τις μέρες ρίξαμε μια ματιά στο υπόστρωμα της κοινωνίας που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια στην αναζήτηση ταυτότητος, οντότητος, παρουσίας στην κοινωνία και «νοήματος». Εύκολη, πρώτη, λύσις η παρακολούθησις ποδοσφαιρικών αγώνων και (εμπαθής) ταύτισις με μια ομάδα.

Η αντιπαράθεσις μεταξύ οπαδών δεν έχει καν ανάγκη να γίνει το ματς. Συχνά οι βιαιότητες αρχίζουν πριν τον αγώνα. Αναζητείται η εκτόνωσις στην βία. Η «ομάδα» των οπαδών είναι το όχημα, η ταυτότις και η «ιδεολογία». Η πολιτική τοποθέτησις έχει λίγη σημασία – γι’ αυτούς – αλλά μεγάλη βέβαια για εκείνους που τους χρησιμοποιούν. Είτε είναι «παράγοντες» – δηλαδή απατεώνες κάποιου είδους – είτε ινστρούχτορες για τους δικούς τους σκοπούς.

Εδώ, όπως σε όλες τις αναζητήσεις αιτιών και ενόχων οποιουδήποτε εγκλήματος, έρχεται αυτομάτως το ερώτημα: Cui bono? (ή Cui prodest?) – ποιος ωφελείτε; Απαραίτητη πρώτη ερώτηση σε κάθε εξέταση εγκλήματος. Δεν χρειάζεται καμμία έρευνα για να φανεί ότι στην Ελλάδα η αριστερά έχει καταφέρει, με μεγάλη μαεστρία, να αποκομίσει τεράστιο ηθικό κέρδος από κάθε φόνο που απεδόθη στην «δεεξιά», στο σύστημα, στο κατεστημένο, ακόμη και στο…μνημόνιο, όπως ακούστηκε αυτές τις μέρες. Για να είναι δυνατή όμως αυτή η ενοχοποίησις της (αορίστου) δεξιάς, χρειάζεται πολύ εντατική και μακροχρόνια πλύσις εγκεφάλου της μάζας, αδιάκοπη σειρά ασυστόλων ευδών που με την επανάληψη εμπεδώνονται ως «πασίγνωστα» γεγονότα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κατά κανόνα ο φυσικός αυτουργός είναι αριστερός, ούτε ότι είναι όργανο αριστερών. Ωστόσο η συστηματική δαιμονοποίησις του «συστήματος» και όλων των κακών σε συγκεκριμένα πρόσωπα με ταυτόχρονες απειλές τιμωρίας από «λαϊκά δικαστήρια», δημιουργούν κλίμα συγκρούσεως που προτρέπει ευέξαπτους αφελείς νέους σε προκλητικούς «αγώνες» και επιθέσεις εναντίον της κοινωνίας. Ανελλιπώς, τις τελευταίες δεκαετίες, «αγωνιστές» αυτοί προσπαθούν να κάψουν ζωντανούς αστυνομικούς, ενόπλους νέους δηλαδή, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα χάσουν την – υπεράνθρωπη – ψυχραιμία τους και, φλεγόμενοι, θα τραβήξουν το όπλο τους. Οπότε; «Σκότωσαν οι φασίστες, το γελαστό παιδί…»

Η ανθρώπινη ζωή είναι μία υπέρτατη αξία, ανεκτίμητη. Έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Μία ζωή οποιουδήποτε αορίστως αριστερού, ή ακόμη ανωρίμου εφήβου, αξίζει εκατοντάδες χιλιάδες φορές περισσότερο από την ζωή δολοφονηθέντων αστυνομικών ή ακόμη της εγκύου που κάηκε ζωντανή στην «Μαρφίν». Που είναι το αυθόρμητο συλλαλητήριο που οργάνωσε οποιαδήποτε αριστερή οργάνωση; Πότε έγινε μία σκληρή φραστική καταδίκη των δολοφόνων από τις συνιστώσες; Τι συνιστούν, και σε ποια συνισταμένη;

Από την άλλη πλευρά, μόλις έγινε γνωστό ότι δολοφονήθηκε ο άτυχος Φύσσας, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος αγανακτισμένοι νεαροί προμηθεύτηκαν – μεσάνυχτα – εκατοντάδες άδεια μπουκάλια τα οποία γέμισαν, αστραπιαία, με βενζίνη για να κάψουν ζωντανούς αστυνομικούς. Εντός των ορίων του Συντάγματος, βέβαια. Αυτοί δεν ήταν μέλη συμμορίας…αυθόρμητα, έτσι τους ήρθε όταν άκουσαν τα Νέα και βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν  δημοκρατικά. Όλοι συγχρόνως. Τι σου είναι το δημοκρατικό συναίσθημα!