Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα

Δημοσιεύθηκε στο eyedoll.gr

Υπάρχει σωστή στιγμή για να κάνεις την αυτοκριτική σου;

Ο Gabriel Garcia Marques στο βιβλίο του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», βάζει τον ήρωα να κάνει την αυτοκριτική του, στα ενενήντα του.

Πέρασε μια ζωή έχοντας χρόνο για όλα, εκτός από τον έρωτα.

Θέλοντας να απαλύνει τη μοναξιά του, πλήρωνε γυναίκες για να κοιμηθούν μαζί του.

Ομολογεί στον εαυτό του πως «το σεξ είναι η παρηγοριά που έχει κανείς, όταν δεν υπάρχει έρωτας».

Στα ενενηκοστά γενέθλιά του, θέλοντας να κάνει δώρο στον εαυτό του μια νεαρή παρθένα, συνειδητοποιεί έστω και αργά το λάθος του.

«Εκείνη τη νύχτα ανακάλυψα την απίθανη ηδονή να παρατηρώ το σώμα μιας κοιμισμένης γυναίκας, χωρίς τις βιασύνες του πόθου ή τις αναστολές της ντροπής» και έκθαμβος συμπληρώνει «…σήμερα ξέρω πως δεν είναι παραίσθηση, αλλά ένα ακόμη θαύμα του πρώτου έρωτα της ζωής μου, στα ενενήντα μου».

Ανακαλύπτει ξαφνικά κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που θα μπορούσε να βιώσει πολύ νωρίτερα στη ζωή και κάνει την αυτοκριτική του, χωρίς όμως να αυτομαστιγώνεται, χωρίς να γεμίσει από βασανιστικά «γιατί» και ενοχές.

Δεν κατηγορεί τον εαυτό του, δεν προσπαθεί να τον δικαιολογήσει, δεν επιρρίπτει ευθύνες, δεν τα βάζει με θεούς και δαίμονες.

Κοιτά κατάματα την αλήθεια, αποδέχεται την ευθύνη του και συνεχίζει σαν να μην έκανε ποτέ αυτό το λάθος.

Πόσοι από εμάς άραγε, που έχουμε συνδυάσει την έννοια «παραδοχή», με την έννοια «ήττα», θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε κάποιο λάθος μας σοβαρό, χωρίς να «σταυρώσουμε» τον εαυτό μας;

Αυτοκριτική χωρίς σταύρωμα δεν πάει για τους περισσότερους από εμάς, οπότε εγκαταλείπουμε την ιδέα της, νωρίς.

Νομίζουμε πως αν παραδεχτούμε λάθη, κακές επιλογές ή έστω επιλογές που κάποτε φαινόντουσαν ιδανικές κι αργότερα απλώς αποτυχημένες, σημαίνει αυτόματα ότι χάσαμε το παιχνίδι.

Κι όμως, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξαναμπούμε στο παιχνίδι, όπως ο ήρωας του Μαρκές, έστω και αργά.

Ζούμε καθημερινά μέσα σε διχασμούς. 

Απαιτούνται από εμάς ολοένα και περισσότερα και δυστυχώς φτάσαμε να θεωρούμε φυσικό, το να πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, με τέλεια αποτελέσματα.

Κυνηγάμε τα πρότυπα και τα υποδείγματα και γεννάμε άπληστες προσδοκίες.

Δεν έχει σημασία που τις περισσότερες φορές οι ανάγκες αυτές είναι σκηνοθετημένες, δοτές, φτιαχτές.

Τις ικανοποιούμε γιατί έτσι πρέπει.

Ακόμη και στις ενδιάμεσες παύσεις σ΄ αυτή την καθημερινή κούρσα για ντοπαρισμένα άλογα, δεν τολμάμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, σχετικά με όσα κάνουμε, με όσα γεμίζουμε τη ζωή μας.

Να ξεδιπλώσουμε τις κατάδικές μας ανάγκες και ελλείψεις, βλέποντας αν συμβαδίζουν με τις ανάγκες που προσπαθούμε με τόσο σθένος να καλύψουμε.

Όσο αντικειμενικοί είμαστε με τους άλλους, τόσο υποκειμενικοί είμαστε με τον εαυτό μας.

Πρέπει να ρισκάρεις για να εξελιχθείς και το πιο δύσκολο ρίσκο είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, να παραδέχεσαι τα όρια σου, τις αντοχές σου, τα λάθη σου, τα πάθη σου, τις αδυναμίες σου.

Το να ξεγελάς τον εαυτό σου και να αποφεύγεις να δεις τις αλήθειες σου κατάματα, είναι το πιο εύκολο πράγμα.

Το να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού, το πιο επιπόλαιο.

Μόνο με την αυτοκριτική αξιολογείς τις πράξεις σου, επισημαίνεις τα προτερήματά σου και καταπολεμάς τις αδυναμίες σου.

Δεν είναι ποτέ αργά για να συμφιλιωθείς με τα σφάλματά σου και να κριτικάρεις τις επιλογές σου, αρκεί να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να επανορθώσει, έστω και στα ενενήντα.

Γιατί «…η ζωή δεν είναι κάτι που περνάει σαν το ορμητικό ποτάμι του Ηράκλειτου, αλλά μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε πάνω στη…σχάρα και να συνεχίσουμε να ψηνόμαστε από την άλλη πλευρά, για άλλα ενενήντα χρόνια».

Πηγή: eyedoll.gr