Γράφει ο Ευθύμιος Πέτρου

Δημοσιεύθηκε στο Αττικό Βήμα στις 27 Σεπτεμβρίου 2013

Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται πως όχι μόνον ζούμε σε εικονική πραγματικότητα, αλλά και αρνούμεθα πεισματικά να δούμε τα γεγονότα, να τα αναλύσουμε λογικά και να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο αύριο. Και από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρούνται ούτε οι πολίτες, οι οποίοι επιμένουν ιδεοληπτικά να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για την κρίση, ούτε φυσικά τα πολιτικά κόμματα, το καθένα από τα οποία πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Οποτεδήποτε δε, τα απλά γεγονότα έρχονται να υπενθυμίσουν την «ενοχλητική» πραγματικότητα, όλοι από κοινού τα εξορκίζουν και σπεύδουν να τα λησμονήσουν και να βυθισθούν στην προτέρα μακαριότητα.

Έτσι η μυθολογία περί αναμενομένων επενδύσεων κατέρρευσε όταν μια μεγάλη ελληνική βιομηχανία, η Βιοχάλκο, ανεκοίνωσε την μεταφορά της έδρας της στο Βέλγιο. Είχε προηγηθή η μεταφορά της έδρας και άλλων μεγάλων εταιρειών, αλλά και αυτό ήδη το έχουμε λησμονήσει…

Υπήρξαν και «κύκλοι» πολύ κοντά στην Κυβέρνηση, οι οποίοι προώθησαν κάποιες απλοϊκές απαξιωτικές ερμηνείες. Και από αυτές αναδεικνύεται η συνολική μας παθογένεια. Διότι ουδείς ησχολήθη με την ουσία του προβλήματος. Που είναι η αδυναμία μιας εύρωστης εξαγωγικής επιχειρήσεως να εξασφαλίση την χρηματοδότηση που της χρειάζεται για να προχώρηση σε περαιτέρω ανάπτυξη των εργασιών της.

Αποδεικνύονται από αυτό, δύο τεράστια προβλήματα:

– Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να χρηματοδοτήση την ανάπτυξη. Συνεπώς η οικονομία εξακολουθεί να αντιμετωπίζη ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα. Καλόν θα ήτο οι κυβερνητικοί «κύκλοι» να εντρυφήσουν σε αυτό το ζήτημα και να αναζητήσουν λύσεις. Διότι καθώς φαίνεται οι μέχρι σήμερα προσπάθειες ανακεφαλαιοποιήσεως δεν έχουν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

– Το διεθνές τραπεζικό σύστημα αποφεύγει να αναλάβη το «ρίσκο» της χρηματοδοτήσεως μιας εταιρείας που εδρεύει στην Ελλάδα. Χωρίς να εξετάζεται η ουσία του προς χρηματοδότησιν έργου, αρκεί η αναφορά στην Ελλάδα για να κλείσουν οι πόρτες.

Αντιλαμβανόμεθα όλοι, ότι εξακολουθεί να υφίσταται σοβαρό ζήτημα αξιοπιστίας για την χώρα μας. Μπορεί να μην είμαστε στο χάλι του προηγουμένου έτους, αλλά πάντως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε, μέχρι να φθάσουμε στο επιθυμητό σημείο επανεκκινήσεως της οικονομίας.

Και ο δρόμος αυτός περιλαμβάνει θεσμικά μέτρα μετασχηματισμού του κράτους και του οικονομικού περιβάλλοντος, αλλά και αναστήλωση των αξιών της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαιτέρως των αξιών της εργασίας και της επιχειρηματικότητος.

Αλήθεια προς ποια από αυτές τις κατευθύνσεις κινείται αποτελεσματικά το πολιτικό μας σύστημα; Το οποίο τις τελευταίες ημέρες αναλίσκεται σε μια -σοβαρώτατη βεβαίως- ποινική υπόθεση, η οποία όμως έχει κατακλύσει τα δελτία ειδήσεων και έχει εκτοπίσει τα σοβαρά ζητήματα τα οποία ζητούν αγωνιωδώς λύσεις. Με την «βοήθεια» αυτής της μονομανίας, ήδη ξεχάσαμε την Βιοχάλκο, ξεχάσαμε και την άφιξη των μελών της τρόικα, που περιμένουν κάποια σοβαρή συζήτηση με την Κυβέρνηση.

Αλλά η σοβαρότης είναι αυτό που μας λείπει συνολικώς. Καλή είναι η συζήτησις για «ζητήματα δημοκρατίας», αλλά αν τα δούμε με σοβαρότητα θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκα από αυτό που σήμερα, με μεγάλη ελαφρότητα, αναδεικνύεται. Και εν τέλει δεν θα έχουν καμμία σημασία, αν «το καράβι βουλιάξη», αν η οικονομία καταρρεύση, αν η ανεργία φθάση σε υψηλότερα ακόμη επίπεδα. Και όλα αυτά μπορεί να συμβούν όσο, αντί να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, απλώς το εξορκίζουμε…

Οι μόνοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να συμπεριφέρονται με την παραπάνω επιπολαιότητα είναι οι Έλληνες επιχειρηματίες. Οι οποίοι ζουν την πραγματικότητα. Η διοίκησις της Βιοχάλκο έχει την ευθύνη της λειτουργίας των εργοστασίων της και των θέσεων εργασίας του προσωπικού της. Και για να τις διασφάλιση λαμβάνει μέτρα για διευκόλυνση της χρηματοδοτήσεώς της. Αρκούσε η μεταφορά στο Βέλγιο της μητρικής εταιρείας (χαρτοφυλακίου) με παραμονή όλων των θυγατρικών παραγωγικών μονάδων στην Ελλάδα. Χωρίς να χάνεται ούτε μια θέσις εργασίας.

Το παράδειγμα αυτό της υπευθυνότητος θα έπρεπε να ακολουθή και το πολιτικό μας σύστημα. Το οποίο και πάλι, αποδεικνύεται ανώριμο και στελεχωμένο από πρόσωπα απαίδευτα και ακαλλιέργητα…

Πηγή: Αττικό Βήμα