Γράφει ο Γεώργιος Στεφανάκης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 16 Οκτωβρίου 2013

Ι. Ὁ κ. Ἀντώνης Σαμαρᾶς τελεῖ διαρκῶς ἐπί ποδός πολέμου. Ἀγωνίζεται νά προσελκύσει ἐπενδυτές. Ὅμως ἡ συγκομιδή εἶναι ἀναιμική. Ἡ κρίση εἶναι παγκόσμια. Ἄρα ἡ ἀνάγκη κεφαλαίων γενική.  Ἡ χώρα μας εἶναι τελευταία στόν κατάλογο τῆς Εὐρωζώνης. Μέχρι νά καλυφθοῦν οἱ προηγούμενοι ἐξανεμίζονται οἱ προσφορές (!!!).  Ἐπιπροσθέτως: ἡ ἐμπρηστική ρητορεία τοῦ κ. Τσίπρα ἀποθαρρύνει, τελικῶς (καί) ὅποιον, τυχόν, φθάσει μέχρις ἡμῶν.

ΙΙ. Προβάλλεται ἰσχυρισμός ὅτι ἐπιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα. Ἀντιλέγεται ὅτι τό ὅποιο, τυχόν, πλεόνασμα εἶναι καθαρῶς ταμειακό. Ὅτι, δηλαδή, δημιουργεῖται ὄχι διότι περισσεύουν χρήματα, ἀλλά διότι – ἁπλῶς – δέν ἐξοφλοῦνται χρέη. Τέτοια περίπτωση φέρεται ὅτι συγκροτεῖ ἡ καθυστέρηση πληρωμῆς στόν Ε.Ο.Π.Υ.Υ. Ἡ καθυστέρηση ἐπιστροφῆς ΦΠΑ κ.ο.κ. Οὕτως ἤ ἄλλως οἱ μακροοικονομικές θεωρήσεις εἶναι πρακτικά ἀδιάφορες γιά τήν ἑλληνική κοινωνία πού διανύει τόν τέταρτο χρόνο βαθειᾶς κρίσης. Ἡ «Καθημερινή τῆς Κυριακῆς» τῆς 29.9.13 φιλοξενεῖ (φύλ. 7) ἀνάλυση ὅτι διά τοῦ πλεονασματικοῦ της ἰσοζυγίου ἡ Ἑλλάς θά χρειασθεῖ χρόνια 90 (!!!) ὥστε νά πετύχει μείωση τοῦ ἐξωτερικοῦ της χρέους στό ἥμισυ. Κι αὐτό, βέβαια, γιά νά ἐπιδιώξει, τότε, ἐξυπηρέτηση τοῦ ὑπολοίπου μισοῦ τοῦ χρέους διά τῶν χρηματαγορῶν. Ἀλλ΄ ὑπάρχει καί ἁπλούστερος λογαριασμός. Ὑπολογίζεται μείωση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου κατά 25% ἀπό τήν ἔναρξη τῆς κρίσης (2010). Ὑπολογίζει, ἐξ ἄλλου, ἡ Κυβέρνηση τό περίσσευμα τοῦ ἑπομένου ἔτους (2014) σέ 0,6% ἐπί τοῦ (μειωμένου σήμερα) ἐθνικοῦ προϊόντος, προεικαζομένου, σέ δίς 180. Ἄρα σέ ἁδρές γραμμές, πρός ἀνάκτηση τοῦ ἀπολεσθέντος πλούτου ἀπαιτοῦνται χρόνια 41,67. Ἤτοι 41,67 x 0,6% = 25% τοῦ ἀπολεσθέντος, ἤδη, πλούτου, ὑπό σημερινές τιμές (180 δίς).

Ὅλοι οἱ ἀναγόμενοι στό μέλλον δημοσιονομικοί λογαριασμοί ἔχουν ἔντονα προσεγγιστικό χαρακτήρα. Εἶναι, ὅμως, ἄκρως χρήσιμοι διότι δείχνουν τήν ὑπό διαμόρφωση τάση. Στήν περίπτωσή μας ἔτσι ἀναδεικνύονται δύο κρίσιμα συμπεράσματα. Ὅτι κατά τά ἔτη τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας ἐπιβαρύναμε ἀσυνείδητα καί ἐγκληματικά τό μέλλον τῶν παιδιῶν, ἐγγονῶν καί τρισέγγονών μας (!!!).

Κρισιμότατο εἶναι τό δεύτερο συμπέρασμα. Ὑπαγορεύει ὡς βαρύτατο σφάλμα τήν, ἐν τούτοις, καλλιεργούμενη, γενικῶς, προσδοκία ὅτι θά ἐπανέλθουμε στήν πρό τοῦ 2010 ἀμεριμνησία. Ἀλλ΄ αὐτό ἀποκλείεται. Οὐδείς τοῦ λοιποῦ θά μᾶς παράσχει ἀνεξέλεγκτα κεφάλαια ὥστε (καί πάλι) νά χρηματοδοτήσουμε καταναλωτικές δαπάνες (!!!).

ΙΙΙ. Σχηματικά: Ἀπό τόν ἥλιο καί τήν ἄμμο τό πόδι τοῦ Ἕλληνα ἔχει ἁπλώσει. Χρειάζεται παπούτσι Νο 44. Ἡ εὐρωπαϊκή του στολή, ὅμως, προβλέπει σκαρπίνι μόλις Νο 24. Ἡ προσπάθεια γίνεται, τό πόδι πονᾶ, αἱμάσσει. Δέν μπαίνει (!!!). Καί ἡ Εὐρώπη δέν ἀλλάζει στολή. Κάπως ἔτσι διαμορφώνεται τό «ἑλληνικόν ζήτημα». Ὅ,τι, δηλαδή, ἔχει ἐξελιχθεῖ ὡς μεῖζον πρόβλημα τῆς Εὐρωζώνης.

IV. Οἱ Ἕλληνες γιά κάποια χρόνια –πάντως– πρέπει νά ζήσουν ὅπως οἱ πρόγονοι. Ἀπό τό προϊόν, δηλαδή, τοῦ μόχθου τους. Ἡ κυβέρνηση ὀφείλει νά βοηθήσει μέ κίνητρα, μάλιστα, φορολογικά. Οὕτως ὅμως ἤ ἄλλως ὀφείλει νά ὀργανώσει μαζική ἐπιστροφή στήν ὕπαιθρο.

Ν’ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἀξιοπρέπεια καί ἡ αὐτοπεποίθηση τοῦ ἀνθρώπου πού ζεῖ ἀπό τίς δυνάμεις του. Στούς τόπους συγκομιδῆς θά συγκροτηθοῦν καί μονάδες τυποποίησης τῆς παραγωγῆς. Φέρ’ εἰπεῖν συσκευαστήρια.

Αὐτά ἔχουν – φύσει – μεγίστη προστιθέμενη ἀξία ἐπί αὐτῆς τῆς πρωτογενοῦς παραγωγῆς.

Ὅσο αὐτό, τό ὑγιές, δέν συμβαίνει τόσο ἡ ἀγανάκτηση θά διογκοῦται γεωμετρικά. Ἀποδέκτης (τελικός) θά εἶναι ὁ κ. Τσίπρας. Αὐτός μοιραῖα, θά κληθεῖ ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς ἀπόγνωσης.

 V. Ὁ κ. Τσίπρας λέγει πώς θά ἐπιδιώξει ἐδῶ ὅ,τι ἡ ἀριστερά ἀπέτυχε νά ἐπιβάλει παγκοσμίως. Ἡ ἀποτυχία εἶναι βεβαία καί ἐδῶ. Ἡ προσπάθεια, ὅμως, θά εἶναι γιά τούς Ἕλληνες ἐξαιρετικά ὀδυνηρή. Γιά νά μή θρηνήσουμε (καί) χειρότερα ἀπαιτεῖται δράση. Μετά τέσσερα χρόνια στερήσεων τά περιθώρια εἶναι στενά. Οἱ προσδοκίες εὔκολου χρήματος ἀπό τό ἐξωτερικό ἐξανεμίζονται.