Έχει παγιωθεί εδώ και πολύ καιρό στον τόπο μας, η αντίληψη πως μια θέση στο δημόσιο θα μας έλυνε το βιοποριστικό και θα μας εξασφάλιζε μια αξιοζήλευτη ποιότητα ζωής με βασικό χαρακτηριστικό τον άφθονο ελεύθερο χρόνο, για να τον διαθέσουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.

Είναι πλέον γνωστό ότι από την εποχή του “εθνικού ευεργέτη” Ανδρέα Παπανδρέου ως σήμερα, πραγματοποιήθηκαν αθρόες προσλήψεις -των εθνικώς ευεργετηθέντων το δίχως άλλο- δημοσίων υπαλλήλων.

Σημειώνουμε δε, πως το κράτος το 1981 λειτουργούσε με λιγότερους από 400.000 υπαλλήλους και το 2011 με περισσότερους από 1.000.000.

Ως συνέπεια, οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσιών υπαλλήλων που πάντοτε συνιστούσαν το σημαντικότερο μέρος των εξόδων του κράτους, εκτόξευσαν τις κρατικές δαπάνες από το 30% στο 50% του ΑΕΠ, με βάση στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ωστόσο και κατά γενική ομολογία, οι δημόσια παρεχόμενες υπηρεσίες στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του Έλληνα φορολογούμενου, αλλά και δυσχεραίνουν σημαντικά τη ζωή του.

Ατελείωτες ουρές στους κατά τόπους δημόσιους οργανισμούς, ασυνάρτητη γραφειοκρατία, απεργίες, χαρακτηριστική ασυνέπεια στα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών, είναι μόνον λίγες από τις δυσάρεστες καθημερινές εμπειρίες που, σε κάποιο βαθμό, όλοι μας βιώνουμε.

Διαβάζοντας τον Ελληνικό Τύπο, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη για το πώς έχει η κατάσταση σήμερα.

Πληροφορούμαστε για παράδειγμα, πως το κόστος αυτής της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας ανέρχεται σήμερα περίπου στα 14 δις ευρώ. (πηγή).

Επίσης, μαθαίνουμε από τη Wall Street Journal (εμείς στην Ελλάδα, αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πολίτες, το υστέρημα των οποίων χρηματοδοτεί το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος) ότι οι δολοφόνοι του δημάρχου Παγγαίου συνεχίζουν να πληρώνονται κανονικά από το Δήμο.

Τέλος κι ενώ ζούμε τις ημέρες του απόλυτου παραλογισμού της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ, μαθαίνουμε πως η απεργία πραγματοποιείται μετ’ αποδοχών! (πηγή).

Φαίνεται πως οι περίφημες κόκκινες γραμμές όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων απέναντι στις προτάσεις της Τρόικα για τη μείωση του δημόσιου τομέα, προστατεύουν  τους εσωτερικούς στρατούς κατοχής  της κομματοκρατίας και της ευνοιοκρατίας, ενόσω η καταλήστευση της περιουσίας του Έλληνα φορολογούμενου από το κράτος, δεν έχει προηγούμενο.

Προστατεύουν το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος και τους συνδικαλιστές του.

Τον τερατώδη δημόσιο τομέα, που εξυπηρετούσε και εξακολουθεί να εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα.

Τα ιδιωτικά συμφέροντα όλων εκείνων που αποφάσισαν να επενδύσουν στην πολιτική, αλλά όχι στη δημιουργία πλούτου.

Ακόμα περιμένουμε το βροντερό και μέγα «ΟΧΙ» από εκείνον το φωτεινό ηγέτη που θα εμπνεύσει τη σιωπηλή πλειοψηφία του σώφρονος Ελληνικού λαού και θα τον απελευθερώσει από τα δεσμά του κρατισμού και της σημερινής σοσιαλιστικής εξαθλιώσεως.