Γράφει ο Κώστας Στούπας

Δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Καμία πιθανότητα εξόδου της χώρας από την κατάσταση της χρεοκοπίας και ανάκαμψης δεν υπάρχει, αν πρώτα δεν διαλυθεί κομμάτι-κομμάτι το ελληνικό δημόσιο και δεν αντικατασταθεί τμήμα-τμήμα πάλι από κάτι μικρότερο και αποδοτικότερο.

Οι άλλοι στην Ευρώπη χρεοκόπησαν γιατί οι τράπεζες χρεοκόπησαν και τα κράτη ανέλαβαν να τις σώσουν. Η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί χρεοκόπησε το ελληνικό δημόσιο το οποίο έγινε ο βασικός εργοδότης και ο βασικός πρωταγωνιστής κάθε οικονομικής δραστηριότητας.

Το ελληνικό δημόσιο ήταν εδώ και δεκαετίες σάπιο  και δυσλειτουργικό.  Υπήρχε σαν σημείο επιβολής των συμφερόντων ευρείας έκτασης ομάδων πίεσης που είχαν πρόσβαση στην πολιτική εξουσία μέσω του συνδικαλισμού κυρίως και των συμφερόντων των πελατών των κομμάτων.

Οι  επιδοτήσεις και τα δανεικά δημιούργησαν τη ψευδαίσθηση της διατηρησιμότητας της ευημερίας με δανεικά. Τα περισσότερα κόμματα, οι αρχηγοί τους και τα συνδικάτα με τη συνδρομή ποικίλων οικονομολογούντων έφτασαν να υπερασπιστούν το οικονομικό δόγμα πως οι μισθοί που μοιράζει το κράτος αρκούν να επιφέρουν την ανάκαμψη στην οικονομία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Περί τα 1.000 ευρώ μισθός που πληρώνει το κράτος δημιουργούν έσοδα 1.100 που επιστρέφουν στο κράτος, έλεγε προχθές ένας πολιτικός αρχηγός, ακυρώνοντας κάθε έννοια κοινής λογικής. Επί της ουσίας κατάργησε την ανάγκη της εργασίας επινοώντας κάποιο είδος οικονομικού αεικίνητου, όπου η ενέργεια που εισέρχεται μπορεί να είναι μικρότερη της ενέργειας που παράγεται.

Αυτή είναι η κυρίαρχη αυταπάτη της χώρας…

Πριν από λίγες μέρες ο επικεφαλής της «τασκ φορς»  Χόρστ Ραϊχενμπαχ προφανώς απηυδισμένος έστειλε, σύμφωνα με δημοσιεύματα, περί τα 100 ονόματα με την υποψία της μεγάλης φοροδιαφυγής, να ελεγχτούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Οι εγχώριες υπηρεσίες και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν έχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουν την φοροδιαφυγή, να διευρύνουν την φορολογική βάση και να μοιράσουν το φορολογικό φορτίο δικαιότερα;

Οι εκδοχές είναι δυο. Η μία είναι η διάλυση του μηχανισμού να έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που όντως να μην μπορούν να φέρουν το παραμικρό έργο σε πέρας.

Η άλλη είναι πως το συμφέρον του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και κατά συνέπεια και των πολιτικών του προϊσταμένων είναι ταυτισμένο με αυτό της φοροδιαφυγής.

Κατά τη γνώμη μου ισχύουν και τα δυο. Δεν θα υπάρξει καμιά βελτίωση αν δεν δημιουργηθεί ένας φοροεισπρακτικός μηχανισμός από την αρχή στα πρότυπα κάποιου ανάλογου ανεπτυγμένης χώρας με νέα πρόσωπα και αυστηρό έλεγχο για διαφθορά.  Οι δυνάμεις της κλεπτοκρατίας όμως θεωρούν την διαδικασία αυτή με την καθοδήγηση ξένων σαν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας για προφανείς λόγους.

Την παράλυση του κρατικού μηχανισμού αποδεικνύουν και τα πρόσφατα στοιχεία, όπου δυο χρόνια μετά την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου οι αποκλίσεις στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο παραμένουν ιλιγγιώδεις.

Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία το ελληνικό δημόσιο δεν εμφανίζει σημάδια βελτίωσης. Τα κυρίαρχα πολιτικά πρόσωπα παραμένουν τα ίδια ή στην περίμετρο των ιδίων που μας χρεοκόπησαν. Η μισή σχεδόν κοινωνία είναι εγκλωβισμένη σε ένα μη βιώσιμο μοντέλο οικονομίας.