Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 9 Νοεμβρίου 2013

Εύγε! Ειλικρινώς εύγε, άλλη μία φορά στον μηχανισμό προπαγάνδας της αριστεράς που κατόρθωσε να επιβάλει, άλλον ένα νεολογισμό στο πολιτικό λεξιλόγιο. Νεολογισμό με σημαντικές προεκτάσεις και ακαταμάχητη φόρτιση. «Εργαζόμενοι!»

Θυμηθείτε το αλήστου μνήμης ΕΑΜ, που ακόμη βρυκολακιάζει. Επινόηση της KGB επεβλήθη (με τα ανάλογα αρχικά), ως προσωπείο, σε πολλά κομμουνιστικά κινήματα σε διάφορες χώρες. FLN, κτλ. Η πρώτη λέξις «Εθνικό» σκόπευε να καθησυχάσει τους φόβους περί τον διεθνιστικό χαρακτήρα του κομμουνισμού. (Και αυτός προσωπείο για την υποδούλωση στην ΕΣΣΔ, και αυτής κάλυμμα για την Ρωσική αυτοκρατορία!) Η δεύτερη λέξις «Απελευθερωτικό» απενοχοποιούσε από κάθε υποψία για τους πραγματικούς σκοπούς που ήταν βεβαίως η ανατροπή του καθεστώτος, απαραίτητη για την υλοποίηση των αναφερθέντων στόχων. Τέλος η τρίτη λέξις «Μέτωπο» δήλωνε τον υπερκομματικό πανεθνικό χαρακτήρα του κινήματος. Δηλαδή ελάτε όλοι, δεν πρόκειται για πολιτική κίνηση…

Πως τώρα βρεθήκαμε να έχουμε τους «εργαζόμενους» πρώτο, και κυρίαρχο, μέλημα σε κάθε πρόταση μεταρρυθμίσεως, εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού οποιασδήποτε επιχειρήσεως ή οργανισμού; Είναι ένα θαύμα ευρηματικότητας και μάλιστα αχτύπητο. Γιατί ποιος τολμά να θίξει τα συμφέροντα των «εργαζόμενων» (στην προπαραλήγουσα) και να χαρακτηρισθεί «ανάλγητος»; Το ότι το κόστος προστασίας των «εργαζόμενων» (πάντα στην προπαραλήγουσα που είναι φαίνεται πιο δημοκρατική) το επωμίζονται όλοι οι υπόλοιποι, (ακόμη και οι ίδιοι όσον αφορά στους άλλους συναδέλφους) δεν αναφέρεται. Όπως αποσιωπάται ότι, στην ουσία πρόκειται για τα συμφέροντα και την πολιτική ανέλιξη των συνδικαλιστών. Που είναι οι μόνοι εργαζόμενοι που…δεν εργάζονται. Ενώ έχουν ως κύριο μέλημα την κήρυξη απεργιών, ώστε να μην εργάζεται κανείς. Με βίαιη «περιφρούρηση».

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν οι αγορεύσεις κομμουνιστών στην Βουλή όπου η λέξις «εργαζόμενοι» εμφανίζονταν ανά τρία-τέσσερα δευτερόλεπτα. Συγχρόνως το ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε την «άμεση αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, και την παράδοση του στους εργαζόμενους του» (Στην προπαραλήγουσα). Αξέχαστη θα μείνει η (επαναλαμβανόμενη στα ΜΜΕ) αποφώνηση του τελευταίου καταληψία του ραδιοφώνου, που παρίστανε τον κατάδικο που πήγαινε στο απόσπασμα όταν εισέβαλαν τα στρατεύματα κατοχής, και τελείωνε με το σύνθημα των κομμουνιστών στον συμμοριτοπόλεμο: «Ψυχή βαθιά!»

Εδώ και πολλά χρόνια θυμάμαι ότι όλες οι προσπάθειες για την εξυγίανση των Ναυπηγείων – προσπάθειες από μη κομμουνιστικές κυβερνήσεις – δήλωναν ότι «θα προστατευθούν οι θέσεις των εργαζομένων». Στην περίπτωση της Ελευσίνας σημαντική μείωσις του αριθμού των ήταν απαραίτητη (και υπεσχημένη), αλλά εμποδίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν ήθελε ανταγωνιστή σε εκείνα του Σκαραμαγκά – που είχε εγκαταλείψει, εγκαίρως, ο Νιάρχος, όπως συνέβη και στην «Ολυμπιακή» που πληρώνουμε ακόμη τους εργαζόμενους. Το σήριαλ διαιωνίζεται…

Είναι λυπηρό όμως ότι οι περισπούδαστοι σχολιαστές και – ιδίως – σχολιάστριες στα παράθυρα και άρθρα γνώμης είτε δολίως, είτε λόγω ανεπάρκειας σπουδών δεν θίγουν το ένα θέμα που είναι στην καρδιά του τρέχοντος πολιτικού προβλήματος της χώρας. Δηλαδή, ποια είναι η «ουσία», ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως, της λειτουργίας και της αδειοδοτήσεως μιας επιχειρήσεως που υφίσταται σε μία κοινωνία. Για να το απλουστεύσουμε δια παραδείγματος. Φαντασθείτε ότι πηγαίνετε σε ένα εστιατόριο και σας λένε ότι αυτή την ώρα ούτε μαγειρεύουν, ούτε σερβίρουν, γιατί γευματίζουν οι εργαζόμενοι. Περιμένετε ένα λεωφορείο και μαθαίνετε ότι δεν θα έλθει γιατί οι εργαζόμενοι έχουν γενική συνέλευση. Το πρώτο δεν συμβαίνει, το δεύτερο είναι πλέον θεσμοθετημένο.

Η διαφορά είναι ότι το εστιατόριο αν δεν σερβίρει θα κλείσει, και οι εργαζόμενοι θα πεινάσουν, αλλά οι εργαζόμενοι στο λεωφορείο δεν ανησυχούν. Είναι κρατικό, άρα πληρώνουν τα κορόιδα. Εκείνο που επιμελώς αποφεύγουν να πουν είναι ότι ο σκοπός – και ο  λόγος υπάρξεως – των κουρείων είναι να κόβουν τα μαλλιά του κόσμου, των φούρνων να πουλάνε ψωμί, των φαρμακείων φάρμακα, ούτως ώστε να εξυπηρετείται ο κόσμος, ο κοσμάκης, ο λαός. Όχι να βρίσκουν δουλειά οι εργαζόμενοι. Και όμως αυτή είναι η πρώτη φροντίδα – και η τελευταία – των πολιτικών, οι οποίοι δεν βλέπουν ότι για κάθε κατάστημα που κλείνει, λόγω ωραρίου, εκατοντάδες, χιλιάδες, καταναλωτές ταλαιπωρούνται και απογοητεύονται. Πόσοι ενοχλούνται από τα ανοιχτά καταστήματα και πόσοι απολαμβάνουν από την ευκολία να ψωνίζουν όποτε τους βολεύει. Επιτέλους και αυτοί είναι…εργαζόμενοι.