Γράφει η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 16 Νοεμβρίου 2013

 

«Πως σου φάνηκαν οι ομιλίες των αρχηγών στη Βουλή για το θέμα της δυσπιστίας;»

«Δεν τις άκουσα.»

Έθεσα αυτή την ερώτηση σε μερικούς γνωστούς και μόνο ένας στους δέκα είχε παρακολουθήσει τις εργασίες της Βουλής το βράδυ της περασμένης Κυριακής επειδή, όπως μου είπε, «δεν βρήκε σε κανένα κανάλι να δει κάτι το ενδιαφέρον ούτε είχε δορυφορική τηλεόραση». Ωστόσο δεν είδε το τέλος. Στο μεταξύ τον πήρε ο ύπνος.

Με τέτοιες απαντήσεις που έλαβα, σκέφθηκα ότι αν οι πολιτικοί μας ανέβαζαν την παράσταση της περασμένης Κυριακής στο θέατρο, θα έπαιζαν προ κενών καθισμάτων! Ο θεατρικός επιχειρηματίας θα κρυφοκοίταζε από μια χαραμάδα της αυλαίας για να δει πότε θα γεμίσει το θέατρο και διαπιστώνοντας την ερημιά της πλατείας θα έδινε την εντολή στους ηθοποιούς να καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την έναρξη του έργου. Κάποτε όμως θα άρχιζε η παράσταση με μόνο καμμιά δεκαριά θεατές! Οι ηθοποιοί θα έπαιζαν συγχρόνως τους ρόλους των ηρώων στη σκηνή και των θεατών στην πλατεία… αυτοθαυμαζόμενοι και αυτοχειροκροτούμενοι! Το έργο φυσικά θα κατέβαινε την επομένη!

Σε συνεντεύξεις που θα έδιναν μετά το φιάσκο οι ηθοποιοί θα δήλωναν ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την εξέλιξη που είχε η παράσταση, επειδή αυτό που μετρούσε γι’ αυτούς ήταν να μακιγιαριστούν, να φορέσουν τις ενδυμασίες των ηρώων, να βγουν στη σκηνή, να τους φωτίσουν οι προβολείς, να δώσουν ρεσιτάλ ηθοποιίας, να συγκινηθούν στο άκουσμα της φωνής τους και να πεισθούν οι ίδιοι για το ταλέντο τους για άλλη μία φορά! Αυτό που έχει σημασία είναι η προσωπική γνώμη και όχι η γνώμη του κάθε άσχετου θεατή. «Να μη σώσει και πατήσει ποτέ του στο θέατρο ο θεατής! Παίζουμε και χωρίς αυτόν!»

Αυτή θα ήταν η τύχη της κυριακάτικης παραστάσεως της Βουλής αν την ανέβαζε κάποιο θέατρο. Αφού τώρα που ο θεατής δεν ενδιαφέρθηκε να παρακολουθήσει εντελώς δωρεάν την παράσταση και προτίμησε να κλείσει την τηλεόραση επειδή ουδέν ενδιαφέρον είχε γι’ αυτόν το θέαμα, δεν θα πλήρωνε ποτέ του εισιτήριο για να πάει να το δει στο θέατρο! Η εν λόγω παράσταση ήταν κατά κάποιο τρόπο «πριβέ». Οι ήρωες ήταν ευχαριστημένοι επειδή τους δόθηκε η ευκαιρία να ανέβουν στο βήμα, να τους φωτίσουν οι προβολείς, να τους δείξει η τηλεόραση, να τους φωτογραφίσουν οι φωτορεπόρτερ, να φυσήξουν στο μικρόφωνο για να είναι σίγουροι ότι είναι ανοιχτό, να απαγγείλουν το κείμενο του ρόλου τους που σχεδόν το είχαν μάθει απέξω, να καταγραφεί η ομιλία τους στα Πρακτικά της Βουλής για τις επερχόμενες γενεές και να χαρούν τα χειροκροτήματα μεταξύ τους. Αυτός ήταν ο απώτερος στόχος της κυριακάτικης παραστάσεως και επετεύχθη πλήρως ερήμην των θεατών. Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Σιγά μην κλάψουν. Άραγε γιατί θα παρακολουθούσε την κυριακάτικη παράσταση ο πολίτης, αφού ήξερε το τέλος του έργου και αφού έχει καταλάβει ότι όλη εκείνη η φασαρία δεν είχε νόημα και έγινε αποκλειστικά επειδή κάποια παιδία παίζει με τα προβλήματα του τόπου;