Γράφει η Άντζελα Κροκίδη

Δημοσιεύθηκε στο eyedoll.gr στις 4 Απριλίου 2013

 

Δε θέλουμε ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε τώρα! Με το ζόρι παντρειά;

 

Απλά δεν θέλουμε να αξιολογηθούμε ως καθηγητές. Για κανένα λόγο. Με κανένα τρόπο.

Εμείς έχουμε τα πτυχία μας, τις ξένες γλώσσες μας, τα πιστοποιητικά στους υπολογιστές, τις συμμετοχές μας σε κομματικά ψηφοδέλτια, τις πορείες, τις καταλήψεις, τον Τεμπονέρα…ίσα κι όμοια θα γίνουμε;

Περγαμηνές ολόκληρες.

 

Εμάς μας κοιτούν στα μάτια κάθε μέρα εκατοντάδες παιδιά και γονείς.

Μας σέβονται. Μας ακολουθούν.

Μας τηλεφωνούν όταν τους περάσουμε όμορφα και διακριτικά το τηλέφωνό μας στα χέρια τους και κλείσουμε με νόημα το μάτι.

Κάτι θα κάνουμε, θα το βοηθήσουμε το παιδί, κρίμα είναι.

 

Αυτοκίνητα μοδάτα, σπίτια και εξοχικά, επώνυμα ρούχα, δεν είμαστε παίξε γέλασε.

Είμαστε το ανφάν γκατέ της κοινωνίας.

Τα δικά μας παιδιά όλα στο πανεπιστήμιο, σιγά μην έμεναν έξω τα δικά μας τα παιδιά.

Ας μην τελειώσουν και ποτέ, δεν έχει σημασία, ο κόσμος θα ξέρει ότι είναι φοιτητές.

Ας μη βρουν ούτε δουλειά, να πάρουν το πτυχίο και να κάθονται σπίτι να τα καμαρώνουμε.

 

Εξάλλου, η δικές μας θέσεις είναι εξασφαλισμένες, τσάμπα μελετήσαμε όλη την αριστερή φιλοσοφία και την κάναμε πράξη;

Τσάμπα αντιπαλέψαμε την αντίδραση μέσα και έξω από το χώρο μας;

Τσάμπα περιμέναμε τόσα χρόνια στην ουρά της επετηρίδας;

Ήρθε και η δική μας η σειρά να θρονιαστούμε στη θέση και να απολαύσουμε.

 

Και έρχεστε τώρα εσείς με απίστευτο θράσος να μας πείτε ότι πρέπει να «αξιολογηθούμε»;

Να κριθούμε; Να ελεγχθούμε; Με ποιο δικαίωμα;

Εμείς τα έχουμε κάνει όλα τέλεια. Τελεία. Και παύλα.

 

Στο μεταξύ, έφυγε η φίλη μας  η Ρέα για τη Βόρεια Ιρλανδία, στο Μπέλφαστ.

Εκεί που δεν σταματάει η βροχή. Ούτε η μοναξιά.

Άφησε πίσω την κορούλα της, τις αγαπημένες αδελφές της και τους γονείς.

Επειδή εδώ δεν είχε καταφέρει να «τρουπώσει» στη θερμή αγκαλιά του δημοσίου.

Φαίνεται, δεν θα ήταν καλή μαθήτρια.

Ούτε είχε τα καλά τα κονέ σε Δήμους και Κοινότητες.

 

Τόσα χρόνια κι αυτή, δεν κατάφερε να πιάσει μια θέση. Τι να της κάνω;

Άνοιξε ένα μαγαζί, αλλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει ανοιχτό.

Επειδή τώρα με την κρίση και το καταραμένο μνημόνιο, χρειάστηκε να βάλει έναν κακό συνέταιρο που την έκλεβε ασύστολα, μήνας  έμπαινε, μήνας έβγαινε.

Ήταν ο ίδιος συνέταιρος, κακιά μητριά για κάποιους και στοργική μαμά για κάποιους άλλους.

Η μαμά Ελλάδα.

Που φαίνεται, άλλα τα έχει παιδιά της και άλλα, αδέσποτα σκυλιά της.

 

Εκεί που λέτε, η Ρέα βρήκε μια δουλειά σε ένα πολυκατάστημα, ως πωλήτρια.

Ευγενική, ήρεμη, εργατική, έμενε μακριά από κουτσομπολιά και ίντριγκες.

Εξυπηρετούσε με ενδιαφέρον.

 

Αλλά εκεί, οι πελάτες αξιολογούν τους υπαλλήλους.

Και η…σιχαμένη η εταιρεία το επιδιώκει αυτό, για να γνωρίζει έστω και στο περίπου αν οι άνθρωποί της είναι αποτελεσματικοί.

Διότι αυτοί οι άνθρωποι, πληρώνονται για να είναι αποτελεσματικοί.

Όχι γιατί έχουν μπάρμπα στην Κορώνη.

 

Εκεί λοιπόν οι πελάτες κάνουν αυτό που εδώ εμείς αποκαλούμε με βδελυγμία «ρουφιανιά».

Μόλις άνοιξαν το κυτίο παραπόνων οι υπεύθυνοι, βρέθηκε η Ρέα μας να έχει την καλύτερη αξιολόγηση στο τμήμα της.

Και βραβεύτηκε μπροστά σε όλους τους εργαζόμενους, ως η καλύτερη υπάλληλος του μήνα.

 

Χάρηκε, πόσο χάρηκε…

Χάρηκε που αναγνωρίστηκε η καλή της διάθεση και η εργατικότητά της.

Από τους συνεργάτες, από τους εργοδότες της. Και πήρε δύναμη να συνεχίσει.

Κι ας μην έχει κοντά τους ανθρώπους της. Κι ας έχει αφήσει το δικό της παιδί πίσω.

Επιτέλους, ένιωσε κι αυτή σαν αγαπημένο παιδί.

Και όχι σαν αποπαίδι.

 

Εκεί, μακριά, στη χώρα που δεν σταματάει να βρέχει…

 

Πηγή: eyedoll.gr