Εισαγωγή του βιβλίου του Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο «Οι περιπέτειες του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα», εκδόσεις Αρμός 2013
Ξαφνικά το φως έλαμψε. Οι φανατικοί υποστηρικτές ενός δημόσιου τομέα-πατερούλη, οι αφοσιωμένοι σε μια πολιτική μόνιμου δανεισμού για εξασφάλιση πόρων, ώστε παροχές προς εκλογείς να πραγματοποιούνται απρόσκοπτα, δίχως προειδοποίηση, βρέθηκαν ριγμένοι στα βράχια. Το λατρευτικό αντικείμενο της ελληνικής πολιτικής ζωής, ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, έμεινε απροσδόκητα δίχως στολίδια. Γυμνός δεν φαντάζει πια τόσο ελκυστικός. Πανικόβλητοι οι μέχρι τώρα ευαγγελιστές του εύκολου βολέματος και των αλόγιστων παροχών, συνειδητοποιούν το αδιανόητο. Το κράτος δεν αποτελεί την λύση. Είναι το ίδιο μέρος του προβλήματος. Κι αναλαμβάνουν να του αντισταθούν.
Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό, όταν μια ολόκληρη κοινωνία έχει οικοδομηθεί γαλουχημένη με την κουλτούρα του μεγάλου κράτους; Θα πρέπει να στραφεί εναντίον βαθιά ριζωμένων πεποιθήσεων κι αξιών. Κοντολογίς, να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Δεν είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσε να ριζώσει πολιτικό κίνημα με σύνθημα την ελευθερία, με στόχο το λιγότερο κράτος και με όραμα μια κοινωνία ελευθέρων και πραγματικά υπεύθυνων πολιτών. Που η ζωή τους θα ορίζεται από τα αποτελέσματα των δικών τους ενεργειών, κι όχι από τις δράσεις μιας εξιδανικευμένης ιδεολογικά αλλά σχεδόν πάντα αναποτελεσματικής Πολιτείας.
Σε περιβάλλον εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης και θεοποίησης της εξασφάλισης δημοσίων προσόδων οι πολίτες είχαν εθισθεί να μην βλέπουν με ιδιαίτερα ευνοϊκό μάτι ένα σύστημα απαλλαγμένο από αναμίξεις των κρατικών αρχών. Το σύστημα των κομματικών πελατειακών σχέσεων είχε αποστερήσει την κοινωνία από την δυνατότητα πολιτικής αυτονομίας. Ήταν αδύνατον να υπάρξει ανάπτυξη ενός πολιτικού κινήματος που να ποντάρει σε πολίτες απαλλαγμένους από το φάσμα της κρατικής προστασίας. Διότι το κράτος εύρισκε δουλειά σε ανέργους, έκλεινε το μάτι σε φοροφυγάδες, προστάτευε παράνομους, διευκόλυνε ή εξόντωνε επιχειρηματίες, διευκόλυνε την ρεμούλα, την ψευτιά και την παραβατικότητα. Ο νόμος ήταν για τους τύπους. Όχι για όσους είχαν τις προσβάσεις και ήξεραν να πατούν τα σωστά κουμπιά.
Υπήρξε λοιπόν πραγματική περιπέτεια να είσαι φιλελεύθερος με σταθερότητα και πεποιθήσεις σε μια τέτοια κοινωνία. Να αγωνίζεσαι μάλιστα στον πολιτικό στίβο την εποχή αυτή προσεγγίζει τα όρια του πολιτικού θρίλερ. Τουλάχιστον η παρακολούθησή του σίγουρα δεν προκαλεί χασμουρητά.
Σχετικοί σύνδεσμοι
freewill.gr 
Got something to say? Go for it!