Γράφει ο Χρήστος Γ. Ρώμας

Δημοσιεύθηκε στο Αττικό Βήμα στις 22 Νοεμβρίου 2013

Η πολιτική ευθύνη όσων κυβέρνησαν την Ελλάδα από τη μεταπολίτευση ως τις μέρες μας και την έφεραν στο έσχατο σημείο της οικονομικής και της κοινωνικής εξαθλίωσης είναι οδυνηρό και αναμφισβήτητο γεγονός. Πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων, χωρίς τόλμη και μακρόπνοα πολιτικό όραμα, με πελατειακή αντίληψη και λαϊκίστικο προφίλ έμοιαζαν επαγγελματίες της εξουσίας. Ψιμυθίωναν το λαό με αισιόδοξα ψέματα και αδιαφορούσαν μπρος στην καταιγίδα που πλησίαζε. Από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση διοχετεύτηκαν στη χώρα μας πακτωλοί ευρωπαϊκού χρήματος για επενδύσεις, έργα και ανάπτυξη. Και όμως, ένα μικρό μόνο μέρος αυτών των χρημάτων έπιασε τόπο. Τα περισσότερα χάθηκαν είτε σε αντιπαραγωγικούς τομείς ή και με πολύτροπη καταλήστευση από ατσίδες του είδους. Η γνωστή ατάκα πρώην πρωθυπουργού, «δικαιούσαι να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου», για κάποιον που είχε υπεξαιρέσει ένα τεράστιο ποσό από Δημόσια επιχείρηση στην οποία προΐστατο, δείχνει το μέγεθος της ανοχής στη διαφθορά.

Έτσι, τα χρήματα κάποια στιγμή τέλειωσαν και άρχισε ο δανεισμός και συν τω χρόνω η υπερχρέωση της χώρας. Κάποιες συνετές φωνές ότι «ζούμε με δανεικά» ή κάποια σχέδια για μεταρρυθμίσεις κατά το πρότυπο ευρωπαϊκών κρατών που ευημερούσαν, αποτέλεσαν απλή παραφωνία στα καθημερινά αισιόδοξα κλισέ της τυποποιημένης κομματικής γλώσσας.

Αυτά, λοιπόν, από τους πολιτικούς. Όμως, όλοι εμείς οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας είμαστε απαλλαγμένοι από ευθύνες; Ή μήπως κυριευμένοι από την καταναλωτική μανία και τη δίψα για επίδειξη και καλοπέραση, ξεπεράσαμε τα εσκαμμένα; Οι συχνές διεκδικήσεις με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, συλλαλητήρια ήταν άραγε μια υπεύθυνη πολιτική στάση; Η απεργία και η διαδήλωση αποτελούν το έσχατο και πηγαίο λαϊκό ξέσπασμα διαμαρτυρίας, προκειμένου να εισακουστούν ρεαλιστικά αιτήματα για ζωτικές κοινωνικές ανάγκες. Μάλιστα υπάρχουν και λαοί, όπως ο ιαπωνικός, που εκδηλώνουν την απεργιακή διαμαρτυρία τους φορώντας έγχρωμο περιβραχιόνιο και συνεχίζοντας να εργάζονται.

Στην Ελλάδα του σήμερα οι διαδηλώσεις είναι καθημερινές, παρακολουθούμενες από την καταστροφική υστερία των «κουκουλοφόρων» και αναστατώνοντας τη ζωή των μεγαλουπόλεων και ιδιαίτερα της πρωτεύουσας. Μειοψηφίες συνήθως, υποκινημένες από κομματικούς συνδικαλιστές, διαδηλώνουν καθημερινά, αποδυναμώνοντας το εμπορικό κέντρο και δυσχεραίνοντας τη μετακίνηση των κατοίκων.

Καμία κυβέρνηση ως τώρα δεν μπόρεσε να βάλει κάποια τάξη στη μετακίνηση των διαδηλωτών, ώστε να μη πλήττεται το κέντρο της πρωτεύουσας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η κατάχρηση της διαδήλωσης είναι και άλλες μορφές κινητοποιήσεων που πλήττουν καίρια την εθνική οικονομία και τη γενικότερη πρόοδο της χώρας. Αλήθεια, όταν κατά σύστημα οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ κάθε χρόνο και παραλύουν την οικονομική και την κοινωνική ζωή της Ελλάδας, πώς μπορεί να αντιδράσει η κυβέρνηση στην αδιαλλαξία τους; Κάποιος υπουργός στο παρελθόν υπέκυψε στις πιέσεις τους και τους χορήγησε -παράνομα- επιδόματα από την Ε.Ε. Αυτός βρήκε τον μπελά του, ενώ η χώρα επέστρεψε τα χρήματα.

Όταν, εξάλλου, οι ναυτεργάτες κλείνουν τα λιμάνια και αποκλείουν τις αγορές του εσωτερικού και του εξωτερικού από τα ελληνικά προϊόντα, με αποτέλεσμα -εκτός των άλλων- να ακυρώνονται εμπορικές συμβάσεις, τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση; Όταν οι υπάλληλοι καθαριότητας αφήνουν για εβδομάδες τα σκουπίδια στους δρόμους ή άλλοι κλείνουν τις χωματερές, εκβιάζοντας έτσι την κυβέρνηση και τις δημοτικές Αρχές, τι μπορεί  να κάνει το κράτος;

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο πλήθος παρανομιών: Φοροκλοπές, φοροδιαφυγή, καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών (και σχολείων) αμαρτωλές συμβάσεις, καταχρήσεις κάθε μορφής από μεγάλους και μικρούς σε όλους τους χώρους της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής. Δυστυχώς, ποτέ ως τώρα δεν κατόρθωσε κάποιος αληθινά μεγάλος κυβερνήτης να εμπνεύσει στον ελληνικό λαό την υπευθυνότητα. Να τον πείσει πως κάθε καταχρηστική του ενέργεια που υποσκάπτει τα θεμέλια του κράτους μοιάζει με την προσπάθεια εκείνου που πριονίζει το κλαδί του δέντρου πάνω στο οποίο στέκεται. Ίσως παρατηρήσει κανείς ότι αυτό είναι και θέμα παιδείας. Και θα έχει δίκιο, γιατί όταν η παιδεία δεν έχει ως βασικά της στοιχεία την πολιτική, κοινωνική και ηθική αγωγή, αλλά παραμένει στεγνά τεχνοκρατική, το μέλλον των πολιτών προβλέπεται δυσοίωνο.

Πηγή: ΑΤΤΙΚΟ ΒΗΜΑ