Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 30 Νοεμβρίου 2013

Το «You tube» είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, που δεν μπορώ να κατανοήσω, κατορθώνει να έχει αποθηκεύσει άπειρα βίντεο (με ήχο), εύκολα προσβάσιμα, ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή «διεύθυνση». Και αυτό είναι μόνον η αρχή. Διότι – επαναλαμβάνω – κατά μαγικό τρόπο, μόλις αντιληφθεί ότι μας ενδιαφέρει κάτι, ένα πρόσωπο ας πούμε, παραθέτει πλήθος άλλων επιλογών από το αρχείο, με επεισόδια του προσώπου (ή θέματος που μας ενδιαφέρει) και από εκεί σε άλλα, κ.ο.κ. επ’ άπειρον, όσο υπάρχει όρεξη.

Εκεί λοιπόν έπεσα, τυχαίως, σε σειρά βίντεο παραστάσεων όπου, ένας πρύτανης μονολογεί. Η ακατάσχετος βωμολοχία που εκστομίζει είναι τόσο χυδαία που, πράγματι, δεν υπάρχει τρόπος να περιγραφεί σε εφημερίδα, ούτε σε συζήτηση μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων, με στοιχειώδη ευπρέπεια. Αυτό ήταν το πιο αξιοπερίεργο που βρήκα, αλλά από εκεί περιηγήθηκα σε άλλα παλαιά με τον τρόπο που μόλις περιέγραψα.

Εκεί λοιπόν παρετήρησα ότι στο σύνολο, σχεδόν, της αριστεράς, ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει από καιρό, ένα σύστημα, ένας «τρόπος» αγορεύσεως τόσο όμοιος, ώστε να γεννά το συμπέρασμα ότι πρέπει να είναι αποτέλεσμα συνειδητής πειθαρχίας σε μία «γραμμή» που έχει αποφασισθεί κάπου. Αυτός ο τρόπος εφαρμόζεται με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας και εντάσεως, αλλά ο βασικός στόχος παραμένει ο ίδιος: Να οδηγήσει τον «αντίπαλο» στην απελπισία και παραίτηση, όταν χάσει κάθε ελπίδα να συμπληρώσει μία φράση. Η καταστροφή των επιχειρημάτων του αντιπάλου επιτυγχάνεται απλούστατα με την επαναλαμβανόμενη φωνασκία που καλύπτει τον «αέρα», με θόρυβο, καταναλώνει τον χρόνο και την υπομονή όλων. Το σκεπτικό των άλλων δεν αντικρούεται. Δεν χρειάζεται, αφού δεν έχει ακουστεί.

Σε πρόσφατη «συζήτηση» στην Βουλή, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, επανέλαβε, συνεχώς, την φράση: «Αυτό σας ενοχλεί;» τόσες φορές ώστε ήταν, ολοφάνερο πια, ότι ο μόνος σκοπός ήτανε ο θόρυβος για να μην δοθεί η ευκαιρία σε άλλον να αρθρώσει λέξη. Παλαιότερα πρωταγωνίστρια του αδιάκοπου μονολόγου – με αρκετή ευφράδεια ήταν βουλευτής του ΚΚΕ, αλλά παρέδωσε το σκήπτρο σε ηγερία του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ακόμη πιο αφόρητη.

Ο θόρυβος και οι φωνασκίες κατά την πρόσφατη ψηφοφορία στην Βουλή για τα φάρμακα ήταν αποκαλυπτικός της απογνώσεως που φθάνουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν βλέπουν ότι δεν κατορθώνουν να επιβάλουν τις απόψεις τους στην πλειοψηφία. Στην πραγματικότητα αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πιθανόν να μην κατέχουν την «μόνη αλήθεια», ή, έστω, να υπάρχουν και κάπως διαφορετικές λύσεις. Όταν δεν έχουν ελπίδα να πείσουν επί της ουσίας, μηχανεύονται χίλιους τρόπους να δημιουργήσουν θόρυβο «επί της διαδικασίας». Αρκεί να γίνεται σαματάς και να εμποδισθεί η (απεχθής) ψηφοφορία, με όσο θόρυβο χρειάζεται.

Παραθυρόβιος κυρία δημοσιογράφος, μονίμως αγανακτισμένη και ανυπομονούσα για την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει την εξουσία, είπε: «Δεν είναι ώρα να κάνουμε κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Ας περιμένουμε να γίνει κυβέρνηση και τότε θα κρίνουμε το τι θα κάνει…» Μία απλή ανάλυση της σημασίας αυτής της θέσεως δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν να προήλθε από στοιχειωδώς λειτουργούντα εγκέφαλο. Με την έννοια ότι, ναι μεν μπορεί να πιστεύει ποδοσφαιρικά, ή θρησκευτικά, στην νίκη ενός κόμματος, αλλά λίγη φρόνησις θα επέβαλλε να κρατήσει αυτές, τις παιδικές σκέψεις για τον εαυτό της ή για ιδιωτικές συζητήσεις «της πλάκας».

Άλλη συνάδελφος της, πιο «pensierosa», όταν ρωτήθηκε η γνώμη της για κάτι ολοφάνερο (όπως η μείωση της τιμής των φαρμάκων, νομίζω,) είπε ότι «δεν είναι το μείζον». Εδώ βλέπει κανείς άλλο ένα δείγμα που δείχνει το που έχει φθάσει η παράδοσις της κρίσεως στην ιδεολογική, ή μάλλον κομματική, πίστη. «Δεν είναι το μείζον…». Κλασσική υπεκφυγή μαζί με το επαναλαμβανόμενο ποιηματάκι του: «Όταν οι άνεργοι πλησιάζουν το 30% (το 60% ή το 110%), όταν τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα, 4.000 (5.000 ή οτιδήποτε) αυτοκτονούν, εσείς μιλάτε για το άνοιγμα των καταστημάτων;» Ή οτιδήποτε. Αυτό το ποίημα είναι παντός καιρού και χρήσιμο σε κάθε περίπτωση. Το λέει και το ανέκδοτο: «Και σεις καταπιέζετε τους μαύρους».

Όχι πως οι παρουσιαστές των εκπομπών είναι αθώοι από την ασθένεια της αλαζονείας, της υπεροψίας και των διακοπών. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…