Γράφει ο Φώτης Χριστοδουλίδης

Δημοσιεύθηκε στο eyedoll.gr στις 30 Νοεμβρίου 2013

Μέχρι πότε θα άγεσαι από σκλαβωμένα μυαλά που σε τραβάνε στην σκλαβιά τους;

Πότε θα τολμήσεις να κάνεις αυτό που θέλεις; Ως πότε οι δραστηριότητες σου, η εμφάνιση σου, τα λόγια σου, θα είναι συνάρτηση του τι θα σκεφτούν τα άτομα που δεν θέλεις να απογοητεύσεις;

Η ελευθερία δεν είναι παιχνίδι. Είναι σκληρό πράγμα.  Μεγάλο το τίμημα. Δεν είναι για όλους, αλλά για τους δυνατούς –όπως άλλωστε είπε και ο Νίτσε. Εσύ είσαι δυνατός; Πότε θα αφήσεις αυτήν τη δύναμη να ελευθερωθεί; Πότε θα πατήσεις πόδι; Η ζωή είναι μικρή. Τα μνήματα είναι γεμάτα με ανθρώπους που κάποτε ήταν στην ηλικία σου. Κάνανε ό,τι τους έλεγαν οι άλλοι. Το χωριό και το σοϊ είχε την καλύτερη γνώμη γι αυτούς. Ή έστω, είχε το τακτ να τους κουτσομπολεύει στα κρυφά.

Αλλά, ρε παιδί μου. Πολύ βαρετοί τύποι και το ξέρανε και οι ίδιοι. Λες και τους εκτρέφανε σε μια φάρμα, με σκοπό να αναπαραχθούν και να πεθάνουνε. Υπάρξεις χωρίς λόγο, οι περισσότεροι από μας. Κάθε τους «ακραία» σκέψη έμενε στην αφάνεια, κάθε τους όνειρο το έτρωγε η μαρμάγκα. Δεν είπαν ποτέ  «όχι» δεν χαλούσαν χατίρια. Ήταν καλοί. Γι αυτό τους τσαλαπατήσανε.

Πριν γεννηθούμε, είμαστε ανύπαρκτοι. Αφού πεθάνουμε, είμαστε ανύπαρκτοι. Όλο το παιχνίδι παίζεται στο λίγο χρόνο ανάμεσα στις δυο αυτές ανυπαρξίες. Μετά δεν δίνονται ευκαιρίες. Πάπαλα.

«…Μα τι θα πούνε οι άλλοι για το νέο μου εγχείρημα; Θα σκεφτούν ότι είμαι τρελός, ότι μου σάλεψε, ότι δεν θα τα καταφέρω. Και πως θα διαχειριστώ την αποτυχία; Θα μου το χτυπάνε συνέχεια. Ακόμα και αν δεν το αναφέρουν θα κρέμεται συνεχώς σαν σκέψη από πάνω μου«.

Και λοιπόν; Αν αποτύχεις θα ξαναπροσπαθήσεις. Εκατό φορές. Χίλιες φορές. Εκατομμύρια φορές.  Μέχρι να πετύχεις αυτό που θέλεις. Και ό,τι κι αν γίνει, τουλάχιστον το ταξίδι θα σε έχει γεμίσει περισσότερο, από το να ζεις ως σκλάβος των αντιλήψεων των γύρω σου. Φοβάσαι μη σε δουν να πέφτεις; Φοβάσαι ότι θα χαμογελάσουν;  Μα, για κακή τους τύχη θα ξανασηκωθείς. Και τότε θα τους κοπεί το χαμόγελο μαχαίρι.

Ο Επίκουρος είχε πει «Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά».   Κάθε βράδυ θα πρέπει να αναρωτιέσαι. Τι έκανα σήμερα για να μην αναβάλλω τη χαρά; Έκανα αυτό που ήθελα; Ποια ήταν η σημερινή μου υπέρβαση;

Και δεν είναι μόνο το γκομενάκι που δεν πλησίασες επειδή είχες «άλλα στο κεφάλι σου». Δεν είναι μόνο οι φίλοι που ξέχασες και χαθήκατε, γιατί είχες «άλλα στο κεφάλι σου». Είναι πολλά ουσιαστικότερα, που επηρεάζουν όλη σου την ύπαρξη. Επηρεάζουν το επάγγελμά σου. Επηρεάζουν το σεβασμό που σου ‘χουν οι άλλοι. Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς, είναι παρανοϊκός. Όσο περισσότερο τους κάνεις γυμνάσια, τόσο περισσότερο σε σέβονται. Αν πεις «ναι» θα το περιμένουν συνέχεια και θα σε τσαλαπατήσουνε.

Πες όχι. Μην το δικαιολογείς. Στην ψύχρα χωρίς καμία επεξήγηση. Μάθε να λες όχι, μεγαλύτερα από αυτά του Μεταξά. Εχμ…συγγνώμη, του Ελληνικού λαού που τα είπε μέσω του Μεταξά, για να είμαστε πολιτικά ορθοί.

Να θέτεις εσκαμμένα που να μην επιτρέπεις σε κανέναν να τα ξεπεράσει. Γιατί από εκεί και πέρα, είναι η δική σου ζωή. Α, και πού ‘σαι; Δείχνε καμιά φορά και το μεσαίο δάχτυλο. Καλό θα τους κάνει.

Yes, you in the mirror.

Πηγή: eyedoll.gr