Γράφει ο Ευθύμιος Π. Πέτρου

Δημοσιεύθηκε στο Αττικό Βήμα στις 6 Δεκεμβρίου 2013

Πολλές φορές, στην προσπάθεια να κατανοήσουμε πεπλεγμένα προβλήματα της πολιτικής και της οικονομίας, απεραντολογούμε σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουμε να χάσουμε την ουσία τους. Ίσως αυτή να είναι και η επιδίωξις εκείνων, που είτε κάνουν πολιτική για την πολιτική, είτε πολιτεύονται για να υποστηρίξουν συγκεκριμένα συντεχνιακά συμφέροντα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Η απλή και πρακτική προσέγγισες είναι η καλύτερη απάντησις σε όλους αυτούς. Και την έδωσε την περασμένη εβδομάδα, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος τασσόμενος ευθέως υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Από του να είναι «αμπελοχώραφα των διαφόρων κομμάτων και να βάζουν τους ημέτερους» εδήλωσε «προτιμώ να πάνε στα ιδιωτικά χέρια που δεν θα βάζουν ημέτερους αλλά θα βάλουν τους καλύτερους».

Και να σκεφθή κανείς ότι οι υπό ιδιωτικοποίηση ημικρατικοί οργανισμοί της Κύπρου είναι πολύ πιο νοικοκυρεμένοι από τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ του ελληνικού Κράτους, οι οποίες εξακολουθούν να απομυζούν τα κονδύλια που βαρύνουν τον προϋπολογισμό. Κονδύλια που για να καλυφθούν επιβάλλεται η βαρυτάτη και άδικη φορολογία η οποία στραγγαλίζει την ανάπτυξη, αποτρέπει κάθε σκέψη επενδύσεων και οδηγεί όλο και περισσότερους δημιουργικούς Έλληνες στην ανεργία ή στην μετανάστευση.

Στην Κύπρο την ίδια στιγμή η φορολογία παραμένει στο 12,5%, κάτι που προβάλλεται ως ισχυρό σημείο της οικονομίας της και δημιουργεί το υπόστρωμα, από την στιγμή κατά την οποία το τραπεζικό της σύστημα θα ισορροπήση και η κίνησις κεφαλαίων θα απελευθερωθή. Και ήδη, σε διάσημα ολίγων μηνών, έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Και τούτο διότι υπάρχει μια στοχευμένη πολιτική η οποία εφαρμόζεται με αποφασιστικότητα.

Το αντίθετο δηλαδή με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Όπου ούτε στις υποχρεώσεις μας έχουμε κατορθώσει να ανταποκριθούμε, ούτε καν να εφαρμόσουμε νομοθετημένα μέτρα μπορέσαμε. Όσο για το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, εκεί κατ’ εξοχήν η κοινωνία μας πέφτει θύμα των ιδιοτελών συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων.

Και δεν έχει ευρεθή κανείς να θέση τα πράγματα με την απλότητα και την σαφήνεια που διακρίνει τον λόγο του Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Απεναντίας περισσεύουν οι αστήρικτες θεωρίες συνωμοσίας και τα παραπλανητικά διλήμματα τα οποία στηρίζονται σε μιαν άκρως υποκριτική ρητορική που προβάλλει μια ψευδεπίγραφη απαίτηση για «κοινωνική» πολιτική και «προστασία» των θέσεων εργασίας.

Στην πραγματικότητα επιμένουν στην διατήρηση του άκρως αντιπαραγωγικού μοντέλου που μας οδήγησε στην καταστροφή, εις βάρος της προσπαθείας για ενίσχυση μιας υγιούς οικονομίας δια της οποίας θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν τα σημερινά αδιέξοδα.

Την ίδια στιγμή αναλισκόμεθα σε άλλους άσχετους πολιτικαντισμούς όπως τα «αντιφασιστικά» συλλαλητήρια του περασμένου Σαββάτου. Λες και το θέμα των ακραίων πολιτικών συμπεριφορών έπεσε από τον ουρανό και, δεν το δημιούργησε η ψήφος μερίδων του ελληνικού πληθυσμού.

Είναι άραγε τυχαίο ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα; Όπου μετά την λαίλαπα της αριστερής διακυβερνήσεως από το ΑΚΕΛ επικράτησε η λογική και ο πολιτικός ρεαλισμός. Που υπαγόρευσαν μεταξύ άλλων και την ψήφιση νέου νόμου περί ευθύνης, όχι μόνον των υπουργών αλλά του συνόλου των μετακλητών υπαλλήλων που διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και ομιλούμε για νόμο που πράγματι καταλογίζει ευθύνες. Όχι διαδικασίες παραγραφών και ατιμωρησίας που στην ουσία προβλέπει η αντίστοιχη ελληνική νομοθεσία.

Αυτό ακόμη το δείγμα σημαίνει ότι στην Ελλάδα,  ακόμη δεν διδαχθήκαμε από τα σφάλματα του παρελθόντος και δεν προχωρούμε ούτε στην αδάπανη θεσμική θωράκιση του Κράτους, η οποία θα έδιδε και ένα σημαντικό μήνυμα τόσο στην κοινωνία όσο και στους εταίρους οι οποίοι μας στηρίζουν.

Υπήρξαμε η πρώτη χώρα που προσέφυγε στον μηχανισμό στηρίξεως. Παραμένουμε αυτή που δεν μπορεί να απαγκιστρωθή από την κρίση. Η Κύπρος απεναντίας ήταν η τελευταία. Αλλά δείχνει ότι κάνει γρήγορα και ουσιαστικά βήματα για πρόοδο και ανάπτυξη. Γι’ αυτό και έχει κερδίσει την δυνατότητα να αμφισβητεί τις επιλογές της τρόικα. Ενώ στην Ελλάδα έχουμε αποδειχθή τόσο ασυνεπείς που δεν μας αφήνουν τέτοια περιθώρια. Ποιος φταίει άραγε;

Πηγή: ΑΤΤΙΚΟ ΒΗΜΑ