Γράφει η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 7 Δεκεμβρίου 2013

Είχαμε τον πόλεμο των Ρόδων, τον Τριακονταετή πόλεμο, τον Εκατονταετή πόλεμο, τώρα η Ιστορία θα γράψει και για τον πόλεμο των φαρμάκων, τον πόλεμο των υποβρυχίων, τον πόλεμο του γάλακτος, τον πόλεμο του Αστέρα Βουλιαγμένης και προχωρούμε από πολέμου σε πόλεμον, σαν να μην έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε. Ούτε η νύφη με την πεθερά δεν προβαίνουν σε τόσο σφοδρές επιθέσεις η μία εναντίον της άλλης τόσο συχνά και για οποιοδήποτε ζήτημα όσο η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση. Βοήθεια! Στη χώρα μας το Κοινοβούλιο έχει καταντήσει ρινγκ πυγμαχίας. Τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως έχουν θεωρήσει ότι καθήκον τους είναι απλώς να λένε ΟΧΙ σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο και αν παρουσιάσει η κυβέρνηση, απλώς για να γίνεται φασαρία. Έφθασαν στο σημείο να διαφωνούν ακόμη και για την μείωση της τιμής των φαρμάκων! Αν είναι δυνατόν!

Θα ήταν ανόητο να υποστηρίξει κανείς ότι η κυβέρνηση έχει το αλάνθαστο και ότι είναι πάντοτε δίκαια, λογικά και σωστά όσα προτείνει. Αυτό όμως που θα εξυπηρετούσε το συμφέρον του λαού θα ήταν αν από την αντιπολίτευση υπήρχαν προτάσεις που ενδεχομένως θα βελτίωναν τις θέσεις της κυβερνήσεως, η οποία από το μέρος της δεν θα στύλωνε τα πόδια της με πείσμα και δεν θα τις απέρριπτε άνευ συζητήσεως. Από τότε που παρακολουθώ την πολιτική ζωή του τόπου μας, δεν θυμάμαι να ψήφισε ποτέ η αντιπολίτευση ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο εκτός από εκείνο που αφορούσε την άμυνα της χώρας. Η γενική πρακτική που ακολουθείται, είναι ότι οι Νόμοι τίθενται σε ισχύ αποκλειστικά με την έγκριση της κυβερνήσεως και την καταψήφιση ή την αποχή της αντιπολιτεύσεως. Αυτή είναι η δημοκρατική λειτουργία του Κοινοβουλίου εν Ελλάδι.

Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις – μολονότι δεν τους έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη – δεν φαίνεται πλέον ότι ένα πολιτικό κόμμα θα επιτύχει την αυτοδυναμία στις εκλογές. Δεν αποτελεί αυτό ειδική περίπτωση για τα ελληνικά κόμματα. Είδαμε ότι η πανίσχυρη κυρία Μέρκελ δεν κατάφερε να αποκτήσει την πλειοψηφία που θα της επέτρεπε να σχηματίσει μόνη της κυβέρνηση. Αντί όμως να δημιουργηθεί αδιέξοδο και να θεωρηθεί ότι η λύση θα ήταν οι επαναληπτικές εκλογές, η κυρία Μέρκελ κάθισε στο τραπέζι με το αντίπαλο της σοσιαλιστικό κόμμα και αφού συζήτησαν με σοβαρότητα την κατάσταση της χώρας και τα προβλήματα του λαού κατέληξαν σε μία συμφωνία συγκυβερνήσεως.

Παρόμοια αποτελέσματα είναι εφικτά όταν οι συμβαλλόμενοι αντιλαμβάνονται πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν εφόσον από αυτούς εξαρτάται η σωστή πορεία της χώρας και η ευημερία του λαού. Αντί να ακολουθούν μία στείρα πολιτική γραμμή και να αλληλοτρώγονται οι Γερμανοί συντηρητικοί με τους Γερμανούς σοσιαλιστές, βρήκαν τρόπο συνεννοήσεως. Ο στόχος και των δύο παρατάξεων είναι ο ίδιος: ισχυρή οικονομία, δίκαιοι Νόμοι και ευημερία του λαού. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κόμμα το οποίο να έχει διαφορετικούς στόχους από αυτούς, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις που ο αρχηγός του κόμματος επιδιώκει μόνο να καθίσει ντε και καλά στην πρωθυπουργική καρέκλα και δεν τον ενδιαφέρει εάν όλα τα άλλα γύρω του γίνουν στάχτη και μπούρμπερη – καμμία σχέση με τα υποκάμισα του αγγλικού οίκου Burberry…