Γράφει ο Αλέξης Ραμπότας

Δημοσιεύθηκε στο eyedoll.gr στις 7 Δεκεμβρίου 2013

 

Nα μη χαθεί το εξάμηνο λοιπόν.

Είναι κρίμα τα παιδιά να πάνε πίσω 6 μήνες στο πτυχίο, στην επαγγελματική τους καριέρα, στη ζωή τους.

 

Και αν δεν έγινε κανένα μάθημα ή εργαστήριο δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι να γίνει η εξεταστική.

Εκεί θα δώσουν όλα τα μαθήματα, ότι χρωστάνe, να τους βοηθήσουμε να πάρουνε το πτυχίο τους.

Δεν φταίνε για την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων.

 

Όχι κύριοι!

Δεν δεχόμαστε την προσφορά, στο Πανεπιστήμιο δεν ήρθαμε για να πάρουμε το περίφημο πτυχίο, ήρθαμε για να αποκτήσουμε γνώσεις.

Έχει γίνει αυτοσκοπός, πλέον, η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και η απόκτηση αυτού του χαρτιού.

Το τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν.

 

Αυτό που δε καταλαβαίνω είναι, τι στην ευχή το θέλουν;

Μπορεί παλαιότερα αυτό να εξασφάλιζε μια θέση στο δημόσιο, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά.

Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους;

Η ανεργία στους νέους έχει φτάσει το 60%, η μόνη σοβαρή λύση για ένα ευοίωνο μέλλον είναι η φυγή στο εξωτερικό.

Αλλά εκεί επικρατεί μια μαγική κατάσταση, άγνωστη για την Ελλάδα, που λέγεται αξιοκρατία.

Δεν θα βοηθήσει κανέναν εκεί, ένα πτυχίο το οποίο πάρθηκε με αντιγραφή και διάβασμα των SOS της ΔΑΠ.

 

Είμαι 6 χρόνια φοιτητής και δεν είδα ποτέ, έστω μία φοιτητική παράταξη, να κατεβάζει μια πρόταση για τη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, για τη βελτίωση των μαθημάτων, για τη βελτίωση των καθηγητών.

Τα μόνα αιτήματα των φοιτητών ήταν περισσότερα χρήματα για την Παιδεία, περισσότερα δωρεάν συγγράμματα και περισσότερες καταλήψεις.

Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε το μάθημα καταναγκαστικό έργο.

Αίθουσες ιατρικής έχουν 10 άτομα και τα υποχρεωτικά εργαστήρια αποτελούν ένα διάλλειμα από τον καφέ.

 

Πρόσφατα άκουσα ένα φοβερό επιχείρημα, που νομίζω περιγράφει όσο το δυνατό καλύτερα την κατάσταση.

Στο μάθημα της Ανατομίας, ο καθηγητής ζήτησε να μπουν υποχρεωτικά τεστ ανά δύο εβδομάδες και ο αντίλογος σε αυτό ήταν ότι «Δεν πρέπει το Πανεπιστήμιο να μας αναγκάζει να διαβάσουμε!».

Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος πρότεινε στους φοιτητές να μην έδιναν καθόλου εξετάσεις και απλώς μετά από 4,5 ή 6 χρόνια να έπαιρναν το πτυχίο τους, θα το δέχονταν χωρίς καμία αντίρρηση.

 

Δε συνηθίζω να γράφω σε προσωπικό τόνο, αλλά όντας φοιτητής κι εγώ, νιώθω και καταλαβαίνω την «τσατίλα» και το «ανάθεμα» που αισθάνεται ένας αντίστοιχος φοιτητής στην Αθήνα, που κινδυνεύει να χαθεί το εξάμηνό του.

Στην πραγματικότητα, όμως, όχι ένα, αλλά πολλά εξάμηνα χάνονται καθημερινά στα Πανεπιστήμια.

Το εξάμηνο δεν το καθορίζει το αν θα πραγματοποιηθεί η εξεταστική στο τέλος του, αλλά η όλη εκπαιδευτική διαδικασία, τα αμφιθέατρα και η γνώση η οποία παράγεται κατά τη διάρκειά του.

 

Όταν διδάσκουν καθηγητές, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε σε τάξη Α’ Δημοτικού, όταν γίνονται τα μισά εργαστήρια από αυτά που προβλέπονται, όταν η σχέση καθηγητή-μαθητή έχει στρεβλωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, για ποιο εξάμηνο και για ποιο Πανεπιστήμιο μιλάμε;

Ο ιερός θεσμός του μετατράπηκε σε εμπόριο πτυχίων.

Όμως, γι’ αυτά δεν έχει γίνει καμία διαδήλωση και καμία πορεία από τους φοιτητές.

Συνυπεύθυνοι σε αυτή την φθίνουσα κατάσταση των Πανεπιστημίων, τόσα χρόνια, αυτοί έκαναν πώς σπούδαζαν και οι καθηγητές έκαναν πώς δίδασκαν.

 

Όποιος έχει βρεθεί σε ορκωμοσία μιας μέσης σχολής, θα καταλάβει το πόσο υποκριτική και ξεδιάντροπη είναι η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας.

Καθηγητές που δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ σε μάθημα, να εμφανίζονται ξαφνικά φορώντας καθηγητικούς χιτώνες απονέμοντας πτυχία σε φοιτητές που δεν πάτησαν ποτέ σε μάθημα της σχολής και να εκφέρουν λόγους περί της σκληρής προσπάθειας του Πανεπιστημίου τους, να διαμορφώσει και να εκπαιδεύσει τη νέα γενιά.

Ταυτόχρονα, κατά την τέλεση της ορκωμοσίας θα έχει υψωθεί και ένα πανό που θα διαμαρτύρεται για το κλείσιμο της ΕΡΤ, για τις απολύσεις στο δημόσιο ή για τον πόλεμο στη Συρία.

Οι γονείς περήφανοι θα στέκονται δίπλα στο γιο τους που απέκτησε ένα πτυχίο, το οποίο δεν του εξασφαλίζει τίποτα περισσότερο από μια αναμνηστική φωτογραφία και έναν ακριβό πάπυρο.

 

Την ίδια στιγμή, οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να καταλύσει το μάθημα και τη λειτουργία του Πανεπιστημίου.

Όταν ένας διοικητικός υπάλληλος έχει τη δύναμη να σταματήσει τη λειτουργία ενός ΑΕΙ για 4 μήνες, για ποια εκπαίδευση μιλάμε; Όταν ένας Πρύτανης, την ώρα που το Πανεπιστήμιό του βρίσκεται υπό κατάληψη, φεύγει για το Παρίσι για να παίξει σε θεατρική παράσταση, για ποιους καθηγητές μιλάμε;

Όταν οι φοιτητές κατεβαίνουν σε δεκάδες πορείες επειδή θα μπει όριο φοίτησης, και δεν κάνουν τίποτα, παρά χλιαρές διαμαρτυρίες για αυτήν τη φαιδρή κατάσταση, για ποιο φοιτητικό κίνημα μιλάμε;

 

Άλλωστε, οι φοιτητές έχουν ξεπουληθεί προ πολλού στους φοιτητοπατέρες των κομματικών παρατάξεων.

Δέχθηκαν να καπηλεύονται τις απόψεις τους οι κομματικοί μηχανισμοί, εντάχθηκαν σε οργανωμένα κομματικά στρατόπεδα και κρύφτηκαν πίσω από αναχρονιστικές ιδεολογίες.

 

Ο θεσμός του Πανεπιστημίου «μπάζει» από παντού και αν δεν συνταχθούν εναντίον αυτής της κατάστασης εκείνοι που πλήττονται περισσότερο -φοιτητές, γονείς, καθηγητές- τότε δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να αναστρέψει αυτή τη ροπή.

 

Πηγή: eyedoll.gr