Γράφει ο Γεώργιος Στεφανάκης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 14 Δεκεμβρίου 2013  

   Ι. Το τούρκικο παζαρλίκι επιβίωσε της οθωμανικής δουλείας. Το Ελεύθερο Κράτος (κατά την επιβολή μάλιστα της άμεσης φορολογίας), ουδέποτε σεβάσθηκε τους νόμους που θεσπίζει. Ουδέποτε δέχθηκε δήλωση αποτελεσμάτων ως αληθή. Παρ’ ότι κατά νόμο κάθε δήλωση φέρει τεκμήριο αληθείας.  

    Ανέκαθεν ο επανέλεγχος ουδέποτε αρκέσθηκε στην διαπίστωση κανονικότητας εγγραφών. Διαρκώς επικεντρώθηκε στην αύξηση της φορολογητέας ύλης. Επί πλέον το κράτος μονίμως, για λόγους εισπρακτικούς, κήρυξε γενικές περαιώσεις. Δηλαδή κλήθηκαν όλοι οι φορολογούμενοι απ’ αρχής να επαναφορολογηθούν συλλογικώς (!!!).

    ΙΙ. Η δήλωση του κλασσικού εστιάτορα του νησιού των παραθεριστών, ουδέποτε λήφθηκε υπόψη. Παγίως παραμερίσθηκε, ως μη υπάρχουσα. Το τεκμήριο της αληθείας τσαλακώθηκε. Ο φόρος επεβλήθη εξωγενώς. Κατ’ ακολουθίαν και ο εστιάτωρ ουδέποτε υπέβαλε αληθή δήλωση. Η σχέση, κατά δημόσια προτροπή, κατέπεσε σε ότι χαρακτηρίζεται ως «ο κλέψας του κλέψαντος». Το όμοιο ασφαλώς, ίσχυσε για το σύνολο των φορολογούμενων: για δικηγόρους, ιατρούς, τεχνίτες κ.ο.κ. Όλοι αυτοί συναναστρεφόμενοι με εκπροσώπους των οικονομικών υπηρεσιών συνεννοούνται. Αμοιβαίως, κατ’ ακρίβεια, αλληλοεκμαυλίζονται (!!!).

    ΙΙΙ. Το γενικό αυτό «αλλαλούμ» της εκτεταμένης διαφθοράς είναι αποκλειστικώς δημιούργημα του Κράτους. Επισημότατα προ οκταετίας περίπου αποκλίναμε των κριτηρίων του Maastricht, ως προς το έλλειμμα και το χρέος. Και τότε: επικαλεσθήκαμε ανάγκη διεύρυνσης ανοχής μόνον για την Ελλάδα. Θεμελιώσαμε το αίτημα στην επίκληση αυτής της κατά στάδια φορολογίας. Δηλαδή δια της υποβολής δήλωσης αρχικής, δήλωσης μετ’ έλεγχο και συλλογικών επαναφορολογήσεων με τις περαιώσεις. Επικαλεσθήκαμε, άρα, την ύπαρξη αλλά και τα οφέλη της εδώ διευρυμένης παραοικονομίας (!!!) .

   IV. Σήμερα υπό συνθήκες ανέχειας το κράτος καταγγέλλει γενική φορολογική ασυδοσία. Η στάση αυτή είναι υποκριτική. Άρα και καταχρηστική. Επομένως και κατά τις γενικές αρχές του δικαίου ανεπίτρεπτη ως αντιφατική. Και έγκειται η αντίφαση στο πασίδηλο. Στο ότι, δηλαδή, το κράτος καταγγέλλει ότι το ίδιο παγίωσε. Ουσιαστικά, αυτό, μέμφεται το πελατειακό σύστημα που γέννησε τους μηχανισμούς του (!!!).  

  V. Ότι καυτηριάζει η «Εστία» στο χθεσινό κεντρικό της άρθρο είναι απολύτως ακριβές. Η επί των ακινήτων εξαγγελλομένη φορολογία είναι δημευτική. Όμως η δήμευση είναι πολλαπλά απαγορευμένη. Την αποστρέφεται απολύτως το Ελληνικό Σύνταγμα. Ακόμη περισσότερο οι ευρωπαϊκές αρχές του σεβασμού της περιουσίας. Πέραν, όμως, από την απαγόρευση, η βιούμενη φορολογική καταδρομή, έχει οικονομικά αποτελέσματα καταστροφικά. Οι ικανότεροι των Ελλήνων, οι διαθέτοντες ηθικά και υλικά κεφάλαια, μετεγκαθίστανται. Χάνονται για την γενέτειρα γη. Η φορολογική λεηλασία γκρεμίζει τις εσωτερικές αξίες. Ουδείς επενδύει σε κράτος που δημεύει. Πολύ περισσότερο ουδείς εισάγει κεφάλαια σε δικαιοδοσία δημεύσεων.  

    VI. Η φρόνηση επιβάλλει εξορθολογισμό. Και ο εξορθολογισμός αναδεικνύει: μία πραγματικότητα και ένα ερώτημα. Η πραγματικότητα έγκειται ότι, ουδεμία οικονομία είναι δυνατό ν’ αναπτυχθεί υπό συνθήκες φορολογικής λεηλασίας. Το εντεύθεν αυτονοήτως πηγάζον ερώτημα έγκειται στο εάν υπό τις διαμορφούμενες συνθήκες έχουμε την δύναμη να μείνουμε (οικονομικώς και πολιτιστικώς) στην ζώνη του ευρώ. Λογικώς όλοι οι νοήμονες πρέπει να το θέλουμε. Το ζήτημα είναι (και) εάν το δυνάμεθα. Και…ο νοών, νοείτω. Αυτό δε (κατ’ ελπίδα) πριν να είναι πολύ αργά.