Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 4 Ιανουαρίου 2014

Μέσα στην τραγική  του μορφή, το έτος που πέρασε, ειδικώς αυτό το έτος, αποκάλυψε την χειρότερη πλευρά του υποστρώματος της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Μία πλευρά που πάντοτε υπήρχε αλλά ποτέ δεν είχε ξεπροβάλει με τέτοιο θράσος, τέτοια παντελή έλλειψη αιδούς, αναίδεια. Και το ανθρώπινο σώμα, όπως το κοινωνικό, έχει μέρη που φροντίζει να κρύβει. Μέρη δύσοσμα και αντιαισθητικά που οι καλλιτέχνες, ανά τους αιώνες, λάτρεις του κάλλους, καλύπτουν, όχι πάντοτε για λόγους σεμνοτυφίας, αλλά αισθητικής.

Στην σημερινή μας κοινωνία, αυτοί οι οχετοί των απορριμμάτων που κάθε οργανισμός προσπαθεί να ξεχάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όχι μόνον ξεπροβάλλουν θρασύτατα στα πιο επίσημα και προβεβλημένα μέρη, αλλά διεκδικούν, και φέρονται ωσάν να κατέχουν ήδη τον ρόλο εισαγγελέως και κατήγορου των πάντων. Κυρτός, ανεπάγγελτος, μηδέποτε ενηλικιωθείς, εξυπνάκιας και αυτάρεσκος λοιδορεί με λεξιλόγιο αλήτη του υποκόσμου, τείνοντας δεξιά, με τον δείκτη προτεταμένο στους εκλεγμένους υπουργούς της χώρας, απειλώντας λαϊκά δικαστήρια. Παίρνοντας θάρρος εκ του παραδείγματος, ιερείς του μίσους, παριστάνουν αρχαγγέλους τιμωρούς με την ρομφαία, χάνοντας κάθε μέτρο ενώ δεν έχουν συνείδηση του βάθους του γελοίου όπου έχουν διολισθήσει.

Η εικόνα όμως έχει την κωμική της πλευρά. Κυρία που κερδίζει το ψωμί της εκφράζουσα τις πολιτικές απόψεις σε παράθυρο μεγάλης ακροαματικότητος, δεν παραλείπει να ξεφουρνίζει διαμάντια συλλογιστικής, άξια συλλογής, όπως: «Δεν είναι ώρα να κρίνουμε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Περιμένετε να κυβερνήσει και θα δούμε…». Έξοχα. Κρατήστε το ως κανόνα για οποιοδήποτε κόμμα.

Το τελευταίο διαμάντι πέρασε απαρατήρητο. Πέρασε απαρατήρητο γιατί κάπως χαλάει την εικόνα της δυστυχίας που επιμελώς καλλιεργούν οι μοιρολογίστρες. Ο δωροδοκηθείς (ισόβιος) διευθυντής Νοσοκομείου παίδων εισέπραξε 25.000 Ευρώ, ως μίζα μικρού μέρους διαφημιστικού προγράμματος. Το αντικείμενο του προγράμματος απεκρύβη επιμελώς εώς την 31/12. Γιατί; Διότι επρόκειτο για πρόγραμμα καταπολεμήσεως της…παχυσαρκίας. Αλλά δεν μας λένε συνεχώς με το στομφώδες εισαγγελικό στυλ ότι τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα; Έρευνα αποκάλυψε ότι τα (λιποθυμούντα) παιδάκια είναι τα πιο παχύσαρκα της Ευρώπης. (Πράγμα που δεν είναι απορίας άξιον όταν όλοι βλέπουμε μητέρες με το κουτάλι να προσπαθούν να ξεγελάσουν τα αδιάφορα στρουμπουλά παιδιά τους για να τους χώσουν άλλη μία κουταλιά στο γεμάτο στομάχι τους).

Ενώ για άλλον ένα χειμώνα ο πλανήτης μαστίζεται από φονικό ψύχος εμείς έχουμε «Υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής» (προς την υπερθέρμανση βεβαίως). Η ηλιθιότης αυτής της (επικερδούς) δεισιδαιμονίας, όπου – πάντοτε – υπεύθυνος είναι ο κακός άνθρωπος, είναι ασύλληπτη. Λειώνουν οι πάγοι και θα μας πνίξουν τα νερά! Όταν και ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι όταν ο πάγος λειώνει…συστέλλεται (!) άρα μάλλον η στάθμη της θαλάσσης θα…πέσει. Αλλά ενώ στην Αρκτική πράγματι λειώνουν οι πάγοι που σκεπάζουν την, άλλοτε, πράσινη Γροιλανδία, στην Ανταρτική παγοθραυστικά παραμένουν εγκλωβισμένα στους πάγους σε απίστευτες θερμοκρασίες πολλές δεκάδες βαθμούς υπό το μηδέν. Πού; Εκεί όπου η «τρύπα του όζοντος» θα επέτρεπε την είσοδο της ακτινοβολίας του Ηλίου που θα έφερνε του κόσμου τις συμφορές. (Λόγω της άφρονος υπερκαταναλώσεως των ανθρώπων, βεβαίως). Τι έγινε η περίφημος «τρύπα»; Αιδήμων σιωπή. Αλλά το «Νόμπελ», Νόμπελ.

Ένα πραγματικό «Νόμπελ» όμως περιμένει εκείνον που θα εξηγήσει για ποιο έγκλημα είναι αιωνίως ένοχος ο άνθρωπος – μόνον αυτός από όλα τα έμβια όντα – ακόμη και πριν γεννηθεί. Εάν τρώει, ζεσταίνεται, ντύνεται ή απλώς ανάβει τα φώτα…υπερκαταναλώνει. Αλλά ακόμη και στις σπηλιές δημιουργούσαν αιθαλομίχλη.

Δεν υπήρχε τραπέζι στα ακριβότερα κέντρα προς 350 Ευρώ (το άτομο) εκτός ποτών. Δεν υπήρχε δωμάτιο στα…παραδοσιακά χιονοδρομικά κέντρα όπου προφανώς τα παχύσαρκα παιδιά λιποθυμούσαν από την ασιτία κάνοντας «σλάλομ» στις πίστες. Πρώτη είδησις η αποτυχημένη ληστεία σε γιγαντιαίο κατάστημα δώρων. Απαρατήρητο πέρασε ότι ήταν γεμάτο κόσμο.

Όπως είναι φυσικό υπάρχει δυσκολία και δυσφορία προσαρμογής από την ζωή με δανεικά στο λουθηρανό ήθος που μας επιβάλλεται. Και πολλοί πράγματι δυστυχούν. Η μεγάλη καταστροφή όμως είναι ότι μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αναζητεί την σωτηρία κλείνοντας τα μάτια, κρατώντας την μύτη και βουτώντας σε αυτό τον ωκεανό βλακείας. Είναι μία καταστροφική αυταπάτη.