Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στο zougla.gr στις 7 Ιανουαρίου 2014

Οι δήμιοι, οι δικοί τους άνθρωποι κι εμείς!!

Το παράπτωμα δεν ήταν του Χρηστοδούλου. Του κάθε Χρηστοδούλου-δολοφόνου, που σκοπός της ζωής του είναι να μας σώσει από την «σκλαβιά» της Ελευθερίας και να μας σκλαβώσει στην «ελευθερία» του κομμουνιστικού προλεταριάτου.

Εξ άλλου καταδικασμένος 6 φορές ισόβια και επιπλέον με 25 χρόνια κάθειρξη για την δολοφονία διακεκριμένων δημιουργών -διαπρεπών Ελλήνων πολιτών που άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό και είναι σημαντικώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό ελέω της αριστερόστροφης μη σκέψεως και μη ενημερώσεως που προωθούν τα Μέσα Ενημερώσεως για ΑΜΕΑ, ήταν φυσικό να επιζητεί με κάθε τρόπο την συνέχιση του θεάρεστου έργου του.

(μπορείτε αν θέλετε, να θυμηθείτε τα μέχρι τούδε κατορθώματα του Δειλού Δολοφόνου Χριστόδουλου Ξηρού και της συμμορίας των συντρόφων εξ ίσου γενναίων δολοφόνων εδώ)

Ούτε επίσης – αν είναι δυνατόν Θεέ μου – παράπτωμα είναι η συναινετική δικαιολογητική ανεκτική τιμητική συμπεριφορά του θεράποντος του Νόμου, Δικηγόρου του, Φραγκίσκου Ρ., που δήλωσε βαρύγδουπα ότι: «η μακροχρόνια σχέση μας, μου επιτρέπει να πω πως πρόκειται για πολιτική απόφαση, απόλυτα συνεπή με την επαναστατική του δράση» και να τονίσει ο καλοσυνάτος αυτός ευαγγελιστής του νόμου, ότι ο δολοφόνος Τριαντάφυλλος Ξηρός μέλος της τρομοκρατικής αναρχο-κομμουνιστικής οργανώσεως με την «ιερά» δια τους νέο-έλληνας, επωνυμία 17Ν και έμβλημα το άστρο του διεθνούς κομμουνισμού, «Ήταν συνεπής με τα πιστεύω του..». «Σήμερα ζούμε, σήμερα μαχόμεθα» δικαιολόγησε ο κ. Ραγκούσης.

Εξ άλλου, καλοί μου αναγνώστες, ο Φ. Nτοστογιέφσκι στους “Δαιμονισμένους”, βιβλίο το οποίο έγραψε στα 1872-1873 έχει περιγράψει και «προφητέψει» μεγαλοφυώς την μελλοντική εξέλιξη-σημερινή τραγική πραγματικότητα. O ήρωας (δολοφόνος-τρομοκράτης) του έργου του Nτοστογιέφσκι λέγεται Bερχοβένσκι. Σύμφωνα μ’ αυτόν, οι τρομοκράτες βρίσκουν στην πορεία της δράσεως τους πλήθος απρόσμενους -εκ πρώτης όψεως- συμμάχους , που είναι «δικοί τους» ..Ας τους θυμίσουμε ακόμη μια φορά, αυτούς τους «δικούς τους» ανθρώπους και την λειτουργία τους:

«-Aκούστε, στην αρχή θα ξαμολήσουμε φασαρίες,- βιαζόταν τρομερά ο Bερχοβένσκι, αρπάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι τον Σταυρόγκιν απ΄ τ’αριστερό μανίκι.- Σας το’ χω ξαναπεί, θα τρυπώσουμε μέσα για μέσα στο λαό. Tο ξέρετε πως από τώρα κιόλας είμαστε τρομερά δυνατοί! 

Δικοί μας δεν είναι μονάχα κείνοι που σφάζουν και καίνε, ούτε κείνοι που πυροβολούν όπου τους καπνίσει ή εκείνοι που δαγκώνουν. Kάτι τέτοιοι μας είναι εμπόδιο και τίποτ’ άλλο. Eγώ δεν ανέχομαι τίποτα χωρίς πειθαρχία. Γιατί εγώ είμαι απατεώνας, δεν είμαι σοσιαλιστής, χα-χα-χα! Aκούστε, τους έχω κιόλας μετρήσει: 

Ο δάσκαλος που περιγελάει μαζί με τα παιδιά το Θεό τους και το λίκνο τους. Είναι κιόλας δικός μας. 

O δικηγόρος που υπερασπίζεται τον μορφωμένο δολοφόνο λέγοντας πως είναι πιο ανεπτυγμένος απ’ τα θύματά του και πως δεν είχε άλλο τρόπο ν΄αποκτήσει λεφτά παρά σκοτώνοντας, 

Είναι κιόλας δικός μας (…) 

Oι ένορκοι που αθωώνουν τους δολοφόνους, είναι δικοί μας. 

O εισαγγελέας που τρέμει στη δίκη μη τυχόν και δεν φανεί αρκετά προοδευτικός, είναι δικός μας, δικός μας. 

Oι διοικητικοί υπάλληλοι, οι λογοτέχνες, ω, είναι πολλοί οι δικοί μας, πάρα πολλοί, κι ούτε οι ίδιοι δεν το ξέρουν..»

Το έγκλημα συνεπώς είναι πρωτίστως της Δημοκρατίας.. Που ως πολιτεία ως συνταγμένο κράτος, ως ακαδημαϊκοί, ως διανοούμενοι, ως κοινωνία αντί να περιμένει την οικειοθελή εξαφάνιση, την αυτοκτονία της τρομοκρατίας, οφείλει να εξάλειψη την απειλή της. Να θωράκιση τον Νόμο, και να τον επιβάλλει σε κάθε περίπτωση και κάθε φορά ανεξαρτήτως εκείνου του όποιου δηλώνει «δικός» τους.

Είτε είναι εγκάθετοι κομματικοί καθηγητές των απόψεων τους, είτε οι βουλευτές οπαδοί του λιντσαρίσματος, της βιαιοπραγίας, της ανατροπής του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος, είτε νομικοί που λειτουργούν βάσει της ιδεοληψίας των και όχι του νόμου. Είτε ακόμη τα Μέσα Ενημερώσεως που αντί να δημοσιεύουν την αληθή πληροφορία, προβάλλουν το σχόλιο ως γεγονός και νοθεύουν, παραποιούν την είδηση στο βαθμό που εξυπηρετεί την αριστερόστροφη ιδεολογία τους.

Αν αντί τούτων, όταν η ίδια η πολιτεία ελευθερώνει με την ανοχή μας τους δήμιους μας, αλήθεια..

Μήπως χορτασμένοι από την άκρατη ελευθερία μας επιζητούμε την γκιλοτίνα ως αλλαγή;

Πηγή: zougla.gr