Γράφει ο Μιχάλης Πεγκλής*

Δημοσιεύθηκε στο Αττικό Βήμα στις 10 Ιανουαρίου 2014

Πολλά είναι που μας θυμίζουν ότι μέχρι και σήμερα πολίτες και πολιτικοί δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι πολίτες δεν συνειδητοποιούν ότι η πατρίδα το 2011 χρεωκόπησε και τα δεινά εξ αυτού του γεγονότος είναι βαθιά, επίπονα και δεν ιαίνονται σε σύντομο διάστημα. Οι δημοσκοπήσεις, αλλά και οι εκλογές του ’12, έδειξαν ότι θέλουν μνησίκακα να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για την κρίση, παρά να απαλλαγούν από αυτή μια ώρα αρχύτερα. Είναι και λογικό. Για τους περισσότερους από εμάς είναι η πρώτη φορά που ζούμε τη «χρεωκοπία». Οι πολιτικοί, αντίστοιχα, σε ένα ποσοστό, που διαφέρει από κόμμα σε κόμμα, πολιτεύονται σαν να είμαστε στο αθώον έτος 2008, κάνοντας τους ανήξερους για τα κακά, που έφερε η Τρόικα, το Μνημόνιο, αλλά πάντως όχι τα λάθη των Ελληνικών κυβερνήσεων. Φταίνε τα δυσάρεστα μέτρα που έπρεπε να λάβουμε, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που αναστατώνουν τη ζωή μας. Σαν να ήταν όλα κανονικά δηλαδή και μπλέξαμε χωρίς λόγο και αιτία.

Η κατανόηση της πραγματικότητας είναι ο ταχύτερος δρόμος για να ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Η χρεωκοπία δεν ξεπερνιέται σε 1-2 χρόνια. Η Ελλάδα μετά τη χρεωκοπία μπορεί να είναι καλύτερη από την προηγούμενη αλλά μπορεί να είναι και χειρότερη. Είναι όπως ένα πρόβλημα που σε δυο διαφορετικούς ανθρώπους μπορεί να οδηγήσει τον έναν ψηλότερα και τον άλλο χαμηλότερα από πριν.

Σήμερα, καθώς η οικονομία ξαναπαίρνει ένα δρόμο ανάκαμψης ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι το ερώτημα «θα δούμε φως ή όχι». Ο κίνδυνος είναι η κοινωνία μας να γίνει δύο ταχυτήτων. Ένα ποσοστό, κοντά στους μισούς Έλληνες, να δουν το «φως» της ανάκαμψης, να ξαναβρούν δουλειά με 1.500 ευρώ, να αυξήσουν τον τζίρο τους οι επιχειρήσεις τους, να πιστέψουν ότι η κρίση πέρασε. Η άλλη μισή Ελλάδα όμως να μη δει «φως». Να παραμείνει στο φάσμα της ανεργίας του ιδιωτικού τομέα, των χρεών που δεν μαζεύονται, ενώ κι όταν βρίσκει δουλειά αυτή να είναι με 500 ευρώ που δεν επιτρέπει παρά μόνο να σιτίζεσαι. «Η γενιά των 800 ευρώ» που έγινε σημαία ευκαιρίας για τους λαϊκιστές όλων των κομμάτων πριν λίγα χρόνια, σήμερα γίνεται «των 500 ευρώ». Δηλαδή κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας σε μικρομάγαζα των 1-2 υπαλλήλων.

Ο μόνος δρόμος για να μην παγιδευτούμε είναι σήμερα να τα κάνουμε όλα σωστά. Να διορθώσουμε μόνοι μας όλα τα στραβά που χτίσαμε μεταπολιτευτικά στο κράτος και στην οικονομία. Κλειστά επαγγέλματα, περιορισμοί στην επιχειρηματικότητα, μεγάλο και πελατειακό κράτος κακοπληρωμένων υπαλλήλων, υπανάπτυξη επαρχίας, αδήλωτη εργασία, φοροδιαφυγή, δεκαετία μέχρι την τελεσιδικία στα δικαστήρια κ.λπ.

Πως θα είναι η χώρα μας σε λίγα χρόνια; Αν δεν κάνουμε σήμερα όλες τις μεταρρυθμίσεις η μισή Ελλάδα που θα μείνει στο περιθώριο θα «σκάσει», θα διατηρήσει ψηλά τα πολιτικά άκρα, θα αναζητήσει σύντομα το «αριστερό όνειρο». Λαϊκισμός του «τσάμπα ρεύμα», κυνήγι στους «πλουσίους», αντιευρωπαϊσμό ως έκλειγμα, ισχνό τραπεζικό σύστημα και τουρισμό τρίτης διαλογής, όπως τη δεκαετία του ’80. Η Ε.Ε. θα αρχίσει τα τελεσίγραφα περί μη συμμόρφωσης και κάπου στο 2020 η χώρα θα αντιμετωπίσει υπαρξιακά πλέον το εντός η εκτός Ευρώπης. Το φρικιαστικό αυτό σενάριο δεν είναι αδύνατο να συμβεί. Για την ακρίβεια είναι πιθανό.

Η κυβέρνηση σήμερα πορεύεται σε τεντωμένη ισορροπία καθώς έχει μία Βουλή που δεν θέλει να ψηφίσει μεταρρυθμίσεις και έναν εταίρο, το ΠΑΣΟΚ, που κάθε τρεις και λίγο διαφοροποιείται ψάχνοντας για ψηφοφόρους. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει φρενάρει η μεταρρυθμιστική ορμή που υπήρχε το 2012, ενώ στους επόμενους μήνες θα χρειαστεί δύναμη για να πιέσει την Ευρώπη να δώσει λύση στο χρέος.

Ναι, χρειαζόμαστε ανάσες από το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο που τραβάμε. Ανάσες όμως για να πάμε παρακάτω. Να προχωρήσει η μεταρρύθμιση για να ελπίζουμε ότι σε λίγα χρόνια οι πολλοί λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι θα παίρνουν τους μισθούς του 2009 χωρίς το κράτος να παράγει ελλείμματα και η ιδιωτική οικονομία θα ευνοεί την ανάπτυξη μεγάλων εταιρειών που θα δίνουν μισθούς και καριέρα προοπτικής, θα στέκονται στο διεθνή ανταγωνισμό φέρνοντας λεφτά στη χώρα και, μαζί με τον τουρισμό, να συνθέσουν ένα πλαίσιο ευημερίας. Αυτός είναι ο δρόμος που μέσα σε 4-5 χρόνια θα αποφέρει πολλές νέες δουλειές με καλές αποδοχές αφού θα έχουμε μειώσει τη φορολογία ως αποτέλεσμα μείωσης του κράτους, χωρίς αποδυνάμωση κοινωνικής πολιτικής. Θα μου πείτε, ο δρόμος αυτός, κι αν τον πάει μέχρι τέλους η σημερινή κυβέρνηση, θα αποδώσει καρπούς γι’ αυτή στις επόμενες εκλογές το 2015 η το 2016; Μάλλον όχι, αλλά έχει σημασία;

*Ο Μιχάλης Πεγκλής είναι σύμβουλος Δημόσιας Πολιτικής

Πηγή: Αττικό Βήμα