Μόνο το 5% του χρέους τελικά θεωρεί ο κ. Σταθάκης ως επαχθές, αλλά άλλοι εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως ο εκ του σοβιετικού Λομονόσοφ ορμώμενος κ. Τόλιος επιμένει, πως το χρέος είναι επαχθές.

Και προκειμένου να μην μας μείνει καμμιά αμφιβολία για τη σύγχυση που τον κατέχει, μας αποκαλύπτει και τον ορισμό του επαχθούς χρέους:

«Ειδικότερα όσον αφορά το “απεχθές” χρέος, στο συγκεκριμένο προσδιορισμό του δεν υπάρχει πλήρης ομοφωνία, αλλά γίνεται κατ’ αρχήν δεκτός ο ορισμός που έδωσε ο Alexander N. Shack ο οποίος εισήγαγε την έννοιά του στο διεθνές δίκαιο, ως εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές…».

Για το ελληνικό χρέος δεν υπήρξε ουδεμία συναίνεση τα τελευταία τριάντα χρόνια που αθροίστηκε  με καμιά 10ριά διαφορετικούς πρωθυπουργούς και 15 εκλογικές αναμετρήσεις;

Κάθε Νοέμβρη ο προϋπολογισμός δεν περνά από την Βουλή όπου λαμβάνει την έγκριση της λαϊκής αντιπροσωπείας;

Κάθε χρόνο η Τράπεζα της Ελλάδας δεν βγάζει λεπτομερή στοιχεία για την πορεία του δημοσίου χρέους;

Το γεγονός πως το χρέος δεν είναι επαχθές σημαίνει πως έγινε με τη  συναίνεση του ελληνικού λαού, ο οποίος αν ήθελε να αποφύγει τη χρεοκοπία και τα δεινά που την συνοδεύουν, θα είχε στείλει σπίτι τους, τους δημαγωγούς πολιτικούς που εκλέγονταν δημιουργώντας συνθήκες ευημερίας με δανεικά και θα είχε αναδείξει άλλους που ζητούσαν δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και δημιουργία συνθηκών για παραγωγικές επενδύσεις.

Η παραδοχή πως το συντριπτικό μέρος του χρέους δεν είναι επαχθές επιβεβαιώνει την φράση του Θ. Πάγκαλου πως μαζί τα φάγαμε και χρεοκοπήσαμε.

Το λάθος του κ. Πάγκαλου έγκειται πως αυτά θα έπρεπε να τα είχε επισημάνει νωρίτερα, όταν μετείχε στις περισσότερες από τις  κυβερνήσεις που το δημιούργησαν.

Το λάθος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως για δημαγωγικούς σκοπούς συνεχίζουν να υπόσχονται εύκολες λύσεις διαγραφής του χρέους και συνέχισης της ευημερίας με δανεικά.

Αν και αργά, ο κ. Σταθάκης βγήκε να αποκαταστήσει την αλήθεια. Η παραδοχή μιας άλλης αλήθειας όμως σημαίνει και αναθεώρηση της άποψης για τα αίτια της χρεοκοπίας αλλά και εναλλακτικών διόδων εξόδου από αυτήν που υπάρχουν.

Στόχοι και σκοπιμότητες

Η δήλωση του κ. Σταθάκη όμως συνιστά μια προσπάθεια στροφής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πραγματικότητα.

Η δήλωση έχει στόχους πολιτικούς που εστιάζουν πριν τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές.

α) Πριν τις εκλογές εστιάζει να δώσει ένα σήμα στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς (που έχουν απαυδήσει με τους φόρους και τα χαράτσια και ψάχνονται), πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επαφή με την πραγματικότητα και δεν πρόκειται να κηρύξει κάποιου είδους λαϊκής τζαμαχιρίας ούτε την επανάσταση που διαλαλεί ο εκ του Λομονόσοφ σύντροφος…

β) Μετά τις εκλογές στοχεύει να αποτελέσει ένα άλλοθι προκειμένου να αιτιολογήσει την όποια στροφή θα κριθεί αναγκαία από τις πραγματικές συνθήκες.

Οι συνέπειες της δήλωσης (στο βαθμό που αυτή έγινε με τις ευλογίες της ηγεσίας) είναι πως αυτή ανατρέπει ένα σημαντικό πυλώνα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εκδηλώθηκε μετά τη χρεοκοπία της χώρας και το μνημόνιο.

Τα αίτια της ανόδου της παλαβομάρας…

Η ελληνική χρεοκοπία το 2010 έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στο ανέφελο ουρανό της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας. Η νιρβάνα της ευημερίας με δανεικά διεκόπη βιαίως και ως είθισται σε αυτές τις καταστάσεις με τα αναπάντεχα οδυνηρά γεγονότα, η πρώτη αντίδραση είναι η άρνηση…

Σε ένα γενικευμένο κλίμα άρνησης της χρεοκοπίας ήταν εύκολο να βρουν πρόσφορο έδαφος διάφορες θεωρίες άρνησης του χρέους. Έτσι βρήκαν έδαφος θεωρίες για οικονομικούς δολοφόνους, για επαχθές και απεχθές χρέος που μας φόρτωσαν παράνομα με στόχο τις πετρελαιοπηγές, τα κοιτάσματα ουρανίου, τις μετοχές της τράπεζας της Ανατολής, την Ακρόπολη και άλλα τόσο τρανά που άγγιζαν τα όρια του γελοίου.

Κι όμως πάνω σε αυτή την αντίδραση χτιστήκαν πολιτικές, δημοσιογραφικές και συγγραφικές καριέρες και κερδήθηκαν περιουσίες.

Σέχτες περιθωριακές και γραφικοί αναλφάβητοι πολιτικά και κοινωνικά, μπροστά στους οποίους διάφοροι Δελαπατρήδες του παρελθόντος μοιάζουν Περικλήδες και Αριστείδηδες, βγήκαν  στο προσκήνιο και γέμισαν ολόκληρες πτέρυγες του Κοινοβουλίου. Όσοι το 2010 επιχειρηματολογούσαν πως οι θεωρίες περί επαχθούς χρέους είναι αστειότητες για μια χώρα που τα τελευταία 30-40 χρόνια εκλέγει δημοκρατικά κυβερνήσεις, χλευάζονταν και στιγματίζονταν ως πουλημένοι στα συμφέροντα το δανειστών.

Μάλιστα έχει ιδρυθεί κάποια εθνικής επιτροπή λογιστικού ελέγχου για να προσδιοριστεί πόσο από αυτό είναι επαχθές και παράνομο. Καίτοι έχουν περάσει 3-4 χρόνια δεν έχουμε δει ακόμη κάποιο πόρισμα και τα στοιχεία που το ορίζουν.

Ποιος το έκανε το χρέος και για ποιο λόγο;

Σίγουρα ένα μέρος οφείλεται στις μίζες των πολιτικών και πρέπει να αναζητηθεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι παραδειγματικά και να επιστραφούν το κλοπιμαία. Αλλά έχουμε υπολογίσει το παρελθόν πως με 10% περίπου μίζες σε μεγάλα έργα και εξοπλιστικά περί τα 50 δισ. τα τελευταία 15 χρόνια οι μίζες αθροίζουν το πολύ 5 δισ. ευρώ. Ποσό μεγάλο αναμφίβολα αλλά απέχει από τα 300 δισ. περίπου που έχουν αθροιστεί.

Υπάρχει μήπως κάποιος ιδιαίτερος λόγος που τα τελευταία τριάντα χρόνια στις χρονιές των εκλογών τα ελλείματα εκτοξεύονταν και μαζί και το δημόσιο χρέος;

Μήπως αυτό συνέβαινε γιατί η κομματοκρατία προσπαθούσε να εξαγοράσει ψήφους με πελατειακά κριτήρια. Τουτέστιν μοίραζε λεφτά στο λαό για να εισπράξει ψήφους;

Οι πρόωρες συντάξεις που η εκάστοτε αντιπολίτευση (ελάσσων και μείζων) διεκδικούσε και η εκάστοτε κυβέρνηση παρείχε σε συνέργεια με τα συνδικάτα του δημοσίου είχαν κάποια επίδραση στην δημιουργία του χρέους;

Έχουμε π.χ. από τα 2,7 εκατ. συνταξιούχους περί τις 800.000 κάτω του ορίου συνταξιοδότησης, με τις 200.000 κάτω των 55 ετών. Πόσο στοίχισε αυτό το ρουσφέτι στα ασφαλιστικά ταμεία και τον κρατικό προϋπολογισμό και ποια η συμμετοχή στο χρέος αν κάθε σύνταξη υπολογιστεί περί τις 10.000 ετησίως;

Το 2000 είχαμε δημόσια φαρμακευτική δαπάνη περί τα 800 εκατ. και το 2008 πάνω από 5 δισ. ευρώ. Ποια συμμετοχή της δολίως αυξημένης δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης τα τελευταία 10 ή 15 ή παραπάνω χρόνια στο δημόσιο χρέος;

Ποια η συμμετοχή του υπεράριθμου για πελατειακούς σκοπούς προσωπικού στο ελληνικό δημόσιο επί δεκαετίες στο δημόσιο χρέος;

Το ελληνικό χρέος λοιπόν είναι αποτέλεσμα του μαζί τα φάγαμε ή συνωμοσίας των εχθρών του έθνους;

Αν δεν διορθώσουμε όλες αυτές τις στρεβλώσεις ακόμη και να μας χαριστεί το δημόσιο χρέος, που είναι δύσκολο και θα έχει συνέπειες, είναι δυνατόν να αποκτήσουμε βιώσιμη οικονομία; Δεν θα είναι θέμα χρόνου να χρεοκοπήσουμε ξανά;

Για όποιον διαθέτει στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα είναι προφανές πως ο κ. Σταθάκης είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα σε σχέση με τον κ. Τόλιο.

Γιατί όμως αυτό που δηλώνει τώρα δημόσια δεν το δήλωνε το 2010;

Για τον ίδιο λόγο που ο κ. Σαμαράς πριν μιλούσε για Ζάππεια και μετά άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Η χώρα χρεοκόπησε γιατί εδώ και πολλές δεκαετίας κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να πει την αλήθεια ή γιατί ο λαός όποιον τόλμησε να πει την αλήθεια πως ο δρόμος που είχαμε πάρει οδηγεί στη χρεοκοπία τον έστειλε σπίτι του και επιβράβευσε τους: Τσοβόλα δώστα όλα…

Πηγή: Capital